Βρισκόμαστε στην αρχή και όχι στο τέλος ενός νέου κεφαλαίου της κρίσης χρέους που μας μαστίζει. Η υπογραφή της συμφωνίας και η προς το παρόν αποφυγή του Grexit αντί να μας δώσει σταγόνες αυτογνωσίας και διάθεση ανταγωνιστικότητας ετοιμάζεται να μας ωθήσει ακόμα βαθύτερα στην κρίση. Κρίση πρωτίστως πολιτική, παρόλη τη ξεκάθαρη πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία. Παρόλη τη διακομματική συναίνεση. Παρόλη τη δημοφιλία που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός μας.
Ήδη άρχισαν οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες συντεχνιών όπως των φαρμακοποιών, των εργαζομένων στο μετρό και τον ΟΣΕ, της ΑΔΕΔΥ, δηλαδή ομάδων που είδαν όλη την προηγούμενη περίοδο το εισόδημά τους να μειώνεται αλλά όχι να μηδενίζεται. Θα ακολουθήσουν και άλλες. Η Ελλάδα των προνομίων αντιστέκεται σθεναρά, αδιαφορώντας για το δράμα των ανέργων, των φτωχών, των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα που δεν πληρώνονται. Αρνούμενη να βάλει πλάτη στη σωτηρία του έθνους, άρα και στη δική της. Μόλις απεφεύχθη η πλήρης κατάρρευση και πριν ανοίξουν οι κλειστές τράπεζες και ομαλοποιηθεί η δύσκολη κατάσταση, οι ευνοημένοι της προηγούμενης περιόδου είδαν στην συμφωνία την απειλή απαλλοτρίωσης των κεκτημένων τους και βγήκαν στους δρόμους. Για να διαμαρτυρηθούν γιατί; Γιατί το κράτος που τους εξέθρεψε δεν μπορεί πια να συνεχίσει, πτώχευσε και πρέπει να ζήσει με δανεικά. Και οι δανειστές θέτουν όρους για να συνεχίσουν να το δανείζουν. Όρους σκληρούς για μας αλλά τελείως λογικούς για τους ίδιους στο μέτρο που θα ρισκάρουν σε μια διαλυμένη Οικονομία γύρω στα 85 δις ευρό. Δις που έρχονται να προστεθούν σε άλλα 320 περίπου δις της τελευταίας πενταετίας και τα οποία ξέρουν ότι, ουσιαστικά, δεν θα πάρουν πίσω, ποτέ.
Δίπλα στις συντεχνίες στρατεύονται όλες οι πολιτικές φυλές της ιδεολογίας του εθνολαϊκισμού, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά οι οποίες είχαν επενδύσει σε ένα grexit και στο κλίμα καθολικής ανωμαλίας που θα ακολουθούσε. Γι αυτό και συμμάχησαν στο δημοψήφισμα ευελπιστώντας ότι ένα ηχηρό ΟΧΙ θα ανάγκαζε την κυβέρνηση σε εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και έξοδο στο χάος. Στο χάος που γι αυτούς είναι η καλύτερη κατάσταση. Η επιλογή του πρωθυπουργού να υπογράψει τη συμφωνία τους χάλασε τα σχέδια και τώρα είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν τη διχαστική τους πολιτική μέχρι την τελική πτώση. Στον αγώνα αυτόν θα βρουν χιλιάδες πρόθυμους ιδεόληπτους ή απλά αγανακτισμένους πολίτες, χιλιάδες φτωχούς, νέους και ανέργους οι οποίοι ωθούμενοι από το κλίμα κοινωνικής έκπτωσης και το προσωπικό τους δράμα, εύκολα μπορούν να ενδώσουν στο «γαία πυρί μειχθήτω».
Το τραγικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι ότι την πολιτική ανωμαλία που κυοφορείται τροφοδοτούν και δεκάδες βουλευτές αλλά και υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος. Και αυτών τα σχέδια έχουν χαλάσει. Βλέπουν ότι η φάση που διανύουμε εγκυμονεί τις καλύτερες συνθήκες πραγμάτωσης των ονείρων τους. Γιατί αν η Ελλάδα καταφέρει να τη γλιτώσει, το όνειρο της «Κούβας της Μεσογείου» θα απομακρυνθεί, αν δεν χαθεί για πάντα. Άνθρωποι που έζησαν 40 και βάλε χρόνια περιμένοντας αυτήν ακριβώς τη στιγμή δεν θέλουν να την αφήσουν να πάει χαμένη. Και ένα Grexit είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ολόκληρη η ιστορία της Αριστεράς είναι μια ιστορία βολονταρισμού και αυτό δεν θα αλλάξει τώρα. Ακόμα και αν δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν το μεγάλο άλμα σήμερα, είναι σίγουρο ότι δεν θέλουν να χάσουν την αξιοπιστία τους απέναντι στο κοινό τους. Είναι όμως τόσο τολμηροί ώστε να ρισκάρουν ακόμα και την πτώση της δικής τους κυβέρνησής; Μένει να αποδειχθεί τις επόμενες μέρες. Σίγουρα όμως ρισκάρουν την τύχη της χώρας τους, προκειμένου να σώσουν την φράξια τους. Οι ιδεολογικοί τους μέντορες τους καλούν να γίνουν λεοπαρδάλεις. Να λουφάξουν πάνω στο δένδρο μέχρι να βρουν την κατάλληλή ευκαιρία για να την πέσουν στο θύμα τους. Έχουν χαθεί η μπάλα και το γήπεδο.
