Σιγά μη θέλουν, ανοικτή χρεωκοπία, ο Λαφαζάνης, ο Κουράκης και ο Στρατούλης. Σιγά μη θέλουν να πληρώνονται αύριο σε πληθωριστικές δραχμές. Σιγά μη θέλουν πτώχευση. Οι τράπεζες να έχουν βαρέσει φαλιμέντο και αυτοί να τρέχουν για μακαρόνια και ρύζι στο πολιορκούμενο super market και από πίσω να τους κυνηγάνε οι ψηφοφόροι τους.

Ας είμαστε σοβαροί. Ρόλους παίζουν οι άνθρωποι, το ψωμί τους βγάζουν, άκοπα.

Δυστυχώς, κάποιοι τσιμπάνε, και έτσι τους διευκολύνουν να γίνονται περισσότερο διεισδυτικοί. Στον φτωχό, από πολιτικά γεγονότα, Αύγουστο, όλο το πανελλήνιο πληροφορείται τις απόψεις του Λαφαζάνη για τη σωτηρία των αδυνάμων μέσω της δραχμής και τις συζητάει στα σοβαρά.

« Ρε, Μήτσουμ, μπας και είναι καλύτερα έτσι;» διερωτούνται στην πλατεία του χωριού ανάμεσα από τσίπουρα και φρυγαδέλια.

Στο κόσμο της μουσικής, Ηeavy (death) Μetal, το τελετουργικό θέλει τα μέλη του κάθε συγκροτήματος μακιγιαρισμένα και ντυμένα έτσι, ώστε να φαντάζουν ως δράκουλες ή ζόμπυ ή κάτι ανάλογο που μόλις γύρισαν από φαγοπότι με ανθρώπινες σάρκες και αίμα. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, το περιβάλλον είναι death, ο ήχος πολύ σκληρός και δυνατός, οι στίχοι αναφέρονται στο διάβολο, στο θάνατο και στα σχετικά, οι τραγουδιστές σχίζουν τα ιμάτιά τους και βγάζουν κραυγές. Ένας, κάποτε, έφαγε και μια νυχτερίδα. Υπάρχει γενικώς μια θανατολαγνεία. Ανάλογα γούστα έχουν και οι fun, που τους παρακολουθούν και εκστασιάζονται. Μετά το τέλος της συναυλίας, οι καλλιτέχνες ξεμακιγιάρονται, ντύνονται ως κανονικοί άνθρωποι και πάνε στο σπιτάκι τους όπου τους περιμένουν οι οικογένειές τους για να πάνε όλοι μαζί στο Luna Park ή στην pizzeria. Κάτι ανάλογο κάνουν και οι οπαδοί τους.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι καλλιτέχνες – πολιτικοί έχουν ρόλους και αντίστοιχο φανατικό κοινό που περιμένει πως και πώς να δει την παράσταση του καθενός τους. Το τι ακριβώς όμως πιστεύουν οι fun είναι αδιευκρίνιστο.

Για παράδειγμα, υπάρχει ένα 30% των Ελλήνων πολιτών που δηλώνουν ότι θέλουν έξοδο από την ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή. Το θέμα είναι στην επικαιρότητα λόγω του επικείμενου ταξιδιού του Σαμαρά. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του ποσοστού προφανώς και είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιευρωπαϊσμός και ο εθνοκεντρισμός είχαν πάντοτε οπαδούς στη δογματική Αριστερά. Κάποιοι πρέπει να παίξουν ένα σκετσάκι για να τους ικανοποιήσουν.

Ποιος είναι υπέρ της εξόδου από το Ευρώ;

Το Αριστερό Ρεύμα.

Πολύ ωραία. Να ετοιμάζεται, ο Λαφαζάνης και αν χρειαστεί και ο Στρατούλης.

Φώτα, μοτέρ, πάμε…

Αν τα πράγματα στραβώσουν και η πρώτη παράσταση τείνει να βλάψει τη συνολική εικόνα του κόμματος, υπάρχει σε ετοιμότητα το αντίδοτο.

Θα βγει ο ακριβώς αντίθετος (πχ. ο Σταθάκης ή ο Παπαδημούλης) να πει κάτι διαφορετικό επί του θέματος, να ισορροπήσει η βάρκα.

