•Το Κυπριακό πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο εθνικός μαξιμαλισμός, με καλές ίσως προθέσεις, στην Ελλάδα και στην Κύπρο ,μας έσυρε από ήττα σε ήττα. Κάθε αποτυχημένη απόπειρα επίλυσης του σήμαινε βήματα ,αν όχι άλματα, οπισθοχώρησης. Κάθε πέρυσι και καλύτερα λέει η παροιμιακή παράφραση. Σε κάθε οπισθοχώρηση κοιτάμε μοιραίοι και αμήχανοι. Γιατί τα κραταιά δόγματα της ιστορίας δεν αλλάζουν. Οι διεθνείς διάφορες λύνονται η με διαπραγματεύσεις η με πόλεμο. Αν δεν αποδίδει τίποτα από αυτά επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Κι αν δεν υπάρχει ισχυρότερος επικρατεί το status quo.Ακόμα κι αν αυτό το δημιούργησε η βία. Η αιώνια μαμή της ιστορίας. Τώρα χάσαμε και τα Βαρόσια με ένα πικ νικ. Αναίμακτα. Ήδη επίκειται ένα ακόμα πικ νικ για την Αμμόχωστο. Η Τουρκία μπήκε με απειλητική ρητορική ένταση στη λογική των δυο κρατών. Ο Ακιντζι αποσύρθηκε από το τουρκοκυπριακό προσκήνιο. Στη θέση του ο Ταταρ , δηλαδή ο Ερντογαν αυτοπροσώπως. Από καιρό λέω ότι το τέλος αυτού του δρόμου θα είναι η προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία. Θα την καταπιούμε και αυτή αμάσητη αναζητώντας κάποιο ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κι αν το πάρουμε κι αυτό. Εκτός αν.. εκτός αν.
•Στις 27-29 Απριλίου συνέρχεται η «άτυπη» πενταμερής ,παρουσία η με την επίβλεψη ,των ισχυρών παικτών. Τι άτυπη; ποιο τυπική δεν γίνεται. Η Κύπρος και πάλι μετέχει ως κοινότητα. Με ίση βαρύτητα με την άλλη κοινότητα. Ήττα δηλαδή ,πριν το καλημέρα της σύσκεψης. Η τελευταία ευκαιρία απομάκρυνσης της Τουρκίας από την πολιτική των δυο κρατών. Η τελευταία δική μας ευκαιρία, με επώδυνες υποχωρήσεις, να επανενωθεί η Κύπρος με το χαλαρό σύνδεσμο κάποιας ομοσπονδίας. Και με το δέλεαρ της διανομής των ενεργειακών αποθεμάτων, αν υπάρχουν. Αλλοιώς η πορεία έχει ήδη χαραχτεί. Όσο και αν είναι το πατριωτικό απόθεμα αυτοί που, ένθεν και ένθεν, γεννήθηκαν το 1974 είναι σήμερα 47 χρόνων. Οι γενιές πριν, είναι πλέον ηλικιωμένες η αποχώρησασες.
•Από την έκβαση της πενταμερούς θα κριθεί το ελληνοτουρκικό γιουσουρούμ των διερευνητικών επαφών και των πολιτικών συνομιλιών που εξελίσσονται. Από την έκβαση αυτή και τίποτα άλλο.
•Και οι πιθανότητες είναι μικρές πολύ μικρές.
•Στο πεδίο της ειρήνης, εν σχέσει με τα αμιγώς ελληνοτουρκικά, δεν έγιναν λίγα. Γίναν πολλά. Περισσότερα μάλιστα από όσα εγώ προσωπικά ήλπιζα και ανέμενα. Αλλά δεν φτάνουν. Δεν αρκούν μακροπρόθεσμα. Έχουν έντονο το άρωμα της συγκυρίας. Η Αμερική θα «πείσει»την Τουρκία και το ευχάριστο για μας σκηνικό θα αλλάξει. Με ένα ξερό και υπόκωφο κρότο. Κάποια στιγμή ξαφνικά. Η Ευρώπη θα είναι πάντα απρόθυμη. Δεν θα αλλάξουν τα εμπορικά συμφέροντα και πάντα η Γερμανία θα θέλει να πουλήσει τα υποβρύχια. Η Αίγυπτος και οι λοιποί δεν είναι αυτόνομες οντότητες.
•Τώρα είναι η ώρα. Τώρα το momentum. Η στριμωγμένη Τουρκία με τη Χαλκ Μπανκ, τους Κούρδους ,την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων την καταρρέουσα (ίσως)οικονομία και την ανέχεια ,τώρα και μόνο τώρα μπορεί να δείξει κάποια σημεία υποχώρησης. Αν εμείς επιμείνουμε μαξιμαλιστικά ο στριμωγμένος στον τοίχο είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος. Γιατί είναι απρόβλεπτος. Γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει.