Το κακό τρίτωσε αδέρφια.
Ήταν φθινόπωρο του 2014, όταν ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί πριν είκοσι χρόνια, με λιγοστές αλλαγές, επανήλθε στον Τύπο με τις υπογραφές του γνωστού μας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και του λιγότερο γνωστού Καρλ Λάμερς (‘’κόκκινος’’ Καρλ). Στο άρθρο οι δυο χριστιανοδημοκράτες ευρωπαϊστές πρότειναν και πάλι την ιδέα της Ευρώπης των ομόκεντρων κύκλων, ως λύση στην κρίση χρέους. Η εμβάθυνση και συνεπώς η ενδυνάμωση της Ευρωζώνης με όσους μπορούν και θέλουν, θα ήταν το φάρμακο στην κρίση που προκλήθηκε από τις ατέλειες της συνθήκης του Μάαστριχτ.
Λίγους μήνες μετά με πρωτοβουλία του γαλλογερμανικού άξονα ανατέθηκε από το Συμβούλιο Κορυφής στους Προέδρους των κοινοτικών οργάνων να καταθέσουν δέσμη προτάσεων που να υλοποιούν τον μετασχηματισμό της ΟΝΕ σε λειτουργικό οργανισμό. Πράγματι τον Ιούνιο του 2015 η πρόταση δημοσιεύτηκε και περιλάμβανε σειρά ριζοσπαστικών αλλαγών. ¨Ένα βήμα προς την πολιτική Ένωση τόσο ηχηρό, είχε να εμφανιστεί από την εποχή Ντελόρ.
Το 2008, με σθεναρή υποστήριξη των Γερμανών, άρχισε το χτίσιμο της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης. Ήταν η απάντηση της Ευρώπης στην αντιμετώπιση των συστημικών κινδύνων που αποκαλύφτηκαν από την χρηματοοικονομική κρίση. Η ανάθεση σε υπερεθνικό όργανο της εποπτείας των συστημικών Τραπεζών, όπως γνωρίζουμε όλοι, προχώρησε και σχεδόν ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2015.
Το 2011 μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές συμφωνίες στην ιστορία ξεκίνησε την πορεία τής διαπραγμάτευσης μεταξύ των εμπορικών εταίρων. Δηλαδή της Ένωσης και των ΗΠΑ. Η γνωστή με το ακρωνύμιο TTIP (Διατλαντικός Συνεταιρισμός για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις). Το όφελος για τους συνέταιρους προβλέπεται σημαντικό. Ειδικά για την Γερμανία, που είναι η κύρια εξαγωγική δύναμη της Ευρώπης και θα ωφεληθεί σε αύξηση του ΑΕΠ και θέσεων εργασίας.
Και ξαφνικά, οι πρωτοβουλίες αυτές σταμάτησαν. Η Γερμανία έβαλε φρένο στην ισχυροποίηση της ΟΝΕ με μια απλή φράση του Σόιμπλε. ‘’Ας μην βιαζόμαστε’’ είπε πριν λίγους μήνες.
Η Τραπεζική Ένωση είχε να κάνει το τελευταίο βήμα για την ολοκλήρωσή της. Που ήταν και το πιο σημαντικό. Την ανάληψη της εγγύησης των καταθέσεων για ποσά κάτω των 100000 Ευρώ από την Ένωση. Και ενώ η Επιτροπή ετοιμαζόταν να θέσει σε ισχύ τον Ευρωπαϊκό εγγυοδοτικό μηχανισμό τον Γενάρη, όλα πάγωσαν με μια φράση του Βόλφγκανγκ. ‘’Δεν μπορεί η Ένωση να αναλάβει την υποχρέωση, όσο οι εθνικές Τράπεζες στηρίζουν ανεξέλεγκτα τα εθνικά ομόλογα’’. Είπε.
Όσο για την TTIP που ήταν να υπογραφεί το 2014, πάει για μετά τις εκλογές των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά? Γιατί βάζει φρένο η Γερμανία ειδικά που πρωτοστάτησε? Είναι τακτική υποχώρηση, ή σταδιακή αλλαγή της στρατηγικής της? Όλα αυτά έχουν σχέση με το δημοψήφισμα στην Αγγλία που μάλλον χάνεται? Θα τα δούμε πιο καθαρά το βράδυ της 23ης Ιουνίου.