Στο πλαίσιο της τρέχουσας ηθικής (ή, αν θέλετε, ανηθικότητας), η εκλογή του πρωθυπουργού να κάνει «υπουργό προσλήψεων» τον «δικηγόρο των απολυμένων» θα μπορούσε να θεωρηθεί θανάσιμο πολιτικό αμάρτημα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι έχει γίνει και στις καλύτερες δεξιές οικογένειες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του κ. Μάκη Βορίδη, ο οποίος, αν και ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. (που κυβερνούσε), εκπροσωπούσε ως δικηγόρος τα συμφέροντα ιδιωτών που στρέφονταν κατά του Δημοσίου· σε μια υπόθεση, μάλιστα, εξαιρετικά δυσώδη για κατάχρηση 270 εκατ. ευρώ. Συνεπώς, οι κραυγές της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ασυμβίβαστο του κ. Γιώργου Κατρούγκαλου δεν είναι αρκούντως πειστικές, αφού έχει «λερωμένη τη φωλιά της». Η Ν.Δ. έπρεπε να αυτοπροστατευτεί τότε, για να μπορεί να κραυγάζει τώρα.
Για την Αριστερά, όμως, πέρα από το ηθικό μειονέκτημα του ασυμβίβαστου, υπάρχει και η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος, με το οποίο πολιτευόταν πολλά χρόνια τώρα. Ο ιστορικός πρόεδρος της ΕΔΑ, Ιωάννης Πασαλίδης, έγραφαν πριν από λίγο καιρό οι κ. Κώστας Ελευθερίου και Μιχάλης Σπουρδαλάκης, «επιβεβαίωνε έμπρακτα την πολιτική του αντίληψη και με την κοινωνική του παρουσία. Ηταν ένας διαπρεπέστατος μαιευτήρας, τον οποίο επέλεγαν οι πιο ευκατάστατες οικογένειες της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας γενικά, αλλά την ίδια στιγμή προσέφερε δωρεάν υπηρεσίες σε λαϊκές οικογένειες που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα μιας γέννας, γεγονός που τελικά υπονόμευσε την προσπάθειά του να διατηρήσει την ιδιωτική του κλινική». (Αυγή 25.10.2014)
Ο αρχίατρος του Δημοκρατικού Στρατού, Νώντας Σακελλαρίου, ήταν μύθος για τους φτωχούς στην περιοχή του Ασβεστοχωρίου-Χορτιάτη, Αγίου Βασιλείου, όπου την προπολεμική εποχή θέριζε η φυματίωση. «Οσους ηλικιωμένους της περιοχής συνάντησα, που τον γνώριζαν, είχαν να πουν μόνο τον καλό τους λόγο για την ανθρωπιά του. Υπήρξε ο φιλεύσπλαχνος γιατρός των φτωχών της περιοχής. Είχε άριστη την έξωθεν μαρτυρία, ως γιατρός-άνθρωπος» έλεγε ο δικηγόρος και συγγραφέας Κώστας Χορομίδης, σε ειδική εκδήλωση στο Νεστόριο. Γενικώς, σε κάθε γωνιά της χώρας υπήρχε ο θρύλος εκείνου του αριστερού γιατρού που παρείχε τις υπηρεσίες του στους φτωχοδιάβολους αφιλοκερδώς, εκείνου του αριστερού δικηγόρου που εκπροσωπούσε τους κατατρεγμένους χωρίς ποσοστά 12%.
Σήμερα, οι συνδικαλιστές γιατροί και δικηγόροι της «Προόδου», δεν θυσιάζουν τις δικές τους αμοιβές για το καλό των φτωχών, για τους οποίους «σχίζουν τα ιμάτιά τους» στα τηλεπαραθύρια. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει ίδιον όφελος (ποσοστιαίο ή μη) ζητούν από το κράτος να κάνει όλη τη δουλειά. Ισχύει αυτό που έλεγε ο Will Rogers: «Θυμάμαι παλιά Αριστερός ήταν κάποιος που ήταν γενναιόδωρος με τα δικά του λεφτά». Εχουμε κατά κάποιον τρόπο κρατικοποίηση και του ηθικού αιτήματος. Ο κρατισμός –ακόμη και στις σπάνιες φορές που είναι με το αζημίωτο– διέβρωσε βαθιά την Αριστερά.
Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βασίλης Πριμικήρης, μιλώντας για τον ιστορικό ηγέτη της ΕΔΑ, ανέφερε ότι «και σήμερα υπάρχουν στην Αριστερά αγωνιστές σαν τον Πασαλίδη… που παλεύουν ανιδιοτελώς» (14.3.2012). Προφανώς θα υπάρχουν. Δεν είναι, όμως, στην κυβέρνηση ούτε φαίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό ίσως να λέει πολλά για τη νέα Αριστερά…