Παρά τις προσπάθειες πολλών από εμάς, μέσα και έξω από κομματικούς μηχανισμούς, ο χώρος της Κεντροαριστεράς κατάφερε για άλλη μία φορά να κατέβει κατακερματισμένος στις πρόσφατες εκλογές.

Η άρνηση του Φ. Κουβέλη να προσέλθει στον διάλογο και η ταυτόχρονη επιμονή του Β. Βενιζέλου να αγκαλιάσει και να οικειοποιηθεί τη συγκρότηση της ενιαίας προοδευτικής παράταξης έφεραν τα γνωστά αποτελέσματα. Ενα ΠΑΣΟΚ plus και μια ΔΗΜΑΡ plus, που δεν φάνηκαν να γοητεύουν και να εμπνέουν τους πολίτες. Η εμφάνιση του Ποταμιού μπορεί να απάντησε πρόσκαιρα στην ανάγκη αρκετών για έναν «νέο χώρο», ωστόσο δεν θέλησε να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη δημιουργία μιας μεγάλης, ενωμένης και ισχυρής παράταξης.

Η Κεντροαριστερά αποτελεί πλέον απαίτηση του πολιτικού συστήματος αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Οχι μια Κεντροαριστερά απλή συρραφή διαφορετικών χώρων που θα την οριοθετούν, αλλά μια Κεντροαριστερά με σαφή πολιτικά σύνορα. Ούτε μια Κεντροαριστερά-δεκανίκι του μικρού δικομματισμού, αλλά μια πρόταση με προοπτική εξουσίας. Μια δύναμη που θα αποτελεί εγγυητή της σταθερότητας του τόπου αλλά και ανάχωμα σε κάθε ενδεχόμενο πολιτικό ατύχημα. Μια παράταξη που θα συμβολίζει την ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ενοποίηση, το μοναδικό όπλο για την ουσιαστική εξάλειψη των ανισοτήτων στην Ευρώπη.

Η χθεσινή ομιλία του βουλευτή Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ Σπύρου Λυκούδη έδωσε ξεκάθαρα το νέο στίγμα. Είναι υποχρέωσή μας να προχωρήσουμε όλοι μαζί, ΔΗΜΑΡ, Ελιά και Ποτάμι, να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, να συζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν. Να συνομιλήσουμε χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς ηγεμονισμούς. Και αυτό δεν είναι σύνθημα, αλλά στοίχημα.

Ούτε το Ποτάμι δικαιούται να αποκλείει συνομιλητές, ούτε το ΠΑΣΟΚ να μας καλεί όλους εκεί για να διανθίσουμε την Ελιά του.

Ας μην εγκλωβιστούν οι άλλες δυνάμεις σε συμπεριφορές που καταλόγιζαν στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μέχρι τώρα. Αποδείχτηκαν λάθος για όλους.