Είναι καλό, χωρίς αμφιβολία, να προσπαθούμε να διαφημίσουμε στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε μεγάλες χώρες όπως η Κίνα, την προσπάθεια της Ελλάδας να ξεφύγει από την κρίση και δι’ αυτού του τρόπου να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, τόσο απαραίτητες για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.
Όμως, άλλο αυτό και άλλο να φθάνουμε να γινόμαστε γραφικοί με επικοινωνιακές ρουκέτες του τύπου «νέο ελληνικό success story» και κυρίως να «παραμυθιαζόμαστε» μεταξύ μας εντός της χώρας, με τέτοιου είδους προπαγανδιστικές υπερβολές.
Τις τελευταίες ημέρες, οι δέκτες των τηλεοράσεων και τα δελτία έχουν γεμίσει από «καλές ειδήσεις» που εκπέμπουν τη βεβαιότητα και προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα, ότι πάει πια σωθήκαμε και ότι από τον Οκτώβριο και μετά, περίπου «θα τρώμε με χρυσά κουτάλια». Σε βαθμό, που να σου θυμίζουν κιτς «Ελληνικά Επίκαιρα» της δεκαετίας του 60! Μόνο οι φουστανέλες και τα τσάμικα λείπουν, αλλά πού ξέρεις μπορεί να τα δούμε κι αυτά…
Όλη αυτή η προπαγάνδα, γιατί περί προπαγάνδας πρόκειται, πηγάζει από τις υπεραισιόδοξες προσδοκίες των οικονομικών στελεχών της κυβέρνησης, που όμως πολύ λίγες πιθανότητες έχουν να επιβεβαιωθούν. Και να πάνε κι αυτές, μαζί με άλλες προηγούμενων κυβερνήσεων που προέβλεπαν ότι, για παράδειγμα η ανεργία το 2012 θα ήταν στο 14,8%, με ταυτόχρονη επιστροφή στην ανάπτυξη την ίδια χρονιά (πέρυσι) ή πως θα είχαμε επάνοδο στις αγορές το 2013!
Δεν ξέρω βέβαια, το ποια κατάληξη θα έχει το νέο, αλλά το παλιό «success story» περιλαμβάνει μέχρι στιγμής 1.500.000 ανέργους, ύφεση σταθερά επάνω από 5%, εκατοντάδες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις και μαγαζιά, βαλκανικού τύπου μισθούς και συντάξεις και φόρους να πέφτουν, εν αδίκω, ασταμάτητα. Η ανεργία στους νέους έχει υπερβεί ήδη το 58%, το όποιο κράτος πρόνοιας υπήρχε συνθλίβεται και η παραγωγική βάση της χώρας, πλην ορισμένων «νησίδων», έχει σχεδόν εξαρθρωθεί. Για πολλά – πολλά χρόνια ακόμη ένα μεγάλο τμήμα του εθνικού εισοδήματος, θα το παίρνουν αυτόματα οι δανειστές του κράτους και η χώρα θα ζει κάτω από ξένη οικονομική κυριαρχία.
Η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν πρόκειται φυσικά να έρθει τον Οκτώβριο (με τα πρωτοβρόχια) όπως λέει το οικονομικό επιτελείο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει το οικονομικό κλίμα χρησιμοποιώντας ενέσεις, ορούς και μεταγγίσεις αισιοδοξίας, με τη συνέχιση μιας άκρως επιθετικής αγωγής, ριψοκινδυνεύοντας να «χάσει τον ασθενή» ακόμη και από υπερβολικές δόσεις. Στην πραγματικότητα η ανάκαμψη της οικονομίας, η σταθεροποίηση της καθοδικής πορείας του επιπέδου διαβίωσης της κοινωνίας και το πέρασμα σε μια σταθερή πορεία ανάπτυξης είναι μια μακροπρόθεσμη υπόθεση, πιθανότατα δεκαετίας!
Oπως όμως είχε πει κάποτε ο Τζ. Μ. Κέινς «In the long run we’re all dead…» δηλαδή, «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο το αίτημά του τότε για άμεση εκκίνηση της οικονομίας μέσω των δημοσίων επενδύσεων, έστω και αν απλώς το κράτος προσλάμβανε εργάτες, για να ανοίγουν και να κλείνουν λακκούβες, αμείβοντάς τους, όμως, κανονικά, «κατά το μέτρον της χρείας!»
Ποιος όμως σήμερα, στην Ευρώπη,θυμάται τον «ξεπερασμένο» Κέινς; Μάλλον κανείς…