Αρχισε δειλά- δειλά η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του Πασόκ, εν όψει του συνεδρίου του. Είναι λογικό και αναμενόμενο αυτή η αντιπαράθεση, μετά την εκλογική καθίζηση, να επικεντρώνεται στην φυσιογνωμία του. Η διατύπωση, ως γνωστόν, υπαρξιακών ερωτημάτων είναι ίδιον των οργανισμών ( συλλογικών ή ατομικών ) που βρίσκονται σε κρίση. Κρίση καθολική.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτή η συντριπτική κρίση του Πασόκ, συναρθρώνεται με μιαν εθνική κρίση της οποίας υπήρξε συνυπεύθυνο αλλά και παράγωγο συγχρόνως. Θύτης και θύμα. Τα χαρακτηριστικά της, μετά τις πρόσφατες εκλογές , θέτουν, εν δυνάμει, υπο αμφισβήτηση τις σταθερές της κοινωνίας της μεταπολίτευσης. Αυτή λοιπόν η διαπλοκή των δύο κρίσεων, της μείζονος εθνικής και της ελάσσονος κομματικής, θέτει και τις προυποθέσεις επίλυσης –ή προσπάθειας επίλυσης- της ελάσσονος, δηλαδή αυτής του Πασόκ. Πολύ απλά, ο τρόπος που θα αντιμετωπίσει το Πασόκ την εθνική κρίση, θα καθορίσει και την φυσιογνωμία του. Δηλαδή τις πολιτικές του, τις συμμαχίες του, τον γενικότερο προσανατολισμό του.
Μάλιστα η πύκνωση των γεγονότων και του πολιτικού χρόνου, θέτει τα στελέχη του κινήματος μπροστά σε κομβικά ερωτήματα – ίσως πρόωρα- στα οποία αυτά ήδη άρχισαν να τοποθετούνται. Η πιθανολογούμενη διενέργεια εκλογών λειτουργεί καταλυτικά στην εμφάνιση του κεντρικού προβλήματος : στις συμμαχίες. Εδώ συμπυκνώνονται όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη φυσιογνωμία ενός πολιτικού οργανισμού. Με ποιούς, εναντίον ποιών. Είναι νομίζω φανερό πως πίσω από την θέση που παίρνει ο καθένας σε αυτήν την πρόκληση υποκρύπτεται και η συνολικότερη θεώρηση που έχει για την μείζονα, την εθνική κρίση.
Χωρίς να έχω διατελέσει μέλος του Πασόκ αλλά πολλάκις ψηφοφόρος του, αισθάνομαι την ανάγκη να πω την άποψη μου.
Το κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι η διακυβέρνηση της από το σχήμα Σύριζα- Αν.ελ. Το θεωρώ τόσο αυτονόητο, που δεν επιχειρηματολογώ επ΄αυτού. Και δεν το εντοπίζω μόνον στην πορεία των διαπραγματεύσεων και στις σχέσεις με τους εταίρους, αλλά κυρίως στο μοντέλο της οικονομίας και της κοινωνίας που θέλουν οι συγκυβερνώντες να οικοδομήσουν. Η κάθετη εναντίωση μου σε αυτό, προσδιορίζει και την πολιτική μου θέση. Αμέση απομάκρυνση του συνονθυλεύματος από την εξουσία. Κοινή δράση όλων των ευρωπαικών δυνάμεων για την επίτευξη αυτού του στόχου. Σύμπηξη συμμαχίας πάνω στη βάση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων που θα αποτελέσουν και την πρόταση προς τους δανειστές μας .Ενα πρόγραμμα που θα απελευθερώσει τον ιδιωτικό τομέα από τον σφικτό εναγκαλισμό του κράτους , το οποίο και θα ανασυγκροτηθεί και θα εξορθολογισθεί. Αυτό το πρόγραμμα θα είναι και η βάση της συνεργασίας των ευρωπαικών κομμάτων.
Οι αντιρρήσεις σε όλα αυτά είναι γνωστές. Η ύπαρξη διαχωριστικών γραμμών με την Νέα Δημοκρατία, η θεωρία του προοδευτικού προσήμου κλπ. Αυτές οι αντιρρήσεις παρακάμπτουν τίς απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα: ποιό είναι το μείζον σήμερα; Η χάραξη διαχωριστικών γραμμών με την ΝΔ ή με τον Σύριζα; Ποιά είναι η δύναμη της αντιμεταρρύθμισης; η ΝΔ με την οποία συγκυβέρνησε το Πασόκ 2,5 χρόνια και προχώρησε σε βασικές μεταρρυθμίσεις ή ο Σύριζα που τις ‘’ξηλώνει’’ μία προς μία; Ποιό κόμμα αμφισβητεί στρατηγικά πλέον τον διεθνή προσανατολισμό της χώρας; Η ΝΔ ή ο Σύριζα; Οι απαντήσεις είναι προφανείς και υποδεικνύουν και τα μέτωπα.
Το ενδεχόμενο της αιφνίδιας προσφυγής στις κάλπες δεν πρέπει να βρεί το τόξο των ευρωπαικών δυνάμεων ούτε διασπασμένο ούτε απροετοίμαστο. Η αναζήτηση της φυσιογνωμίας του Πασόκ θα γίνει μέσα από την συμπόρευση με τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που και αυτές βέβαια μέσα από την κοινή πορεία θα υποστούν τις αναγκαίες προσαρμογές. Τι να το κάνουμε ένα Πασόκ που μέσα από μια μοναχική ομφαλοσκοπούμενη πορεία θα έχει κατακτήσει την αυτογνωσία του, ενώ στην κοινωνία θα θριαμβεύει ο εθνολαικισμός ;
Στο κάτω- κάτω η αναβίωση το 2015 των διαχωριστικών γραμμών του 1985, δεν τιμά την νοημοσύνη αυτών που το επιχειρούν.