Στη χώρα αυτή «ανακαλύπτουμε» την Αμερική καθημερινά. Θεσμοί, νόμοι, διοικητικές ρυθμίσεις και πρακτικές, με ιστορία δεκαετιών σε άλλες χώρες, με όλων των ειδών τα πολιτικά συστήματα, ξαφνικά εμφανίζονται και δημιουργούν μία απίστευτη σύγχυση. Καθώς, αναπόφευκτα, οι όποιες αλλαγές συνεπάγονται μικρές και μεγάλες αναδιατάξεις, ο κάθε… πικραμένος προσπαθεί να σπρώξει τη δική του ατζέντα στη δημόσια συζήτηση.  Στην Ελλάδα, μάλιστα, αυτό γίνεται με τη συνοδεία αρκετής… λάσπης, και την αναπόφευκτη κομματικοποίηση. Καθώς η συζήτηση διεξάγεται σχεδόν αποκλειστικά από άσχετους, από πληρωμένες γραφίδες (η ελληνική εκδοχή του Lobbying) και από κόμματα, η σύγχυση είναι τεράστια. Ιδιαίτερα όταν τα κόμματα παίρνουν θέσεις αντίθετες από αυτές που θα περίμενε κανείς με βάση τις ιδεολογικές τους ταυτότητες. Για παράδειγμα, η πρόσφατη «λατρεμένη» των ΜΜΕ «επανάσταση της πατάτας», που θα φέρει φτηνά προϊόντα στο φτωχό λαό, καταδικάσθηκε από το ΚΚΕ, το… κόμμα του λαού.

.

Η τελευταία τέτοια… «επανάσταση», έγινε με τα γενόσημα φάρμακα. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ο λαός μας βομβαρδίσθηκε από όλα τα ΜΜΕ, γραπτώς, τηλεοπτικώς και ηλεκτρονικώς, όταν ο Υπουργός Υγείας, εξαναγκασμένος από την Τρόικα, έφερε στη Βουλή τις ρυθμίσεις που καθορίζουν, πρώτον την τιμή και δεύτερον, την υποχρεωτική συνταγογράφηση γενοσήμων φαρμάκων. Μάλιστα, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες στοχεύουν και σε κάποια ποσοτικοποίηση της διείσδυσης των γενοσήμων φαρμάκων σε 50% του συνόλου, ποσοστό συντηρητικό, αλλά καλό προς το παρόν. Σε καμία περίπτωση οι νομοθετικές ρυθμίσεις δεν χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Τα γενόσημα φάρμακα κατασκευάζονται και κυκλοφορούν σε όλες τις χώρες εδώ και έναν αιώνα και ο βαθμός διείσδυσης στο «καλάθι» των φαρμάκων της οικογένειας είναι από διπλάσιος ως τετραπλάσιος του ελληνικού. Τα γενόσημα φάρμακα είναι εξ ίσου ασφαλή, αρκετά φθηνότερα και εξ ίσου χρήσιμα με τα «πρωτότυπα». Αυτό, βέβαια, σε χώρες με επαρκείς ελεγκτικούς επιστημονικούς μηχανισμούς, τους οποίους άνετα μπορεί να εξασφαλίσει και η χώρα μας, με τις δικές της δυνάμεις και λίγη ξένη τεχνική βοήθεια. End of story, που θα έλεγε και ο Ευρωπαίος φίλος μου αν τον ρωτούσαμε.

.

Αν, όμως, το ασφαλές, το συμφέρον και το σκόπιμο της μεγάλης αύξησης στη χρήση των γενοσήμων είναι κοινός τόπος για τα διεθνή δεδομένα, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρήθηκε η προβολή της αναγκαιότητας της αλλαγής αυτής, έγινε με τρόπο επικοινωνιακά ερασιτεχνικό, κλασσικά ελληνικό. Όταν προσπαθείς να αλλάξεις το μείγμα των προϊόντων που καταναλώνει η κοινωνία -και μάλιστα ως είδη πρώτης ανάγκης- πρέπει να έχεις εξασφαλίσει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η κοινή γνώμη έχει πεισθεί ότι η αλλαγή τη συμφέρει και ότι είναι απολύτως ασφαλής και δεύτερον, ότι αυτοί που πλήττονται, δεν μπορούν να δυσφημίσουν το προϊόν που προωθείς, χρησιμοποιώντας ψέματα ή ανακρίβειες, ατιμωρητί. Στην Ελλάδα, το «κοινωνικό μάρκετινγκ» στην εισαγωγή μειζόνων αλλαγών που επηρεάζουν καίρια το σύνολο του πληθυσμού, είναι παντελώς άγνωστο (δέστε το χάος με την εισαγωγή του ΕΟΠΥΥ). Έτσι, η κυβέρνηση προσπάθησε σε μία νύχτα να αλλάξει τα φάρμακα που χρησιμοποιεί η πλειοψηφία του πληθυσμού καθημερινά και στα οποία αποδίδει πιθανώς μεγαλύτερη αξία από την ίδια τη διατροφή. Προσπάθησε, επίσης, να παρέμβει καίρια σε μία αγορά 4 δις €, από την οποία «σιτίζονται» οι ισχυρότεροι επαγγελματίες στη χώρα, δηλαδή οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί, αλλά και οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις, ντόπιες και ξένες.