Αυτό το παιχνίδι παίχτηκε και προεκλογικά με τεράστια επιτυχία, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει το ποσοστό που ακριβώς ήθελε. Μεγάλο μεν, ώστε να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, να έχει 71 βουλευτές, τεράστια οικονομική επιδότηση, άφθονα επαγγελματικά στελέχη κλπ, αλλά και μικρότερο από αυτό της ΝΔ, ώστε να μην χρειαστεί να κυβερνήσει και να εμπλακεί σε δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις.

Τώρα ποιοι και πόσοι έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου τους και πιστεύουν πραγματικά αυτά που λένε, δεν ξέρω, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Άλλο τι πιστεύεις για σωστό και άλλο τι θέλεις να συμβεί πραγματικά. Η ιδεολογία και το ταξικό συμφέρον είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Οk, μπορεί να πιστεύει κάποιος στον μπολσεβικισμό, αλλά πώς να ζήσει και μέσα στην κομμουνιστική λιτότητα, με χίλιες δυο στερήσεις και περιορισμούς; Την ίδια στιγμή, μέσα στο «άθλιο καπιταλιστικό σύστημα», δεν έχει δουλέψει ποτέ του και ζει πλουσιοπάροχα αυτός και η οικογένειά του από τη γενναία κρατική επιδότηση που του παρέχει το ίδιο το σύστημα, που αυτός εργάζεται για να ανατρέψει. Πέστε μου, υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από αυτή; Μεγαλύτερη διαστροφή; Να καμώνεσαι ότι θέλεις να σκοτώσεις αυτό που σε ταΐζει; Τι θέατρο του παραλόγου και παραμύθια. Εδώ είναι το πιο σκληρό paranoid.

Στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τα πάντα. Και τα πάντα έχουν πελάτες – ψηφοφόρους, οι οποίοι πρόσφατα αυγάτεψαν και δεν πρέπει να μένουν παραπονεμένοι, γιατί θα φύγουν. Θέλουν παράσταση και πρέπει να την έχουν.

Υπάρχουν, Μαοϊκοί (της Χήρας του Μάο, αλλά και των αντιπάλων της), Σοσιαλδημοκράτες, Ανανεωτικοί, Ευρωκομμουνιστές, Τροτσκιστές, Νεομπολσεβίκοι Τριτοδιεθνιστές, Ελευθεριακοί, Γεροντοφρικιά, Αναρχομπάχαλοι, Οικολόγοι, Βαθυπασόκοι, Οπαδοί του Αλτουσέρ ( πριν πνίξει τη γυναίκα του αλλά και μετά), Αντάρτες Πόλεων (στα λόγια), Φίλοι του Γιωτόπουλου, ο Γλέζος και ο Πάντζας. Δηλαδή, όλα τα λουλούδια της Αριστεράς ανθίζουν σε αυτόν τον εύοσμο μπαξέ. Κάθε τόσο κάποιος εκπρόσωπος μιας συνιστώσας θα πρέπει να βγαίνει να κάνει το νούμερό του, για να ικανοποιεί το αντίστοιχο ακροατήριο αφελών που τον αναμένει, να τσιμπάνε οι αντίπαλοι, να του την πέφτουνε, να απαντά αυτός οργισμένα, να γίνεται μπαλαλάς, να είναι το κόμμα πρώτη είδηση στα δελτία, να πηγαίνουν όλοι στο ταμείο.

Πρόκειται για μια καλλιτεχνική εταιρία με πολλά είδη αριστερής μουσικής που τα υπηρετούν πολλά επί μέρους αριστερά γκρουπάκια. Όσο το ποσοστό ήταν 4-5% δεν υπήρχε πρόβλημα. Οι fun ήταν μιλημένοι, οι κώδικες κοινοί, όλοι συμμετείχαν στην παράσταση. «Και το βράδυ στην ταβέρνα ρετσίνα κι αντάρτικα», που έλεγε και ο Τζιμάκος. Τώρα όμως που πλάκωσε κόσμος και ντουνιάς, τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα. Γιατί οι νέοι fun μπορεί και να το εννοούν το heavy metal. Εντάξει, δεν θα βάλουν το Λαφαζάνη να φάει νυχτερίδα, σαν τον Οzzy, αλλά ακόμα χειρότερα, μπορεί να αναγκάσουν αυτόν και τους φίλους του να κυβερνήσουν. Και τότε το μέταλλο θα τους πέσει βαρύ, πολύ βαρύ, στο στομάχι.

Πρέπει να προσέχουν, γιατί υπάρχουν πολλοί που τους παίρνουν πλέον σοβαρά. Δυστυχώς και γι’ αυτούς και για μας.

.

*Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»