Με αφορμή την επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν τα «μικρά» γεγονότα.

Για ένα τέτοιο «μικρό» γεγονός από τη δικτατορία, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη, ενωματάρχη τότε του τμήματος μεταγωγών Κερκύρας.

Ήταν παραμονές Πάσχα του 1973. Με το που έφτασα στο χωριό μου στην Κέρκυρα από τη Θεσσαλονίκη, κύκλωσαν το σπίτι πάνοπλοι χωροφύλακες. Εκείνη την στιγμή, με τον ψεκαστήρα στην πλάτη, ασβέστωνα τους εξωτερικούς τοίχους του σπιτιού. Γιατί τη «Λαμπριά» το σπίτι έπρεπε να λάμπει μέσα – έξω. Ήταν η μόνη χάρη που ζήταγε η μάνα μου. (Σκέφτομαι τώρα – τότε δεν το σκεφτόμουν – πώς να ένιωσε, βλέποντας τους χωροφύλακες μπροστά της να μου περνούν χειροπέδες).

Με συνέλαβαν και την επομένη έγινε η μεταγωγή από Κέρκυρα στη Θεσσαλονίκη. Συνοδοί μου στην μεταγωγή ο Παναγιώτης, ενωματάρχης της χωροφυλακής και ένας ακόμη χωροφύλακας του τμήματος μεταγωγών, ο οποίος σε όλη τη διαδρομή ήταν αμίλητος. («Έχει παιδιά» μου είπε κάποια στιγμή ο Παναγιώτης «και φοβάται»).

Μετά από αψιμαχία που είχα μαζί τους ώστε να μου βγάλουν τις χειροπέδες στο φέρρυ μποτ, αφού σε όλα τα ναυάγια πνίγονταν οι κρατούμενοι που φορούσαν χειροπέδες, κάτι που πέτυχα, στον δρόμο, με τη συζήτηση, γίναμε φίλοι με τον Παναγιώτη. Η επόμενη ενέργεια ήταν να μου βγάλει οριστικά τις χειροπέδες και να μην τις ξαναφορέσω.

Από εκεί και πέρα συζητούσαμε σαν παλιόφιλοι, ξεχνώντας την σχέση φύλακα – κρατούμενου. «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για δημοκρατίες και τέτοια. Όμως κάτι έχω πάθει και σας συμπαθώ….». Και μου διηγήθηκε διάφορες ιστορίες με τους πολιτικούς κρατούμενους των φυλακών της Κέρκυρας.

Όταν φθάσαμε Θεσσαλονίκη, του λέω ευθέως – δεν υπήρχε άλλος τρόπος να του το πω - ότι, προτού με παραδώσουν στην Ασφάλεια, θέλω να περάσουμε από το σπίτι μου, για να καταστρέψω κάποια πράγματα. Κάτι «παλιόχαρτα» δηλαδή, του είπα. Και πήγαμε. Τα έκαψα όλα στο μπάνιο και ο Παναγιώτης φύλαγε απ' έξω!

Μετά την καταστροφή των χαρτιών – ήταν περασμένες 11 το βράδυ - πήγαμε ταβέρνα. Στον «Βλάχο», μια ταβέρνα πίσω από το Διοικητήριο που έκανε αμελέτητα.

Μετά την ταβέρνα, ξεκινήσαμε για την ασφάλεια. Οι συνοδοί μου στον δρόμο ήταν ανήσυχοι για την τύχη μου και το έδειχναν. Προσπαθούσα εγώ να τους φτιάξω τη διάθεση, υποδυόμενος τον αδιάφορο. (Η ψυχή μου το ήξερε). Είδα την ανησυχία στα πρόσωπά τους να μεγαλώνει, την ώρα που με παρέδιδαν.

Αμέσως μετά τη δικτατορία τους επισκέφτηκα στο Μεταγωγών, για να τους ευχαριστήσω. Βρήκα τον Παναγιώτη. Χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Τότε έμαθα πως έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του, για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους των φυλακών της Κέρκυρας. Παναγιώτη, να είσαι καλά.

Από ανάρτηση στο Facebook