Πριν έναν χρόνο, περισσότεροι από 200.000 πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συμμετοχή στη διαδικασία ανάδειξης της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Σε εκείνη την αναμέτρηση, στελέχη πρώτης γραμμής παρουσίασαν τη δική τους πρόταση για το μέλλον του χώρου και την έθεσαν υπό την κρίση των μελών και των φίλων του ιστορικού κόμματος της κεντροαριστεράς, που με τη σειρά τους και μέσω των επιλογών που έκαναν, τόσο στον πρώτο (5 Δεκεμβρίου) όσο και στον δεύτερο γύρο (12 Δεκεμβρίου), έστειλαν το μήνυμα που θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε τρεις λέξεις: ενότητα, ανανέωση, πολιτική αυτονομία.
Πρώτος απολογισμός
Ένα χρόνο μετά, ο Νίκος Ανδρουλάκης και συλλογικά η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, λίγο πριν ριχτούν στην πρώτη τους κεντρική πολιτική αναμέτρηση, που δεν είναι άλλη από τη μάχη των βουλευτικών εκλογών, καλούνται να κάνουν έναν πρώτο απολογισμό, με βασικό κριτήριο αν έχει ικανοποιηθεί το τρίπτυχο που αναφέραμε.
Σίγουρη η ενότητα
Η ενότητα του κόμματος είναι κάτι περισσότερο από διασφαλισμένη, πράγμα σπάνιο για τον συγκεκριμένο χώρο. Και όμως -μέχρι στιγμής- πέρα από κάποιες επιμέρους διαφωνίες, ουδείς εκ των συνυποψηφίων του Ανδρουλάκη έχει εκδηλώσει την πρόθεση να αμφισβητήσει είτε τον ίδιο είτε τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες του. Εξάλλου, ο ενωτικός τρόπος που έχει κινηθεί ο Ανδρουλάκης δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Ωστόσο, ίσως υπάρχουν υπόγεια εσωκομματικά ρεύματα, που απλά περιμένουν ενδεχόμενο εκλογικό στραβοπάτημα προκειμένου να εκδηλωθούν δημόσια.
Ανανέωση προσώπων
Το δεύτερο στοιχείο είναι η ανανέωση, η οποία έχει συμβεί, όχι μόνο με κριτήριο την ηλικία των στελεχών πρώτης γραμμής, αλλά και σε επίπεδο λόγου και στάσης απέναντι στις εξελίξεις. Σπάνια πλέον η αντιπολιτευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ βασίζεται στον λαϊκισμό -πρόσφατη παραφωνία το αίτημα της επέκτασης του έκτακτου επιδόματος ενστόλων και στους στρατιωτικούς- και την εύκολη κριτική που αποζητά προσωρινό εκλογικό όφελος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το σκάνδαλο των υποκλοπών, στο οποίο ένα από τα «θύματα» ήταν ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, αντιμετωπίστηκε με απόλυτα θεσμικό τρόπο, χωρίς, ταυτόχρονα, να μένουν εκτός κάδρου όσοι έχουν πραγματικές πολιτικές ευθύνες.
Ζήτημα αυτονομίας
Το ζήτημα της πολιτικής αυτονομίας είναι εκείνο που βρέθηκε και συνεχίζει συχνά να επιστρέφει στο επίκεντρο των συζητήσεων και των προβληματισμών που αναπτύσσουν δημόσια τόσο τα στελέχη όσο και οι άσπονδοι φίλοι του χώρου. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι λεγόμενες ίσες αποστάσεις απέναντι στον κολοβό δικομματισμό έχουν προκαλέσει ειρωνικά δημοσιεύματα και αναπτύσσουν σενάρια προεκλογικών και μετεκλογικών «αποστασιών». Σίγουρα το θέμα αγγίζει ευαίσθητες χορδές πολλών, κυρίως γιατί παραμένει ανοιχτή η πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, με κάποιους από αυτούς να σπρώχνουν σε συμμαχίες με τη μία ή την άλλη πλευρά.
Ανασυγκρότηση και πρόγραμμα
Σε αυτούς τους 12 μήνες το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε την ανασυγκρότηση των οργανώσεών του -έστω βάζοντας πολλές φορές το άλογο μπροστά από το κάρο-, παρουσίασε, ως στελέχη πρώτης γραμμής, νέους ανθρώπους, ενώ το πρόγραμμα, υπό την καθοδήγηση του Νίκου Χριστοδουλάκη και του Ηλία Κικίλια, έχει δοθεί προς διαβούλευση και στόχος είναι να αποτελέσει τον μπούσουλα πάνω στον οποίο, όχι μόνο θα απευθυνθεί το κόμμα στην κοινωνία, αλλά και θα συζητήσει το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας για τη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης.
Το στοίχημα της κάλπης
Όμως πριν τις όποιες συζητήσεις θα προηγηθεί η μάχη των εκλογών. Εκεί το ΠΑΣΟΚ καλείται να μην πέσει στις παγίδες της πόλωσης και της εύκολης δημαγωγίας, παγίδες που θα βρει πολλές φορές μπροστά του, ειδικά στο ενδεχόμενο μιας δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης. Ο στόχος που έχει θέσει είναι να βγει όσο πιο δυνατό γίνεται και αναλόγως των αποτελεσμάτων, να σταθεί στο ύψος του ιστορικού του ρόλου και να εξαντλήσει κάθε προσπάθεια προκειμένου, όχι απλά να κυβερνηθεί ο τόπος, αλλά να κυβερνηθεί προς προοδευτική -με τη σύγχρονη έννοια του όρου- κατεύθυνση. Μένει να φανεί αν τελικά θα καταφέρει να κερδίσει το στοίχημα…