Αποτελεί πολιτικό «φαινόμενο», κάτι αξιοπερίεργο. Ήταν ο Πρωθυπουργός επί των (πολλών) ημερών του οποίου η «Ισχυρή Ελλάδα» μετατράπηκε στον «μεγάλο Ασθενή» της Ευρώπης και μετά με τη συνδρομή πολλών στο «Δράμα» του σήμερα. Δεν χρειάζονται Εξεταστικές Επιτροπές για όσους διαθέτουν στοιχειώδη μνήμη και κρίση. Έκτοτε, οκτώ χρόνια από την αποκαθήλωσή του, παραμένει σιωπηλός, αλλά όχι «αμέτοχος» στο πολιτικό παιγνίδι, αν και πέρασαν 4-5 Κυβερνήσεις και άλλα τόσα «Μνημόνια» από τις μέρες που αυτός οδηγούσε τη Χώρα στην καταστροφή.
Σε όλο αυτό το διάστημα, ο «Ερημίτης της Ραφήνας» κάνει αισθητή την παρουσία του μόνο όταν απειλείται η …. «υστεροφημία» του. Έχει το «στρατό των μισθοφόρων» τον οποίο «δανείζει» όπου δει, φτάνει να διαφυλαχθεί η γραμμή άμυνας. Ακόμη και αν πρέπει να συμμαχήσει με τον πολιτικό «διάβολο», τον αιώνιο εχθρό της δικής του παράταξης, ακόμη και αν θέτει σε κίνδυνο την ίδια του την παράταξη. Για έναν άνθρωπο, έναν πολιτικό, που αποτελεί το πρότυπο της αδράνειας και της απάθειας είναι αξιοσημείωτο κατόρθωμα, αλλά και ένα πολιτικό έγκλημα.
Το έγκλημα είναι η αλλοίωση του ίδιου του Πολιτεύματος. Η αδυναμία εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας το 2014 έφερε τις Εκλογές και μετά τον «κατάλληλο» ΠτΔ. Με την ανοχή του εξασφαλίζεται η συνέχιση της καταστροφικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με αντάλλαγμα το «ακαταδίωκτο» του καθεστώτος, στο οποίο ο ίδιος ανήκε, και που ευθύνεται για την Κρίση. Ο πολιτικός αμοραλισμός του «ενός» και των «κύκλων» του συνίσταται στην ανταλλαγή της «ασυλίας» του και των παρατρεχάμενών του με τίμημα την καταστροφή της χώρας. Η πολιτική του παράταξη, διχασμένη, δυσκολεύεται να χαράξει το δρόμο που θα έφερνε και τη δική της εξιλέωση. Ακόμη και η εκλογή νέου Προέδρου του Κόμματος, με όλες τις νεωτεριστικές του προδιαγραφές, δεν αρκεί, καθώς υποχρεώνεται να «απολογηθεί» για ένα παρελθόν που δεν του ανήκει.
Η Αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία αντιμετωπίζει ένα σπάνιο παράδοξο, την κρυφή «σύμπλευση» δυνάμεων της αντιπολίτευσης με το Κυβερνών Κόμμα. Η «άμυνα» της Δημοκρατίας για λογαριασμό της Χώρας πρέπει να είναι το αντίστροφο. Η σύμπλευση, έστω και προσωρινή, όλων των δημιουργικών και εκσυγχρονιστικών δημοκρατικών δυνάμεων. Με την απαξίωση έως εξευτελισμού του διλήμματος Αριστερά – Δεξιά υπό τους σημερινούς φορείς του δίπολου, και τον συνεχώς ενισχυόμενο χώρο του Κέντρου, οι πολιτικές δυνάμεις που τον εκφράζουν καλούνται να συνεργασθούν στο πνεύμα του «Η Ισχύς εν τη Ενώσει». Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει τη μικροπρεπή ματαιοδοξία όσων αρνούνται να αντιληφθούν το κάλεσμά της.