Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, αρθρογράφοι κι αναλυτές στα Διεθνή κυρίως ΜΜΕ, επανέρχονται σε ένα ζήτημα που μοιάζει να ανασύρθηκε εκ νέου στο προσκήνιο με αφορμή το «ελληνικό πρόβλημα». Για την ακρίβεια με αφορμή την διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος», από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το ζήτημα αυτό, ανοιχτό για δεκαετίες στους κόλπους της Γηραιάς Ηπείρου, δεν είναι άλλο από την ανάγκη μετατόπισης των Ευρωπαίων ηγετών, από την λογική του εθνικού συμφέροντος σε εκείνη του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος.
Η κρίση χρέους στους κόλπους της ευρωζώνης, που προσέλαβε διαστάσεις «συστημικού» προβλήματος έφερε στην επιφάνεια , αδυναμίες, αστοχίες και λάθη, κυρίως πολιτικού και πολύ λιγότερο οικονομικού περιεχομένου. Επι της ουσίας όμως, ανέδειξε την απόσταση της νέας γενιάς των Ευρωπαίων ηγετών, από την κουλτούρα της ενοποιητικής διαδικασίας που αποτέλεσε και τη βάση για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η καταθλιπτική κυριαρχία της Γερμανίας, η αποχώρηση της Αγγλίας από το «κάδρο», η υποταγή της Γαλλίας στο Βερολίνο και, τέλος η συμμαχία Γερμανίας-ΗΠΑ αποτελούν τα βασικά στοιχεία της σημερινής εικόνας, στην Ευρώπη. Με μία διαφορά τους τελευταίους τρείς μήνες , που πιθανόν να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της Ευρωπαικής Ενωσης και, να επαναφέρει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης τις βασικές αρχές του κοινού ευρωπαικού οράματος: Την παρουσία, στο κέντρο των αποφάσεων, του Μάριο Μόντι.
Τεχνοκράτης, ευρωπαϊστής, ηγέτης με υψηλό κύρος και παρα τα προβλήματα της χώρας του, ο Ιταλός πρωθυπουργός κατάφερε μέσα σε τρείς μήνες και μέσα στον φαύλο κύκλο της Ευρωπαϊκής κρίσης, να παρουσιάσει ένα μεγαλεπήβολο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την ανάκαμψη της Ιταλίας. Έκοψε τον αέρα των αγορών, απέσυρε την υποψηφιότητα της Ρώμης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020,έδειξε στην πανίσχυρη Καθολική Εκκλησία ποιος είναι το «αφεντικό» στη χώρα, κέρδισε την Ιταλική κοινή γνώμη κι, έθεσε σαφή όρια στην επέλαση της πολιτικής ισοπέδωσης που επιβάλλει το Βερολίνο. Στα βασικά του χαρακτηριστικά η ευρωπαϊκή του κουλτούρα και η προσήλωση του στην ευρωπαϊκή ιδέα, καθώς ο Μάριο Μόντι εκπροσωπεί μία γενιά πολιτικών που έχει ήδη αποχωρήσει από το προσκήνιο. Ο Μόντι εκφράζει εκείνη την άποψη που επιδιώκει την επάνοδο σε μία ισορροπία δυνάμεων που θα τιθασεύσει το Βερολίνο και την θεοκρατικού τύπου Γερμανική αντίληψη , που διαχωρίζει κράτη και λαούς σε «καλούς» και «κακούς», σε «απείθαρχους» και «πειθαρχημένους».
Μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο προ ημερών, ανέλυσε τους κινδύνους που εμπεριέχει η λογική που διαχωρίζει τις χώρες σε καλές και κακές, η λογική που «σπάει» την Ευρώπη διαχωρίζοντας τη σε Βορρά και Νότο. Την προηγούμενη Δευτέρα λίγο πριν από την σύνοδο του Eurogroup, δημοσιοποίησε μία επιστολή 12 ηγετών με πρωτεργάτη τον ίδιο , για την ανάγκη διαμόρφωσης σ την Ευρωζώνη πολιτικών ανάπτυξης, ως αντίβαρο στην βαθειά λιτότητα. «Την επιστολή, είπε μιλώντας στους δημοσιογράφους, δεν την υπογράφουν η Γαλλία και η Γερμανία, αλλα ποτέ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την έκπληξη».
Ο Ιταλός πρωθυπουργός , είναι ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη, στην Ευρώπη, το τελευταίο διάστημα. Το ερώτημα είναι αν η δική του παρουσία θα κινητοποιήσει και τη Γαλλία την οποία και, είναι ευδιάκριτο ότι επιχειρεί να υποκαταστήσει, στην ισορροπία δυνάμεων στην Ευρωζώνη. Κι εν τέλει αν ηττηθεί ο Σαρκοζί , άραγε η Ευρώπη μπορεί να ελπίζει στην προοπτική, δίπλα στο «φαινόμενο Μόντι» να προκύψει και το «φαινόμενο Ολάντ»;