Εν μέσω της πιο σκληρής φάσης της πανδημίας, αλλά και ενόψει της ορατής διεξόδου, εξελίσσονται πολιτικές διεργασίες, καθόλου αδιάφορες για το κοντινό μέλλον της χώρας. 

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθούσε το δρόμο της τυφλής πολιτικής σύγκρουσης και φθοράς, με την πρώτη ευκαιρία των κυβερνητικών δυσκολιών, ήταν περίπου προεξοφλημένο και αναμενόμενο. Όλοι θυμούνται, πριν λήξει ακόμα το πρώτο κύμα, εκείνα τα «θα τα πούμε, μόλις...» και πάει λέγοντας. Ήταν περίπου βέβαιο, ότι παρά την καταστροφική πορεία και τον ζόφο της πανδημίας, η αριστερή αντιπολίτευση θα αποτύγχανε να υπερβεί πολιτικά, τον στάσιμο εαυτό της. 

Ακριβώς σ? αυτές τις συνθήκες πολιτικής κατάθλιψης, κάποιοι διατηρούσαν την ελπίδα για μια υπεύθυνη και θετική στάση αντιπολίτευσης του ΚΙΝΑΛ, που, είναι αλήθεια ότι σε κάποιες στιγμές, προσπάθησε να οριοθετηθεί με πολιτική σοβαρότητα και από τα κυβερνητικά λάθη, αλλά και από τον κλιμακούμενο αρνητικό και καταστροφικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά μέχρι το σημείο εκείνο, όπου η κυβέρνηση πιεσμένη από την σφοδρότητα των πανδημικών κυμάτων και βαλλόμενη από τα πυρά της αξιωματικής και μη αντιπολίτευσης, άρχισε να μετρά διαχειριστικά και επικοινωνιακά λάθη. Και τότε, ως εκ θαύματος, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ άρχισε να συντονίζεται ταχέως με το γνωστό συριζαϊκό αφήγημα της «επιστροφής του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς», της «αστυνομοκρατίας», της στρατηγικής της έντασης, της «καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και με κορύφωση την τελευταία ανακάλυψη ότι «η πανδημία χρησιμοποιείται ως σχέδιο από την κυβέρνηση για την εξόντωση επιχειρήσεων και εργαζομένων». Τι ακριβώς συμβαίνει; 

Είναι, άραγε, μια αγωνιώδης και αγχώδης προσπάθεια της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ να συντονιστεί με το «αίσθημα κούρασης και ανασφάλειας», για να δρέψει τους πολιτικούς καρπούς της κυβερνητικής φθοράς; Μα αυτό δεν συμβαίνει ούτε από τον αυθεντικό εκφραστή, τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν αναλύσεις και δημοσκοπήσεις; Είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να εκτελεστεί μια προαποφασισμένη στροφή για δρομολόγηση της αντιδεξιάς-αντικυβερνητικής συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των επερχόμενων εκλογών και της απλής αναλογικής; Είναι συνδυασμός και των δύο; Μήπως είναι ταυτόχρονα και μια προετοιμασία, που συνδυάζεται και με τα δύο παραπάνω, για να κατηγορηθούν οι επίδοξοι διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ στις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές, ως πράκτορες της Δεξιάς και του Μητσοτάκη; Σε κάθε περίπτωση, γρήγορα οι εξελίξεις θα δείξουν. 

Εκείνο, όμως, τελικά, που έχει την μεγαλύτερη πολιτική σημασία, είναι ότι αυτή η στροφή της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας της πολιτικής και εκλογικής του βάσης. Όχι απλά δημοσκοπικά, αλλά και εμπράκτως πολιτικά. Αφορά το σημαντικό τμήμα του κεντρώου χώρου, που θέλει μια σοβαρή, αντιλαϊκίστικη αυτόνομη και απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή θετικά κεντρώα πολιτική έκφραση, και όχι μια στρεβλή και παρωχημένη ηγετική εκπροσώπηση, μέσα από πλασματικές επαναφορές του παρελθόντος στην απαιτητική πραγματικότητα του σήμερα. 

Πηγή: www.tanea.gr