Έγκλημα στην Πόλη #5 — από το Αστυνομικό Δελτίο της δεκαετίας του ’40

—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—

Ως πλανόδιος πωλητής ζαχαρωτών στα 13 του ξεκίνησε τον επαγγελματικό του βίο ο κυρ Χρήστος. Στο εργαστήριο ζαχαρωτών των αδελφών Κωνσταντίνου και Μιχάλη Μ. στο Ταρλάμπασι ξημεροβραδιαζόταν από μικρό παιδί. Παραδίπλα στο σπίτι του, το ημιυπόγειο εργαστήριο. Και εκείνοι όλο και του έδιναν κάνα κακοφτιαγμένο κουφέτο ή κάποιο ζαχαρωτό από αμύγδαλο και ζάχαρη που είχε πια ξεραθεί, να γλυκάνει λίγο την καρδούλα του. Ορφανός από πατέρα δήλωνε ο ίδιος. Αλλά αγνώστου πατέρα τον χαρακτήριζαν πίσω από την πλάτη του οι άλλοι.

«Τι να σου κάνει το καημένο το μπάσταρδο, όλη τη μέρα στους δρόμους γυρίζει, η προκομμένη η μάνα του τον διώχνει από το σπίτι, να δέχεται με την ησυχία της τις βίζιτές της, ούτε σχολείο δεν τον έστειλε η κακοχρονιασμένη, φώναξέ τον να του δώσουμε να φτιάχνει τις σακούλες, να περάσει λίγο η ώρα του» είπε μια μέρα ο Κωνσταντίνος, ο μεγαλύτερος αδελφός, στον Μιχάλη…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Σισλί, c. 1940

Η Σεβαστή Λιοναράκη-Χρηστίδου ανασύρει από τις τουρκικές εφημερίδες της δεκαετίας του ’40 πραγματικά εγκλήματα και με την αναδιήγησή τους φωτίζει την απρόβλεπτη ανθρώπινη φύση, αλλά και τη ζωή και την ιδιοσυγκρασία καθημερινών ανθρώπων της Πόλης της εποχής.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Έγκλημα στην Πόλη