Και να που ο καιρός περνάει και στον ορίζοντα δε διαφαίνεται αχτίδα φωτός ανάπτυξης και αλλαγής πορείας για τη χώρα μας. Οι εκλογές έφεραν πρώτη φορά Αριστερά στη χώρα, μα δυστυχώς όλα μένουν ίδια, στην ίδια κατεύθυνση και οι πολίτες εξακολουθούν να μαστίζονται οικονομικά αλλά και ηθικά, ενώ οι πολιτικοί ως επί το πλείστον αναλώνονται σε ύβρεις και ατέρμονες δημοκοπίες. Αρκετά συχνά παρατηρούνται φαινόμενα αλαζονικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς των πολιτικών, κάνοντας εσφαλμένη χρήση της εξουσίας και του θεσμικού τους ρόλου. Συχνό φαινόμενο το παραλήρημα νεύρων και η αρχομανία, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί σαστισμένος και απογοητευμένος τη μετάβαση από τη λογική σε συμπεριφορές ακραίες με κυρίαρχο το αίσθημα υπαρξιακής αυτοεπιβεβαίωσης!
Μονοπωλούν τα μίντια και με αστεία επιχειρήματα αποκρούουν το αυτονόητο και το διάλογο ευνοώντας τη μισαλλοδοξία, την πίστη στο απόλυτο και την ιδεολογική αδιαλλαξία. Η χώρα ταλαιπωρείται από ένα επικίνδυνο αμάλγαμα ανεπαρκών και επικίνδυνων φορέων εξουσίας και σκιάζεται παράλληλα από παρελθόντα σκάνδαλα και ατασθαλίες, που την οδήγησαν στη χρεοκοπία και την παρακμή. Οι δεσμοί μεταξύ των πολιτικών μας φαίνεται είναι δεσμοί αναγκαστικοί και επιβεβλημένοι, για να μη χάσουν την εξουσία και όχι δεσμοί ιδανικών και πολιτικών οραμάτων. Και για να μη μας κακοφανεί, εάν αλλάξουμε χρόνιες παθογένειες, παρακολουθούμε διορισμούς »των δικών μας και έμπιστων». Η εξουσία φέρνει πιο κοντά εξάλλου! Μικροπολιτικές εσχάτης κατάπτωσης και απογύμνωσης πολιτικού ήθους και πειραματισμοί με το μέλλον μας: είναι λες και ανίδεοι χειρουργοί επιχειρούν μια δύσκολη επέμβαση. Εντυπωσιακοί οι ακροβατισμοί, αλλά μόνο για τσίρκο.
Η ανόρθωση της χώρας είναι μια μια σειρά από συλλογικές πολιτικές πρωτοβουλίες για ανάκαμψη και απελευθέρωση από ιδεοληψίες και δογματισμούς. Μα προφανώς κατεστημένες νοοτροπίες οδηγούν σε μονοδιάστατη λογική και υιοθέτηση εφευρισκομένων συνθημάτων, που προβάλλονται σαν κοινωνική πανάκεια. Συνεχίζοντας τις στείρες κομματικοποιήσεις κομματιάζουμε όχι μόνο την πολιτική, αλλά και όλη τη ζωή του Ελληνισμού, που ανέκαθεν υπήρξε έρμαιο δημαγωγών και ξένων παρεμβάσεων.
Μόνο μέσα από την πολιτική κοινωνικοποίηση και την ευρύτερη παιδεία είναι δυνατό να γίνει κοινή συνείδηση η ανάγκη διαλόγου για τη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών, έτοιμων να επηρεάσουν ένα κοινωνικό μετασχηματισμό »επί τα βελτίω». Χρειάζεται να αλλάξει η πολιτική μέσα από μια ευρύτερη εκπαίδευση και όχι από τη στείρα γνώση. Δε μιλάμε για λαμπερούς τίτλους σπουδών τεχνοκρατών και θεωρίες που είναι δύσκολο να εφαρμοστούν γόνιμα στη χώρα. Με μηχανιστικές εφαρμογές και μεταφυτεύσεις δεν αλλάζει το κατεστημένο και η νοοτροπία μας, ούτε και θα έρθει η πολυθρύλητη ανάπτυξη.
Η κοινωνικοπολιτική παιδεία είναι κάτι βαθύτερο από τη γνώση και τη μόρφωση και μέσω αυτής καλείται ο πολίτης και εκείνος που θα ασχοληθεί με τα κοινά να στηρίξει το λαό και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Σε μια δημοκρατική χώρα όσο μειώνεται αυτού του είδους η παιδεία, τόσο απειλείται από τους δημαγωγούς και τα συγκεχυμένα φαινόμενα που παραπέμπουν σε ολοκληρωτικές συμπεριφορές. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο αρκετά συχνά δε βουλεύεται, αλλά έχει μετατραπεί σε στίβο κομματικών αντιπαραθέσεων και οι πολιτικοί μας προσφέρουν »άρτον και θεάματα» στα πλαίσια μικροπολιτικών και λαϊκισμού. Κυριαρχεί η άρνηση για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις αρχής γενομένης από την δημόσια διοίκηση για την οργάνωση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
Η πολιτεία και η δημοκρατία απαιτούν υψηλό αίσθημα ευθύνης από τους απλούς πολίτες και κυρίως από τους πολιτικούς. Καμία όμως πρόοδος δεν έρχεται χωρίς ηθικό εσωτερικό μετασχηματισμό. Οι ουσιαστικές αλλαγές δεν έρχονται από έξω προς τα μέσα, αλλά αντίστροφα και καμία αλλαγή δεν έρχεται χωρίς αλλαγή νοοτροπίας και στάση ζωής. Διαφορετικά όλα θα παραμείνουν ευχολόγια και ευσεβείς πόθοι ευσεβών.
Η δημοκρατία δεν είναι ένα στατικό πολιτικό σχήμα, αλλά συνεχώς καλεί την κοινωνία σε ανοδική πορεία. Τα λάθη των πολιτικών πρέπει να στηλιτεύονται, γιατί έχουν επιπτώσεις στη ζωή της χώρας και στις ζωές όλων μας. Ίσως ήρθε η ώρα να γίνει σαφές σε κείνους που ασχολούνται με την πολιτική πως κανείς δεν είναι ισόβιος στην εξουσία και κανείς αναντικατάστατος, αν εξακολουθεί να διαψεύδει τις προσδοκίες του λαού χωρίς να δίνει λύσεις στα προβλήματά του.