Αυτό όμως που ζούμε είναι το αποτύπωμα της πολιτικής δράσης κυρίως του κυβερνώντος κόμματος και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Σήμερα αυτό το αποτύπωμα απειλεί να το καταβροχθίσει. Είναι το τέρας του εθνολαϊκισμού που τάισε προκειμένου να πάρει την εξουσία και τώρα δυστυχώς το βρίσκει εμπρός του. Ούτως ή άλλως η κοινωνία μας είχε δείξει, από το 2012, ότι δεν θα αργούσε να επιλέξει το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του οδηγού. Το κόμμα όμως αυτό διαπαιδαγώγησε τις μάζες με ολέθριο τρόπο. Ενίσχυσε την ήδη υπάρχουσα ξενοφοβία, και τον αντιευρωπαϊσμό, χάιδεψε τα αυτιά της κάθε συντεχνίας, προώθησε το διχασμό ως τα μύχια της ελληνικής ψυχής, υποσχέθηκε τα πάντα και σε όλους, ενώ ήξερε ότι όταν έρθει επάνω, λίγα από αυτά μπορεί να ικανοποιήσει και τίποτα να διαχειριστεί. Η επιλογή του δημοψηφίσματος την ύστατη στιγμή αποδεικνύει την αδυναμία διαχείρισης των απότοκων της δικής του άφρονος πολιτικής. Σήμερα αγωνίζεται να κρατηθεί στην εξουσία αναζητώντας διακομματική συναίνεση η οποία του προσφέρεται απλόχερα. Και όμως δεν δείχνει να έχει κατανοήσει τα μαθήματα των ημερών. Μιλά για πραξικόπημα ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι και της δικής του υπογραφής. Στην ουσία καλεί το λαό σε αντίσταση κατά της εφαρμογής του μνημονίου που και το ίδιο δια του αρχηγού του υπέγραψε ως τη μόνη βιώσιμη (;) λύση.
Δεν περιμένουμε ν’ αλλάξουν οι νοοτροπίες ούτε μεγάλου μέρους της κοινωνίας αλλά ούτε και σύσσωμης της Αριστεράς. Θα περιμέναμε όμως ότι οι εικόνες της κατάρρευσης που είδε ο ελληνικός λαός από τη χαραμάδα της πραγματικότητας να τους έχουν συνετίσει. Αλλά όταν δεν υπάρχει ίχνος ορθολογισμού, όταν η Παιδεία είναι ελλιπής και η δημοκρατία ανάπηρη, όταν ο πολιτικός διάλογος διεξάγεται με κραυγές στα τηλεπαράθυρα, όταν κοινοί δημαγωγοί άγουν και φέρουν το πλήθος, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά. Χρειάζεται μεγάλη υπέρβαση της πολιτικής τάξης. Είναι η μόνη ηγέτιδα δύναμη σε μια χώρα που η αστική τάξη απουσιάζει ή είναι απλά κομπραδόρικη. Και η επιλογή της είναι να απομονώσει πολιτικά τους ακραίους και να οδηγήσει τη χώρα σε υλοποίηση της συμφωνίας με υπομονή και πειθώ. Να πει την αλήθεια στο λαό.
Η Ελλάδα απέτυχε και πρέπει να εργαστεί σκληρά για να επανορθώσει. Δεν μπορεί να έχει σήμερα το βιοτικό επίπεδο της Βόρειας Ευρώπης με τόσο χαμηλές επιδόσεις στο επιστημονικό, βιομηχανικό, τεχνολογικό στίβο. Δεν μπορεί να έχει ακόμα διεφθαρμένη και υπερτροφική δημόσια διοίκηση και large ασφαλιστικό σύστημα. Δεν μπορεί να συντηρεί προνόμια. Δεν μπορεί να αδιαφορεί για την παραγωγή ή να εμποδίζει την ιδιωτική οικονομία. Δεν μπορεί να φοροδιαφεύγει τόσο εκτεταμένα. Κάποιος πολιτικός ταγός πρέπει να μιλήσει ειλικρινά στην Ελλάδα και ο καταλληλότερος είναι αυτός που τα αρνήθηκε όλα την προηγούμενη περίοδο. Ο πρωθυπουργός έχει τον πρώτο λόγο. Απέφυγε προσωρινά το grexit. Είναι στο χέρι του να το απομακρύνει οριστικά. Θα το κάνει; Αμφιβάλω.