Το θέμα της αποχώρησης του ηθοποιού από την παράσταση «Ρινόκερος», έπαιξε πάρα πολύ, έως και κουραστικά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και σε όλα τα υπόλοιπα Μέσα Ενημέρωσης. Θέμα που διαπλέκεται, όχι μόνο με τις παράλογες αντιεμβολιαστικές εμμονές των καιρών, αλλά και με θέματα εργασιακής δεοντολογίας, όπως και με χαρακτηριστικές δημιουργίες προτύπων τής εποχής, αφού διαμορφώνει εύκολα και γρήγορα πλαστικούς «ήρωες» από όποια πλευρά κι αν το δούμε…
Αυτή τη φορά ο Άρης Σερβετάλης, μετά την αγιογραφία τού Αγίου Νεκταρίου, με το «Ο άνθρωπος του Θεού», προχώρησε σε πιο βαθιά νερά, τασσόμενος εξ’ ολοκλήρου στους αρνητές τού εμβολίου, με το επιχείρημα του μη διαχωρισμού μεταξύ εμβολιαστών και αντιεμβολιαστών, εξομοιώνοντας και τις δυο απόψεις…
Χαρακτηρίστηκε και «ήρωας», από κάποιους, για το… θάρρος της γνώμης του, παραιτούμενος από τη συλλογική εργασία τού θεάτρου, που, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ζωτικό στοιχείο τής θεατρικής δημιουργίας!
Θα ήταν τραγικό σε μια Ορχήστρα να παραιτηθεί το πρώτο βιολί επειδή διαφωνεί με τη σύνθεση τού κοινού που μπαίνει, για να παρακολουθήσει το μουσικό έργο…
Ο εν λόγω ηθοποιός, όπως ισχυρίζεται, είχε από πριν ενημερώσει πως δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στον «Ρινόκερο», παίζοντας αποκλειστικά για εμβολιασμένους. Θαρρείς και υπάρχει άλλος πιο αποτελεσματικός τρόπος. Με λίγα λόγια, ο ηθοποιός θα ήταν ευχαριστημένος αν υπήρχαν στο κοινό και αρνητές αντιεμβολιαστές! Να αναμιχθούν δηλαδή εμβολιασμένοι με ανεμβολίαστους, συνθήκη που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας διατυμπανίζει ως επικίνδυνη επειδή ευνοεί τη διάδοση της νόσου!!!
Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες παλεύουν για τη μείωση της μετάδοσης του ιού και ο ΠΟΥ έχει γίνει διεθνές στρατηγείο αποφάσεων για το μέγα αυτό παγκόσμιο πρόβλημα.
Από τη στιγμή που οι άνθρωποι νοσούν και πεθαίνουν, πρέπει να βρεθεί τρόπος διάσωσής τους και προς το παρόν αυτή η σωτηρία επιτυγχάνεται μόνο με το εμβόλιο. Στις ΜΕΘ πλέον καταλήγουν και χάνουν τη ζωή τους, σε μεγάλο ποσοστό, ανεμβολίαστοι. Πώς θα συνυπάρξουν σε ένα μικρό χώρο με εμβολιασμένους;
Καταγράφω γεγονότα αυτονόητα, τα οποία έχουν γραφεί πάμπολλες φορές, αλλά όπως αποδεικνύεται, τίποτα δεν είναι αυτονόητο και οι ατομικές συμπεριφορές βλέπουμε πως ανατρέπουν ακόμη και τα… αυτονόητα.
Ο επαναστατημένος ηθοποιός με την απόφασή του, αμφισβητεί την εμβολιαστική λύση για την αντιμετώπιση της πανδημίας και των δεκάδων καθημερινών θανάτων και διασωληνωμένων, που αγγίζουν τα όρια της τραγικότητας, ενώ θα μπορούσαν να αποφευχθούν…
Όμως, θέλοντας να κατανοήσω την… ιδεολογική θέση τού χαρισματικού καλλιτέχνη, αναρωτιέμαι, αν η συμπεριφορά του κινείται με βάση τις θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ έ ς απόψεις του, καθ’ ό,τι η σχέση του με την Εκκλησία καλά κρατεί, αν είναι π ο λ ι τ ι κ ή, αφού υπάρχουν αποφάσεις τις οποίες αποδέχεται το μεγαλύτερο μέρος τού κομματικού μωσαϊκού τής χώρας (αν έχω αντιληφθεί σωστά), αν είναι δ ι κ α ι ω μ α τ ι κ ή με την έννοια των δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών (τις οποίες και επικαλείται), όπως εξάλλου επιχειρηματολογούν σθεναρά οι αρνητές, και τέλος, αν η άποψή του έχει να κάνει με το θεατρικό του Εγώ, σε σχέση με τη σύνθεση ενός κοινού που ο ίδιος επιθυμεί (και το βάζει ως όρο) να αποτείνεται…
Αυτή η υπόθεση δημιούργησε μια ατέρμονη διαδικασία ανάλυσης, την οποία, σας ομολογώ, δεν αντέχω, διότι με ενοχλεί η φλυαρία και η… υπαρξιακή ανάλυση ενός κόκκου άμμου…
Το ζήτημα έχει γίνει θεματάρα, επειδή ο άνθρωπος που προκάλεσε τον σάλο είναι ένας σοβαρός ηθοποιός με πολλές ερμηνευτικές περγαμηνές. Η ατομική απόφασή του καταγράφεται ως αντιδεοντολογική ενέργεια σε ό,τι αφορά τη θεατρική πρακτική. Ακόμα και αν ο παραγωγός και σκηνοθέτης «ξέχασαν» τον συγκεκριμένο όρο τής άρνησης, ο ηθοποιός αγνόησε τη θεατρική συλλογικότητα, με το να λακίσει από την παράσταση και να ρίξει έξω όλη την παραγωγή, σε μια περίοδο κατά την οποία ο θεατρικός χώρος υποφέρει κι ασφυκτιά, λόγω απανωτών κρίσεων και πραγματικής πτώχευσης των ανθρώπων τού επαγγέλματος.
Όχι. Οι προσωπικές θέσεις και αποφάσεις διακοπής τής συλλογικής δουλειάς δεν έχουν θέση. Από τη στιγμή που ξεκινάς μαζί με άλλους, οφείλεις να τους στηρίξεις και να τελειώσεις μαζί τους.
Το θέατρο, οι ορχήστρες, το ποδόσφαιρο, πάντα είναι Εμείς κι όχι Εγώ…