Ανεξαρτήτως πολιτικών και νομικών παρατυπιών ή όποιων άλλων μπορεί να προσάψει κανείς στη μεθόδευση που επελέγη για να κλείσει η ΕΡΤ, υπάρχει ένα ζήτημα αξιακού χαρακτήρα, αδιαπραγμάτευτο για όσους τάσσονται υπέρ της δημοκρατικής οργάνωσης της δημόσιας ζωής.

Η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν είναι δημόσια υπηρεσία. Είναι αγαθό δημοσίου συμφέροντος, η απρόσκοπτη διάθεση του οποίου στους πολίτες δεν επαφίεται στις ορέξεις του εκάστοτε κυβερνώντος, αλλά συνιστά υποχρέωση αναγκαστικού δημοκρατικού δικαίου.

Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση στην περίπτωση της ΕΡΤ μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε: να την αναδιοργανώσει, να την ανασυγκροτήσει, να προωθήσει προγράμματα εξυγίανσης…

Ενα δεν μπορούσε να κάνει: να κλείσει τις κάμερες, τα μικρόφωνα και τους πομπούς, βυθίζοντας στο σκοτάδι τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Γιατί η δημόσια ζωή χωρίς δημόσια μέσα δεν είναι μόνο φτωχότερη. Είναι λιγότερο πολυφωνική και ισορροπημένη. Αρα, λιγότερο δημοκρατική.