«…Είχε το φέρσιμο του Ελπήνορα, λίγο πριν πέσει

να τσακιστεί, κι όμως δεν ήταν μεθυσμένος…»

Γ. Σεφέρης «Κίχλη»

Ομολογώ πως ένα από τα μέτρα που πρότειναν οι δανειστές και υπέγραψε η κυβέρνηση με το τρίτο Μνημόνιο ήταν ιδιαίτερα προσβλητικό για ευρωπαϊκό κράτος. Η πρόνοια για αποκομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Οι εταίροι μας διέγνωσαν ότι βασική τροχοπέδη για την ανάρρωση της οικονομίας είναι το τρίγωνο των Βερμούδων της γραφειοκρατίας: η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός και η διαφθορά.

Οταν πριν από τέσσερα χρόνια είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με υπεύθυνο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαπίστωσα ότι οι τότε κυβερνώντες είχαν μεταφέρει στον ξένο την ατμόσφαιρα των υπουργικών γραφείων που έριχναν την αδυναμία τους να εξυγιάνουν τη χώρα στους δημοσίους υπαλλήλους. Σιγά σιγά κατάλαβε ότι το πρόβλημα δεν ήταν η ποιότητα των υπαλλήλων ή η «αντίστασή» τους σε κάθε αλλαγή απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία του, αλλά οι κομματικοί μηχανισμοί. Και η άγνοιά τους για το πώς διοικείται ένας οργανισμός με σύγχρονες και αποτελεσματικές μεθόδους.

Η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή και ιδιαίτερα η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού σχετικά με το ζήτημα των διορισμών στο Δημόσιο ήταν απογοητευτική. Να ακούμε έναν νεαρό και άφθαρτο πολιτικό με τεχνοκρατική παιδεία να αντιμετωπίζει τις αντιπαθείς προσλήψεις στα υπουργικά γραφεία, στη διοίκηση των κρατικών οργανισμών και την ανεξαρτησία των ρυθμιστικών Αρχών με το επιχείρημα «κι εσείς τα ίδια κάνατε».

Οχι ότι είχε άδικο να στηλιτεύει το κακό παρελθόν. Αλλά αντί να φέρει ένα σχέδιο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της Ευρώπης και στην ανάγκη ζωντανέματος ενός κράτος σε παρακμή, κρύφτηκε πίσω από τις αμαρτίες των άλλων για να δικαιολογήσει απομακρύνσεις δημόσιων λειτουργών άξιων και επιτυχημένων και την τοποθέτηση σε νευραλγικά πόστα κομματικών στελεχών χωρίς πείρα και όραμα. Ακόμη και συγγενών πρώτου βαθμού. Αυτό που  περίμενα από τον Αλέξη Τσίπρα ήταν να αποδεχτεί την αυτοκριτική του Μητσοτάκη για τις πρακτικές του κόμματός του στο παρελθόν και να προχωρήσει από κοινού με την αντιπολίτευση στη σύνταξη ενός ριζοσπαστικού κώδικα για την αξιοποίηση ικανών διευθυντικών στελεχών για τις μετακλητές θέσεις του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και να κατανοήσει ότι η θεωρία «τα δικά μας παιδιά πάνω από όλα» είναι όχι μόνο καταστρεπτική για τη χώρα, αλλά και τελικά αυτοκαταστροφική για την κυβέρνησή του.

Το φύλλο συκής που του προσέφερε ο Βερναρδάκης με την εξαγγελία για μονιμότητα των γενικών γραμματέων δεν είναι αρκετό για να καλύψει την γύμνια ή την απουσία οράματος για τη Δημόσια Διοίκηση. Αλλωστε η συμπεριφορά των κυβερνώντων απέναντι στον Θεοχάρη και τη Σαββαΐδου δείχνει πως σκέφτονται την ανεξαρτησία των κρατικών λειτουργών!

Κρίμα. Πάντως ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να αφυπνιστεί εγκαίρως ο Ελπήνωρ.