Η «κίνηση Λυκούδη» και των ΜΕΤΑρρυθμιστών να συνεργαστούν με το Ποτάμι, δέχτηκε τη χολερική κριτική, ενός «εμβληματικού», ως προς τις σημασίες που εκπέμπει η ιστορική του διαδρομή, προσώπου. Του κ. Παπαδημούλη. Ερχόμαστε λοιπόν αμέσως στο εν λόγω πρόσωπο, διότι από μόνο του αποτελεί φαινόμενο:
Ο κ. Παπαδημούλης «κατάγεται» από την ανανεωτική αριστερά. Η κορυφαία όμως στιγμή της ιστορικής του διαδρομής, είναι η επιλογή του να παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ και να μην ακολουθήσει τους παλιούς του συντρόφους στη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ. Και αυτό, μετά από μία σύντομη σιωπή. Όταν προφανώς, με ήθος συνοικιακού μικρεμπόρου, ήθελε να υπολογίσει τις ζημίες και τα κέρδη, που ανέμενε από την όποια επιλογή του. Δηλαδή να αποφασίσει, «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας».
Στη συνέχεια, μετά από μία περίοδο αμηχανίας, εξελίχτηκε σε βασικό εκπρόσωπο της πολιτικής «χολερικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί μίλησαν για ένα αναγκαίο στάδιο εξετάσεων νομιμοφροσύνης, απέναντι στις διάφορες εκδοχές του σταλινισμού, που συγκροτούν τους μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι πάλι, ερμήνευσαν τη στάση αυτή με όρους ψυχαναλυτικούς. Έτσι αναφέρθηκαν σε κινήσεις υπεραναπλήρωσης. Ότι δηλαδή, επιλέγοντας ο κ. Παπαδημούλης το χώρο των σταλινικών, αισθανόταν ένοχος απέναντί τους, αλλά και απέναντι στον εαυτό του, για ένα σοβαρό προπατορικό αμάρτημα. Την καταγωγή του από την ανανεωτική αριστερά. Και προκειμένου να αποκαθαρθεί από αυτό το «μίασμα», εκτόξευε ανοίκειες προς το ήθος και την αισθητική της ανανεωτικής αριστεράς χολερικές υπερβολές, που είχαν όμως το χαρακτήρα του σταλινικού γενιτσαρισμού. Ταυτόχρονα – ο σταλινισμός θέλει και την υποκρισία του – υποδυόμενος τον ορθολογιστή, επιδιδόταν στην καλλιέργεια και στην προβολή του ανορθολογισμού και του αναχρονισμού. Δηλαδή στις στάσεις εκείνες, που δίνουν νόημα στη χολερικότητα.
Και προφανώς ο κ. Παπαδημούλης δεν είναι η εξαίρεση του «πονηρού πολιτευτή». Διότι όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας κάποιον «παπαδημούλη». Δηλαδή πρώην ανανεωτικό, που με την προσχώρησή του στο ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδεται σήμερα σε ασκήσεις σταλινικού αμοραλισμού.
Έτσι λοιπόν, ήταν απόλυτα φυσιολογική η αντίδραση του κ. Παπαδημούλη στην «κίνηση Λυκούδη». Με μία όμως ένσταση: Όταν ο κ. Παπαδημούλης πιστεύει ότι υπηρετεί το Λόγο της ιστορίας, ταυτιζόμενος με τους οπαδούς των Γκουλάκ. Όταν αισθάνεται ευτυχής που έχει στο κόμμα του τον Α. Μητρόπουλο και υποδέχεται σ’ αυτό την Ραχήλ Μακρή και όποιον ψεκασμένο το επιθυμήσει. Όταν αντιμετωπίζει με ευσέβεια τη δήλωση του αρχηγού του, ότι η ρύπανση της χώρας από τον «θίασο» Καμμένου – Χαϊκάλη – Λαζόπουλου, ήταν «εκπλήρωση καθήκοντος». Όταν δηλαδή έχουν έρθει «τα πάνω κάτω». Τότε γιατί μόνον «θλίψη» για την κίνηση Λυκούδη; Τόση ελλειπτικότητα; Τόση λεξιπενία; Τόση έλλειψη φαντασίας;
Κι αν δεν του πρόσφερε άφθονο υλικό η ιστορία της βαρβαρότητας. Αλλά και η σταλινική του αξιοπρέπεια πού πήγε; Τη στιγμή μάλιστα που τουλάχιστον αυτή, του επέβαλλε το στοιχειώδες. Να καλέσει δηλαδή τον κ. Λυκούδη, να προβεί έστω στην ακόλουθη ομολογία: «Η Ιστορία μου θα σας καταδείξη πως η ελαχίστη παρέκκλισις από την γραμμήν του Κόμματος, αναποφεύκτως καταλήγει εις αντεπαναστατικήν ανταρσίαν….. Θα σας περιγράψω την πτώσιν μου, ώστε να αποτελέση προειδοποίησιν δι’ εκείνους oι οποίοι εις αυτήν την αποφασιστικήν ώραν αμφιταλαντεύονται και διατηρούν κρυφίας επιφυλάξεις διά την ηγεσίαν του Κόμματος και την ορθότητα της κομματικής γραμμής. Έμπλεος καταισχύνης, βυθισμένος εις τον βούρκον, έτοιμος να αποθάνω, θα σας περιγράψω την θλιβεράν εξέλιξιν ενός προδότου, ώστε να χρησιμεύση ως μάθημα και παράδειγμα εις τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας…» (Α. Καίσλερ, «Το μηδέν και το άπειρο»).
Έτσι ο κ. Παπαδημούλης, παραλείποντας έστω την πρόσκληση σε ομολογία, αποδεικνύεται και ως σταλινικός, ελλειμματικός και ελλιποβαρής. Αρκεί να σκεφτεί ότι, δεν μπόρεσε να μας κάνει ούτε καν να ανατριχιάσουμε. Την επόμενη φορά, ελπίζουμε να το πετύχει. Διότι, όπως τραγουδήσαμε, ο εξευτελισμός (του) πρέπει να γίνει τέλειος.