Ένα από τα πιο νοσηρά επινοήματα των δημαγωγών είναι το λεγόμενο «επιχείρημα του σκιάχτρου».
Σύμφωνα με αυτό, όταν οι δημαγωγοί βρίσκονται σε αδυναμία να αντιμετωπίσουν ένα επιχείρημα ή μία άποψη των αντιπάλων τους, τότε στη θέση τους κατασκευάζουν αυτοί ένα «ομοίωμα» (σκιάχτρο) αυτού που θέλουν να καταρρίψουν. Και βάλλουν εναντίον αυτού που κατασκεύασαν οι ίδιοι, υποδυόμενοι όμως ότι είναι των αντιπάλων τους.
Έτσι αποφεύγουν κάθε διάλογο με τον άλλον, αφού «διαλέγονται» και «πολεμούν» με το δικό τους επινόημα, που είναι το «σκιάχτρο» που έφτιαξαν οι ίδιοι.
Επί πλέον, πολεμώντας με το δικό τους επινόημα, «κατατροπώνουν» τον αντίπαλο για κάτι που ούτε είπε ούτε υποστήριξε και ίσως ούτε καν σκέφτηκε.
Αυτό ακριβώς το «επιχείρημα του σκιάχτρου» χρησιμοποίησαν βουλευτές, μέλη της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής, όταν κατήγγειλαν ότι, κατά την συνεδρίαση της Επιτροπής σχετικά με την δραστηριότητα της ΕΥΠ, δηλώθηκε πως παρακολουθούνται όλοι οι Έλληνες.
Ενώ εκείνο που φέρεται να ειπώθηκε, είναι ότι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν προνόμια ανεξέλεγκτου για κανέναν, πόσο μάλλον για τα πρόσωπα που ασκούν εξουσία. Ότι δηλαδή ουδείς εξαιρείται του νόμου. Κάτι που αυτοί το διέστρεψαν, για να πουν κάτι άλλο που δεν ειπώθηκε: ότι δήθεν δηλώθηκε πως παρακολουθούνται όλοι οι Έλληνες!
Πρόκειται για τυπική δημαγωγική απάτη.
Όμως, η δημαγωγική αυτή απάτη είναι χρήσιμη στους ίδιους και για έναν άλλον λόγο: Διότι είναι το μόνο υπερασπιστικό επιχείρημα που μπορούν να επικαλεστούν, αν τους απαγγελθεί η κατηγορία ότι, ανακοινώνοντας τα όσα απόρρητα ισχυρίζονται ότι διαμείφθηκαν μέσα στην επιτροπή σχετικά με τη δραστηριότητα της ΕΥΠ, παραβίασαν την υποχρέωση για την τήρηση του απορρήτου, την οποία ρητά θεσπίζει ο Κανονισμός της Βουλής. Ότι δηλαδή διέπραξαν το έγκλημα του άρθρου 146 ΠΚ, σε βαθμό μάλιστα κακουργήματος.
Το μελαγχολικό όμως και κυρίως το ανησυχητικό του πράγματος, είναι κάτι άλλο: ότι στην διάπραξη του εν λόγω εγκλήματος διευκόλυνε η αρρωστημένη αντίληψη κάποιων βουλευτών – κατάλοιπο προφανώς της ακροδεξιάς ή σταλινικής κουλτούρας - ότι η συμμετοχή τους στην εξουσία τους απελευθερώνει από τα «δεσμά του νόμου».
Πρόκειται για τα τελευταία παραληρήματα που μας άφησαν ως κληρονομιά οι ολοκληρωτισμοί του μεσοπολέμου. Όταν, για να διαπράξουν τα τερατώδη που διέπραξαν, διεκδίκησαν - και πέτυχαν - την απελευθέρωση της εξουσίας από τα «δεσμά του νόμου». Οπότε ήρθαν τα Άουσβιτς και τα Γκουλάκ.
Κάτι που μία μαχόμενη δημοκρατία οφείλει να μην επιτρέψει να επαναληφθεί, όχι μόνον ως τραγωδία, αλλά ούτε καν ως φάρσα.
Πηγή: www.tanea.gr