Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν θα ωφελήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Κασσελάκη, ούτε τον όποιον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ – μετά την εκλογή νέου προέδρου –, ιδίως εάν επανεκλεγεί ο Ανδρουλάκης, γιατί έτσι ο καθένας τους θα χάσει δηλαδή την ηγεσία του γύρω στα 14% κόμματός του, θα χάσει το «βασίλειό» του… Άλλωστε και οι δύο δείχνουν την έντονη προτίμησή τους για τον θρόνο του αρχηγού των κομμάτων τους. Το πιθανά μελλοντικό σενάριο της εκλογής στην κεντροαριστερά ενός κοινού ηγέτη για όλη την Κ/ά είναι σήμερα αρεστό μόνο στον Δούκα, στον Τσίπρα και στους οπαδούς τους, που δεν είναι λίγοι.
Οι διαφορές πολιτικής στοχοθεσίας και πολιτικού ύφους των δύο κομμάτων και των ηγετών τους, είναι πολλές και το συγκρουσιακό παρελθόν τους αποκλίνον… Μπορούν άραγε να συγκλίνουν στο μέλλον; Σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον, γιατί οι διαφορές επικαλύπτουν και υπερβαίνουν τα κοινά προτάγματα ορισμένων στελεχών τους που επιζητούν την ηγεσία του ενδεχομένως κοινού σχηματισμού (κατάληξη λόγο πολύ απίθανη).
Να γνωρίζουμε πως για να ευοδωθούν τα σχέδια του Τσίπρα και του Δούκα και να διεκδικήσουν το bonus των 50 εδρών του πρώτου κόμματος, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να ενωθούν σε ένα κόμμα, γιατί ο εκλογικός νόμος δεν δίδει bonus σε συνασπισμούς κομμάτων.
Στο ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την πρόταση του Ανδρουλάκη, θα έχουμε εκλογή ηγεσίας του στις 6 και 13 Οκτωβρίου. Φοβάμαι πως μετά από τόσα χρόνια στενοκέφαλης ηγεσίας και καθοδήγησης του ΠΑΣΟΚ από τη Γεννηματά και τον Ανδρουλάκη και την αποχώρηση του Λοβέρδου, δεν υπάρχει ισχυρό, πλέον, το ρεύμα των εκσυγχρονιστών και μεταρρυθμιστών στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί. Νομίζω πως έχει, συγκυριακά και προσωρινά, κάποια πέραση κι ισχύ το ρεύμα που θέλει συνεργασία με τον χαοτικό και ανερμάτιστο ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου πως το υποστηρίζουν οι παπανδρεϊκοί και ο δήμαρχος Αθήνας, Δούκας. Απελπισμένοι από τις αποτυχίες, πιστεύουν πως θα βρουν ένα γενναιόδωρο δεκανίκι στον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος διευθύνεται από τον εγωκεντρικό και μοναχοφάη Κασσελάκη, που ενδιαφέρεται μόνο να ηγηθεί και όχι να συνεργαστεί ισότιμα. Η ψευδαίσθησή τους είναι παραπάνω από εμφανής).
Η Διαμαντοπούλου είναι μακράν η επιφανέστερη, η πιο μοντέρνα, καταλληλότερη και σοβαρότερη υποψήφιος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έχει εναντιωθεί με επιχειρήματα στον λαϊκισμό. Είναι γυναίκα με προσόντα, ικανότητες, πολλές γνώσεις, νηφαλιότητα και μετριοπάθεια, έργο, όραμα και σχέδιο, με άποψη υπέρ του περαιτέρω εκσυγχρονισμού της Ελλάδας και της ενωτικής πορείας της Ευρώπης. Είναι από τις λίγες υποψηφιότητες που θεωρούν αναγκαία την προώθηση συντεταγμένων, καλοσχεδιασμένων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, κάτι απαραίτητο για τη χώρα, δεδομένου πως ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις τρενάρουν.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, Δούκας, νομίζω πως εάν μπορούσε θα απεμπολούσε την αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ υπέρ της σύμπλευσης και σταθερής συμμαχίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο πρόεδρός του Κασσελάκης σνομπάρει και περιφρονεί τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και μόνο γίνεται φανερό πως τα θεμέλια της πολιτικής Δούκα είναι έωλα... Ενώ η Διαμαντοπούλου, έχοντας κατά νου κι ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων που είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν ως ηγέτιδα, τους κεντρώους, βαδίζει με μια πολιτική ρεαλιστική, πραγματιστική κι υλοποιήσιμη, χωρίς να χτίζει πύργους στην άμμο (διότι επαναλαμβάνω ο Κασσελάκης αποποιείται τη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, εκτός εάν έχει ηγέτη τον ίδιο).
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ανερμάτιστος ανεμοδούρας, μοντέρνος, ψηφιακός λαϊκιστής, ήτοι ιντερνετικός και σοσιαλμιντιακός, trendy λαϊκιστής και σίγουρα σκληρό καρύδι. Έπεσε από την Ακρόπολη και προσγειώθηκε πάνω στην καρέκλα του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Γιατί να κατέβει οικειοθελώς, τρελός είναι; “Δε θα καθίσει να τον «φάνε λάχανο» κάποιοι σύντροφοί του, πολύ δε περισσότερο οι γνωστοί γυρολόγοι της Αριστεράς κι οι ιδιοκτήτες του αριστερόμετρου”, γράφει ο Μουμτζής. Ουσιαστικά, μοναδικός αξιόμαχος αντίπαλός του είναι ο Τσίπρας και στο τέλος θα αναγκαστεί να τα βάλει άμεσα μαζί του, σε άλλο ένα γκροτέσκο επεισόδιο του απίστευτου σίριαλ της ελληνικής αριστεράς.