Παρακολουθώντας την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είχα καταλήξει στην άποψη ότι οδηγείται σε μια υπερβατική στάση που πρώτος διδάξας είναι το ΚΚΕ. Κάποιες φορές οι οργανωτικές κυρίως πρωτοβουλίες του κ Τσίπρα , το «φλέρτ» προς το ΚΙΝΑΛ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, τα κάποια παρόν σε πιο ήπια διλήμματα που του έθετε η κυβερνητική πολιτική δημιουργούσαν την εντύπωση ότι κάνει προσπάθεια προσγείωσης στη πραγματικότητα της συστημικής πολιτικής. Αλλά ο ίδιος ο Κ. Τσίπρας φαίνεται πως όσο κι αν το θέλει δεν το κατανοει και δεν το μπορεί. Οι υπόλοιποι εκείνοι που ενηλικιώθηκαν πριν από τον Τσίπρα δεν θα είχαν πρόβλημα. Θα έκαναν ότι μπορούσαν αρκεί να τους επέτρεπε ο μυθοποιημένος, όπως συνηθίζεται στην Αριστερά, μεγάλος και αναντικατάστατος αρχηγός. Οι νεότεροι , η στενή παρέα, είναι καθ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του αρχηγού.
Όμως το δίλημμα που του ετέθη με την Γαλλο-Ελληνική συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής ρήτρας ήταν πολύ πιο μεγάλο από τις ως τώρα προκλήσεις που έτσι κι αλλιώς κάθε τόσο του θέτει η κυβέρνηση. Δεν του αρκούσε το συνηθισμένο ως τώρα παρόν. Και προτίμησε την διαφυγή. Στην ασάλευτη αιωνιότητα του Δημήτρη Κουτσούμπα. Το καταπληκτικό είναι πως ούτε ένας, ούτε μια, από την κοινοβουλευτική ομάδα ή άλλα στελέχη δεν αντέδρασε με δημόσια τοποθέτηση.
Βέβαια η στάση αυτή μπορεί να θεωρηθεί και προσγείωση στην πραγματικότητα. Όσο κι αν τους ενδιαφέρει η εξουσία κατανοούν ότι η προηγούμενη παρουσία τους στην κυβέρνηση ήταν αποτέλεσμα συγκυριών οι οποίες στη χώρα μας δυστυχώς δημιουργούνται αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος για να επανέλθουν. Δηλαδή ίσως εκεί στην Κουμουνδούρου κατανοούν ότι το ρεύμα που υπηρετούν δεν μπορεί ν επιδιώκει την εξουσία. Και καλόν είναι να προσγειωθεί σε μικρότερα ακροατήρια που αποδέχονται τέτοιες λογικές.
Σ αυτή την πορεία βέβαια έχει να συναγωνιστεί το ΚΚΕ αλλά το δικό του ακροατήριο είναι πιο ριζοσπαστικό με την έννοια του πρακτικού εξτρεμισμού. Αλλά κι εκεί έχει ανταγωνιστές τους μπαχαλάκηδες που παράγει το εκπαιδευτικό και γενικότερα το υπερτροφικό κρατικό σύστημά μας
Από μια άλλη σκοπιά η στάση αυτή επαναφέρει την προοπτική και η ελληνική κοινωνία να ακολουθήσει επιτέλους τις άλλες ευρωπαϊκές οι οποίες έχουν περιορίσει τα κομμουνιστικά και κομμουνιστογενή ρεύματα στο περιθώριο. Αλλά αυτό χρειάζεται χρόνο και άλλες πολιτικές αντιμετωπίσεις που δεν μπορούμε να τις αφήσουμε στους φαιούς ολοκληρωτισμούς.
Η στάση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ θέτει και το πρόβλημα του πως λειτουργεί, κυβερνά, μια κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση. Και ερμηνεύει, αλλά δεν δικαιολογεί, τις ατολμίες της σημερινής, το να μην δυσαρεστήσουμε κανέναν που ιδιαίτερα στην πανδημία την έχει οδηγήσει σε αχρείαστες καθυστερήσεις. Με ένα ορισμένο τρόπο βέβαια και αυτή η κυβέρνηση είναι συμμαχία (εδώ άτυπων)πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που σχεδόν συμπεριλαμβάνουν όλα τα δημοκρατικά ρεύματα της κοινωνίας. Η διαχείριση αυτής της πολυπλοκότητας ανήκει εκ των πραγμάτων στον Κυριάκο Μητσοτάκη και έτσι ερμηνεύονται και οι δυσκολίες του(όπως στον ατυχή ανασχηματισμό) και ο ηγεμονικός του ρόλος.
Φυσικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας και στο ΚΙΝΑΛ. Η χώρα χρειάζεται μια συστεμική αντιπολίτευση, μια αντιπολίτευση εναλλαγής στην εξουσία μιας ευρωπαϊκής δημοκρατικής χώρας. Στις παρούσες βέβαια συνθήκες. Η αντιπολίτευση αυτή δεν έχει να κάνει με το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και της δεκαετίας του 80 που κινούνταν σε δύο βάρκες. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ…Είναι ένα από τα δύσκολα προβλήματα που έχει να λύσει το ΚΙΝΑΛ.
Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας, παρακολουθώντας κάπως και τις ευρωπαϊκές, μετά και την δοκιμασία της πανδημίας επιμένει στην αλλαγή σελίδας. Θέλει μια χώρα πιο υπεύθυνη, με έμφαση στην εσωτερική ηρεμία και την οικονομική απογείωση αλλά και την αντιμετώπιση των κινδύνων που εγκυμονούν, και εντείνονται αυτή την περίοδο των παγκόσμιων αλλαγών, στην δύσκολη περιοχή μας. Αυτή την κατεύθυνση δεν μπορούν πολιτικά ρεύματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ να την υπηρετήσουν. Κι έτσι μπορούμε επίσης να ερμηνεύσουμε τη στάση του.
Φυσικά το πολιτικό τοπίο κάθε χώρας δεν ευθυγραμμίζεται ποτέ με τις γενικές νόρμες που διατρέχουν την περίοδο που διανύει. Όμως φαίνεται πως το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πια προοπτική. Και το κενό πρέπει να καλυφθεί. Εκτός αν θέλουμε να τον κρατήσουμε σώνει και καλά. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση.