Μνήμη Χρήστου Διαμαντή (1987-2021)

Στην Αφροδίτη και τη Μαργαρίτα

Έφυγε από κοντά μας ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες που έκαναν την εμφάνισή τους στο χώρο της μουσικής και των γραμμάτων την τελευταία δεκαετία στην πτωχώτατη χώρα μας. Ο Χρήστος Διαμαντής, για την καλλιτεχνική αξία του οποίου δε θέλω να μιλήσω. Η εναργέστατη παρουσία του δίπλα στο κορυφαίο έργο του Θανάση Τριαρίδη οπωσδήποτε όμως ο πρωταγωνιστικός ρόλος του στην ανανεωτική συμβολή της εκδοτικής σειράς της Θράκας, όλα αυτά είναι ιδίως εύγλωττα από μόνα τους.

Θα αφηγηθώ μια ιστορία αντάξια της πολύγλωττης σημασίας τού υπέροχου αυτού ανθρώπου και φίλου. Δεν πάνε χρόνια πολλά, όταν επισκεφθήκαμε οικογενειακώς αυθημερόν την Αδριανούπολη. Αναπληρωτής τότε ο Χρήστος στο Διδυμότειχο. Στην Εντίρνε υπάρχουν ακόμη καλοί τεχνίτες μουσικών οργάνων. Τον γοήτευσε ένα γιουκαλίλι. Θα αγόραζε ένα. Είδα κι εγώ, τρομάρα μου, έτσι πώς είναι από κοντά τα γιουκαλίλια.

Τώρα, αυτές τις μέρες, θα έπαιρνα τηλέφωνο να του ευχηθώ για την ονομαστική εορτή. Τελευταία φορά μιλήσαμε μετά την εαρινή μου δικαστική περιπέτεια. Αγνοούσα ότι νοσηλευόταν. Η μικρή μας κόρη είχε γενέθλια. Ζήτησε και της πήραμε δώρο ένα, πραγματικό, γιουκαλίλι, που είχε δει σε ένα κατάστημα παιγνιδιών. Όταν ξετύλιγε, μετά τα μεσάνυχτα, στην ημερολογιακή μετάβαση των γενεθλίων της το αμπαλάζ, κτύπησε το τηλέφωνο. Κοινός τόπος: Εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό. 

Μάθαμε την απώλειά σου, Χρήστε. Εν χορδαίς μαρμαίρεις!