.

Οι αλλαγές αυτές επιχειρήθηκαν χωρίς ούτε μία καταχώρηση στον τύπο και τα ΜΜΕ, χωρίς ούτε μία ενημερωτική συζήτηση που θα έδινε πολύτιμα στοιχεία στους επαγγελματίες της ενημέρωσης, που αναγκάσθηκαν να κάνουν ρεπορτάζ σε συνθήκες απύθμενης, αλλά δικαιολογημένης άγνοιας. Ιδανικό σκηνικό για να κάνουν πάρτι οι όποιοι «θιγόμενοι». Εδώ βρίσκεται το δεύτερο μεγάλο λάθος. Όταν άρχισε η άθλια, εκφοβιστική ραδιοφωνική διαφήμιση του Ιατρικού Συλλόγου, δεν υπήρξε η άμεση παρέμβαση του Υπουργείου και του ΕΟΦ με παραπομπή στον Εισαγγελέα για διασπορά ψευδών ειδήσεων που μπορούν να πανικοβάλλουν τον πολίτη. Χρειάστηκε η επέμβαση κάποιων στο ραδιόφωνο, που  κατήγγειλαν το γεγονός, για να εμφανισθεί το Κράτος. Μάλιστα η απουσία του ΕΟΦ μέχρι πρόσφατα ήταν εκκωφαντική.

.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω αφορά λιγότερο τα γενόσημα φάρμακα και περισσότερο την αποτελεσματικότητα του Κράτους – και είναι θλιβερό. Σε μία εποχή που η χώρα είναι υποχρεωμένη να υλοποιήσει μεγάλες αλλαγές σε συνήθειες, «κεκτημένα», νοοτροπίες και πρακτικές, όταν η χώρα πρέπει ουσιαστικά να επανιδρυθεί, να κάνει, δηλαδή… αιμοκάθαρση, αυτά πρέπει να γίνουν από ένα πολιτικό προσωπικό και μία διοίκηση που αποτυγχάνουν επί 180 συναπτά χρόνια. Η προσπάθεια, αν ποτέ αναληφθεί, γιατί μέχρι τώρα γίνεται το αντίθετο, πρέπει να είναι τιτάνια. Τον πολιτικό βολονταρισμό της άγνοιας, πρέπει να αντικαταστήσουν η γνώση, η εντιμότητα και ο επαγγελματισμός. Κάτι, ας πούμε, από τις ιδιότητες που φαίνεται να χαρακτηρίζουν το Λουκά Παπαδήμο, με τις οποίες έβγαλε πέρα ένα έργο που κανείς πολιτικός σήμερα δεν θα εδιανοείτο να επιτελέσει (πόσο μάλλον οι… κ.κ. Πρόεδροι της Βουλής, ο σημερινός ή ο παλιός). Ποια ελπίδα μπορεί να έχει όμως κάποιος, όταν βλέπει ότι ακόμη και αυτό που μας «έκατσε», ως δώρο εξ’ ουρανού, βιαζόμαστε να αναθέσουμε ξανά σε αποτυχημένους πολιτικούς και κόμματα;

.

Αν την ιστορία των γενοσήμων, ο θεληματικός κ. Λοβέρδος και ο μηχανισμός του Υπουργείου Υγείας την επέβαλαν επειδή ήταν απαίτηση της Τρόικας, αλλά με τρόπο αδέξιο και αναποτελεσματικό, φαντασθείτε τι ελπίδα έχουν οι άλλες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ειδικά αν πέσουν σε πολιτικούς τύπου Παπουτσή, Ρέππα, Παυλόπουλου, Παναγιωτόπουλου κ.λπ. Καμία, κάτι που βλέπουν και πολλοί ξένοι και εγχώριοι αναλυτές, που δεν δίνουν στην Ελλάδα πιθανότητες επιτυχίας. Και αυτό, θα φανεί τον Ιούλιο, όταν η χώρα θα υποχρεωθεί να αρχίσει να ζει μόνο με τα δικά της μέσα (οι ξένοι αναλαμβάνουν μόνο τα δάνεια). Δυστυχώς, μέχρι τότε, αντί η Ελλάδα να εκτελεί ένα crash program διοικητικής αναδιοργάνωσης και θεσμικής και νομοθετικής αναβάθμισης, θα κάνει… εκλογές, μέχρι ένας πολιτικός γίνει, επί τέλους, Πρωθυπουργός.

.

Μοιραίοι άνθρωποι σε μία άτυχη χώρα.

.