Φίλε θεατή, έξοδος
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Οι ψίθυροι έγιναν υποψίες. Κι αυτές με τη σειρά τους απορίες. Και μετά τις εκλογές βεβαιότητες. «Η Ευρώπη στηρίζει Τσίπρα» ψιθύριζαν τότε. «Γι’ αυτό δεν μας βοηθάει. Τους λέμε, δώστε μερικές μνημονιακές υποχρεώσεις να κλείσουμε το πακέτο πριν από τις εκλογές». Αλλιώς θα έχετε τον Τσίπρα. Κι αυτοί ψυχρά τους απαντούσαν πως οι συμφωνίες γίνονται με κράτη και όχι με κόμματα.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Τρύγησαν ψήφους αγανακτισμένων κι έφεραν την Αριστερά. Πρώτη φορά. Κι ύστερα – παρά το μπάχαλο Βαρουφάκη και τα 80 δισ. καπέλο – δεύτερη φορά. Και τότε όλοι κατάλαβαν ότι αυτά ήταν παγιωμένες πολιτικές τουλάχιστον μετά τις ευρωεκλογές: τα φιλιά του Γιούνκερ, οι αγκαλίτσες της Μέρκελ και του Ολάντ, τα σκληρά του Σόιμπλε, όλα ήταν όψεις του ίδιου μηνύματος: «Κυρίες και κύριοι, τελειώνετε. Ολα αυτά τα χρόνια αποδείξατε ότι δεν θα τα καταφέρετε όπως οι υπόλοιποι. Ο μουντζούρης θα πέσει λοιπόν στον ονειροπαρμένο. Κι αυτός, ή θα μας αδειάσει τη γωνιά με τον Λαφαζάνη του ή θα σκάσει ανώμαλα και σαν καρπούζι θα αποκαλύψει τα κόκκινα εντόσθιά του. Και μάλλον το δεύτερο θα συμβεί, αφού το καρπούζι είναι μεν κόκκινο απ’ έξω, αλλά φοβισμένος Δον Κιχώτης μέσα».
Και όντως, μέσα σε 17 ώρες αποδείχτηκε το δεύτερο. Τα κότσια ήσαν λιγοστά, όπως συμβαίνει πάντα σχεδόν σε κοινωνίες σαν τις δικές μας – κακομαθημένων και ημιμαθών μεσοαστών, χωρίς αυτογνωσία, ορθολογισμό και στρατηγική.
Βεβαίως, τα λεφτά είναι πολλά. Και οι ευθύνες των μερκελιστών εκτός Ελλάδος υπαρκτές. 310 δισ. ευρώ χρήματα ζεστά φορολογουμένων σπάγκων. Και να σου ο Σόιμπλε, σιωπηλός Βούδας. Ο Ολάντ χαρούμενος και συγκινημένος επισκέπτης. Και ο Σουλτς με τον Πιτέλα και ο Φέρχοφστατ σοφοί σύμβουλοι. «Με αυτούς θα προχωρήσετε τα επόμενα χρόνια. Τέταρτο πακέτο δεν θα υπάρξει. Κοιτάχτε και εσείς και οι νεομνημονιακοί να τα βρείτε».
Πλησιάζουμε με ταχύτητα πολιτικής αστραπής στα πρώτα εμπόδια της εξόδου. Φίλοι θεατές, έξοδος. Εξοδος από την κρίση μας ή έξοδος από το ευρώ. Η Ευρώπη απαιτεί την ενηλικίωση του πολιτικού μας συστήματος. Και δεν θα περιμένει τρία χρόνια.
Διότι το ευρώ είναι πολύ σημαντικό όπλο στην προσπάθεια επιβίωσης της ευρωζώνης με ορίζοντα είκοσι ετών. Επιβίωσής της όχι μόνο ως υβριδικό αντιπολεμικό σύστημα αλλά και ως καταφύγιο ασφάλειας από τις θύελλες της παγκοσμιοποίησης. Και ως ορμητήριο για τη στρατηγική διατήρησή της από τους Μεγάλους. Οπότε, για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα;