Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές τρία ερωτήματα αιωρούνται. Πόσο θα αντέξει αυτή η οκτωκομματική κυβέρνηση; Ποιες είμαι οι προοπτικές να ολοκληρώσει τη θητεία της; Ποιο είναι το μέλλον της συμμαχίας Αιγύπτου, Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ;
Ας αρχίσουμε ως μάντεις με το ευκολότερο ερώτημα. Παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ είχε συμμετάσχει μαζί με την Τουρκία στο πόλεμο κατά της Αρμενίας, η συμμαχία των τεσσάρων βασίζεται στα γερά θεμέλια της αντιπαλότητας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και την υποστήριξη των Κούρδων μαχητών κατά του Ισλαμικού Κράτους. Πλην PKK. Όλοι αυτοί καθώς και η Χαμάς έχουν βρει πολυτελές καταφύγιο στην χώρα του Ερντογάν. Οι δεσμοί με το Ισραήλ της χώρας μας έχουν επεκταθεί σε πολλούς τομείς, όπως στους εξοπλισμούς, στις υπηρεσίες πληροφοριών και στις νέες τεχνολογίες. Κατά συνέπεια η δεσμοί των τεσσάρων με την συμπαράσταση και των ΗΠΑ θα ενισχυθούν.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι δυσκολότερη μια και η συνεργασία των κομμάτων από όλο το πολιτικό φάσμα-«συμμαχία των γενναίων»- κρέμεται από μια κλωστή. Τις επόμενες 100 ημέρες πρέπει να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του Κράτους, διαφορετικά η Κνεσέτ διαλύεται και προκηρύσσονται νέες εκλογές, οι πέμπτες σε δυο χρόνια.
Ο νέος πρωθυπουργός Μπένετ, ο πρώτος υπερορθόδοξος, εκατομμυριούχος και εθνικιστής πολιτικός, στενός συνεργάτης του Νετανιάου προβάλλει μια πολιτική ακόμη πιο σκληρή απέναντι στους Παλαιστίνιους. Δέχτηκε να συμμετάσχει στην «κυβέρνηση της αλλαγής» χωρίς να εγκαταλείψει την αντίθεσή του στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και την συνέχιση του εποικισμού. Ο αρχιτέκτονας της συμμαχίας των «προθύμων» Λαπίντ, κεντροαριστερός, έπεισε τους σχηματισμούς να συμμετάσχουν με στόχο όχι μόνο την αντικατάσταση του τέως πρωθυπουργού, αλλά και την τοποθέτηση στον πάγο των πολιτικών τους πιστεύω. Η συμμαχία βασίστηκε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων καθημερινότητας. Τα νοσοκομεία, η οικονομία, οι υποδομές κλπ βρίσκονται σε κακή κατάσταση που επέτεινε η πανδημία. Ένα μέρος της κοινωνία αντιμετωπίζει τους πολιτικούς σήμερα με δυσπιστία, καχυποψία και απόρριψη, ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο του Νετανιάου που εστιάστηκε στην αντιμετώπιση των δικαστικών εκκρεμοτήτων του- βλέπε Τραμπ-. Αυτά είναι θέματα που «ενώνουν» τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, τους Άραβες Ισραηλίτες, τους αριστερούς του εργατικού κόμματος. Αλλά και η εξωτερική πολιτική βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ο Λαπίντ, υπουργός εξωτερικών για την πρώτη διετία, κατέγραψε με μελανά χρώματα την σημερινή εικόνα της χώρας του στο διεθνές περιβάλλον. Ο σφιχτός εναγκαλισμός με τον Τραμπ αποξένωσε το Ισραήλ από παραδοσιακούς συμμάχους στις ΗΠΑ, αλλά και την Ε.Ε. Τώρα πρέπει να πείσει π.χ. τους νέους δημοκρατικούς βουλευτές ότι η χώρα του άλλαξε πορεία. Όμως παρά την αισιοδοξία αναλυτών για την σταθερότητα της κυβέρνησης, το πιο μικρό στραβοπάτημα μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.
Η τελευταία ερώτηση που αφορά την μακροβιότητα της διακυβέρνησης της συμμαχίας και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από το νέο αστέρι της πολιτικής, τον Λαπίντ, θα εξαρτηθεί από παράγοντες που καθιστούν την πολυπλοκότητα της κατάστασης «χαοτική». Το Ιράν, για παράδειγμα, και τα παρατήματά του στην περιοχή βρίσκονται σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, που παρόμοιά της δεν θυμάται ο πρώην πρόεδρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας Αχμαντινετζάτ. Οι κυρώσεις για τα πυρηνικά και η απουσία ξένων επενδύσεων φτωχοποίησαν και την μεσαία τάξη. Οι διαπραγματεύσεις στη Βιέννη αν καταλήξουν θετικά θα ανακουφίσουν και το Ισραήλ. Αν όχι, πολύ πιθανόν να αναβιώσουν τα δίκαια φοβικά ανακλαστικά του απειλούμενου με εξαφάνιση από τους εχθρούς του έθνους.
Παρ όλα αυτά οι εξελίξεις άνοιξαν μια χαραμάδα αισιοδοξίας για το μέλλον του φίλου κράτους. Και για την σταθερότητα της φλεγόμενης περιοχής μας.
Πηγή: www.tanea.gr