«Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε. Ο Φιντέλ Κάστρο ζει. Ζήτω η επανάσταση!»
Πολλοί άνθρωποι ρίγησαν στο άκουσμα του θανάτου ενός «μεγάλου ηγέτη» όπως ο Φιντέλ.
Ο βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιόνγκ-ουν εξέφρασε τη «βαθιά» λύπη του για το θάνατο ενός «στενού φίλου και συντρόφου», ενώ αντιπροσωπεία από την κυβέρνηση μας θα πάει στην Κούβα να καταθέσει στεφάνι σε αυτόν τον μεγάλο ηγέτη.
Υπάρχει συγκίνηση πίσω από αυτές τις λέξεις. Τα λόγια είναι μεγαλόσχημα και ενεργοποιούν το συλλογικό θυμικό μας. Ποιος δεν θέλει να υπάρχουν στον κόσμο των ηγετών «στενοί φίλοι και συνεργάτες;». Ποιος δεν θέλει Δικαιοσύνη, ισότητα, να ακουστεί η φωνή των λαών-αυτό το Σοσιαλιστικό όραμα όπως έχει εκφραστεί κατά καιρούς από δημοφιλείς σοσιαλιστές-και με πρότερο Κομμουνιστικό παρελθόν- ηγέτες; «Τι ωραία λόγια!
Το περίεργο είναι ότι αυτές οι Δηλώσεις περί «στενού φίλου και συνεργάτη» προέρχονται από ένα Αιμοσταγή δικτάτορα όπως ο Κιμ Γιόνγκ-ουν και είναι πολύ περίεργο όταν ένας δολοφόνος σε αποκαλεί «στενό φίλο και συνεργάτη».
Ο πρωθυπουργός μας βέβαια δεν έχει σχέση με αυτά. Μεγαλωμένος με το Κομμουνιστικό όραμα, αναλαμβάνοντας εξουσία άλλαξε τον όρο «Κομμουνισμό» σε «σοσιαλισμό που ψάχνει ακόμα την άρθρωση του», ώστε το συλλυπητήριο μήνυμα που Έστειλε να ταιριάζει στην ξεκάθαρη στροφή του πρωθυπουργού μας από «Κομουνιστή» σε «σοσιαλιστή».
Τι κάνει ηγέτες όπως τον Κάστρο δημοφιλείς; Υπάρχει ένα συλλογικό ασυνείδητο που γνωρίζει ότι υπάρχει κακία στον Κόσμο, όπως ακριβώς υπάρχει και καλοσύνη. Ο λαός χρειάζεται έναν προστάτη να τον διαφυλάξει από όσους στο φαντασιακό του Εκπροσωπούν τους κακους, βιάζουν και κακοποιούν την ανθρωπότητα. Η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου είναι να Αποκατασταθεί η δικαιοσύνη ενάντια σε κάποιον εχθρό. Το Πρόσωπο του εχθρού, αυτού του καταπατητή, μπορεί να είναι οποιοδήποτε.
Η δημοτικότητα των μεγάλων ηγετών έγκειται στο ότι μπορούν να κατονομάσουν τους εχθρούς. Μπορούν επίσης να Δικαιολογήσουν το αφήγημα τους.
Σε αυτό το αφήγημα έχουμε πύρινους λόγους για τα Δικαιώματα όσων κατονομάζουμε Αδύναμους, και για τις υποχρεώσεις όσων θεωρούμε καταπατητές.
Οι δικτάτορες του Κομμουνισμού ήταν μακροβιότεροι των Ναζιστών. Κι αυτό γιατί οι εχθροί των Κομουνιστών είναι αόριστοι και μπορούμε να τους μεταβάλλουμε κατά πώς μας συμφέρει. Εχθρός είναι το «κεφάλαιο», οι «εκμεταλλευτές του λαού», οι «διαπλεκόμενοι». Ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ο εχθρός είναι αόριστος.
Ο φασισμός από την άλλη, έκανε το λάθος να κατονομάσει συγκεκριμένους εχθρούς. Κάνοντας έτσι, συσπείρωσε τους εχθρούς του κι έτσι ηττήθηκε. Ο φασισμός λεει ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εχθροί του. Οι ξένοι-είτε είναι οι Εβραίοι είτε οι μετανάστες-πάντως είναι συγκεκριμένοι. Υπήρχε μια συγκεκριμένη ατζέντα καθοδήγησης του μίσους απέναντι σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών. Το μίσος είχε όνομα.
Ο Κομμουνισμός επιβίωσε γιατί δεν κατονόμασε συγκεκριμένους εχθρούς, ώστε να τους αλλάζει κατά βούληση χειραγωγώντας το πλήθος. Ο εχθρός των Κομμουνιστών δικτατόρων δεν έχει όνομα. Το όνομα το δίνει ο ηγέτης.
Δολοφονείται οποίος έκρινε ο ηγέτης ή η επιτροπή του κόμματος ως «ταξικό εχθρό», «Επικίνδυνο για το έθνος», η «εχθρό του κινήματος». Αυτά όλα καλυμμένα με πύρινους λόγους και με το Πρόσχημα της Αποκατάστασης του δικαίου. Ωστόσο, τα μεγάλα λόγια δεν σημαίνουν τίποτα, όταν τα χέρια σου βαφτούν με αίμα. Και τα κομμουνιστικά καθεστώτα πρωτοστάτησαν στην εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, πολύ περισσότερων από τον ναζισμό.
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο το 2009 πρότεινε ψήφισμα όπου καταδικάζει Απερίφραστα τον κομμουνισμό όσο και τον ναζισμό, λέγοντας ότι και τα δυο καθεστώτα «εγκλημάτησαν κατά της ανθρωπότητας».
Πέρα από τις χώρες που Ακόμη έχουν υπαρκτό κομμουνισμό, οι δημοκρατικές χώρες έχουν ενσωματώσει Κομμουνιστικά και ναζιστικά στοιχεία στην πολιτική προπαγάνδα τους. Η αριστερά συνεχίζει το αφήγημα της δικαιοσύνης υπέρ των αδυνάτων και κατά του κεφαλαίου που καταπιέζει τα έθνη, ο ναζισμός εκδηλώνεται σε ακροδεξιές τάσεις με το αίτημα για «καθαρότητα της φυλής» και την παρακώλυση των μεταναστών να υπεισέλθουν στους κόλπους της κοινωνίας.
Ελπίζουμε οι πολίτες να μην αυταπατώνται στο ότι αυτές οι ακραίες τάσεις οφείλουν να είναι κατακριτέες από τις δημοκρατικές κοινωνίες.
Δικαιώνοντας ηγέτες όπως ο Κάστρο είναι σαν να δικαιώνουμε εγκληματικές ενέργειες κατά της ανθρωπότητας.
Δικαιώνοντας επίσης την προπαγάνδα παρατάξεων που ενσωματώνουν Ναζιστικά και κομμουνιστικά στοιχεία στον πολιτικό τους λόγο, είναι σαν να ξυπνάμε τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ας αφήσουμε τον ναζισμό και τον κομμουνισμό για πάντα πίσω μας. Μόνο πόνο έφερε η επικράτηση τους. Η δημοκρατία και η αρετή ας υπερισχύσουν στις κοινωνίες που θέλουμε να ονομαζόμαστε «ελεύθερες» και όχι «ολοκληρωτικές».