Η αγαπημένη μου Αγγέλα Καστρινάκη,   στο δεύτερο καταπληκτικό της βιβλίο,  αναφέρεται  σε μιαν έρευνα, που είχε κάνει το μοναδικό τους περιοδικό, ΠΑΡΟΔΟΣ, μια εκπληκτική έκδοση   των φοιτητών της φιλοσοφικής, όπου πρωτοστατούσε η Αγγέλα,  είχε κάνει ένα ολόκληρο αφιέρωμα, για το φοιτητικό σπίτι της δεκαετίας του ’80, που ήταν στο μαύρο του το χάλι , κυρίως λόγω ανέχειας.

Εκείνα τα χρόνια, το ερωτηματικό ήταν, όχι εάν θα καταφέρεις να βρεις σπίτι, αλλά, εάν θα καταφέρεις να βρεις συγκάτοικο. Λόγω του ότι κανένας δεν διανοούνταν, ότι μπορεί από μόνος του να νοικιάσει και να κρατάει σπίτι.

Εδώ και αρκετά χρόνια,  οι μαμάδες και οι μπαμπάδες των φλώρων,  ψάχνουν εναγωνίως να βρουν σπίτια για να μένουν τα παιδάκια τους μοναχά,  γιατί δεν έχουν συνηθίσει στη συγκατοίκηση και γιατί τώρα με  συγκάτοικο θα δυσκολευτούν πολύ.  Εκτός αυτού όμως είδα αυτές τις μέρες μια διαφήμιση και κοκάλωσα.

Φοιτητής, ο οποίος  ενημέρωνε, ότι θα ψώνιζε όλες τις συσκευές που χρειάζεται για το φοιτητικό του  σπίτι, από γνωστό μαγαζί και είχε από πλυντήριο και κουζίνα και φούρνο μικροκυμάτων και ότι σκατά στα μούτρα του, νομίζει ότι χρειάζεται στα φοιτητικά του  χρόνια  και αυτό είναι πλέον τρόπος ζωής. Πλέον οι νέες γενιές που έρχονται ακάθεκτες, φρεσκοσιδερωμένες  και με πλήρη υπηρεσία  ξεπλύματος  του εγκεφάλου, εχουν και φούρνο μικροκυμάτων και ηλεκτρικο πλυντηριο πιάτων.

Δεν είναι  ότι νοσταλγώ  τα κωλοχανία που ζούσαν συμφοιτητές μου κι εγώ όταν νοίκιαζα,  ακόμη και χωρίς  ασανσέρ, στον τέταρτο όροφο…

Είναι γιατί αιφνιδίως, περάσαμε στο τελείως άλλο άκρο, χωρίς ενδιάμεση στάση.

Πού πα ρε καραμήτρο, με το φούρνο μικροκυμάτων;

Τι έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί και να ζεστάνεις; αφού οτι τρως, καβάντζα είναι . Αγοραστό.  Καν δεν το τρως  δεύτερη μέρα.

Φλώρε, ε φλώρε.

Παρεμπιπτόντως,  διαβάστε το  βιβλίο «Και βέβαια αλλάζει» στις εκδόσεις Κιχλη, με προσοχή και ευλάβεια.  Είναι  πολύ καλό.