Aν η τραγωδία στο Μάτι ήταν το πραγματικό δράμα του καλοκαιριού, στην μικροπολιτική ζωή το δράμα που κυριάρχησε ήταν άλλο: του κεντροαριστερού που θα ψηφίσει Μητσοτάκη.
Όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού, που είχε τίτλο «Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου». Το άρθρο κατέγραφε μια τάση στον φιλικό της, κεντροαριστερό κύκλο: «Μιλάω όλο και πιο συχνά με προοδευτικούς ανθρώπους αποφασισμένους να ψηφίσουν ΝΔ στις επόμενες εκλογές… Δεν θέλουν να ξέρουν λεπτομέρειες για το γίγνεσθαι στην αξιωματική αντιπολίτευση, αποφεύγουν συζητήσεις για συγκεκριμένα πρόσωπα με ακροδεξιές αναφορές, δεν τους αρέσουν τα πολλά – πολλά για το μακεδονικό και δεν προβληματίζονται για το ενδεχόμενο ηγεμονίας των ιδεών της Δεξιάς. Ο ένας μου λέει ότι δεν τον νοιάζει παρά μόνο ‘να φύγουν αυτοί’. Ο άλλος ότι θα ψηφίσει τον πιο απειλητικό αντίπαλο του Τσίπρα και αυτός είναι ο Μητσοτάκης… Υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν κανέναν δισταγμό, θεωρούν εξαιρετική επιλογή τη ΝΔ στη βάση της σύγκρισης με την κυβέρνηση».
To άρθρο χτύπησε φλέβα, καθώς η δημοσιογράφος λιντσαρίστηκε διαδικτυακά από τους φιλοευρωπαίους αντι-σταλινικούς. Οι ψυχραιμότεροι (όπως ο κ. Μειμάρογλου – τα άρθρα παρακάτω) της έδωσαν το περιθώριο να έχει τις απόψεις της, για να την κατατροπώσουν όμως με μια σειρά από – βασικά απολίτικα ή αόριστα – επιχειρήματα: ότι η Σπανού και οι φίλοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ φίλοι της «εξορκίζουν την αναβίωση του δεξιού φαντάσματος. Ξεχνούν ότι οι ακροδεξιοί του Καμμένου μας κυβερνάνε ήδη από τον Γενάρη του ’15». Ή ότι «η χώρα δεν χρειάζεται ένα γενικό και αόριστο ‘προοδευτικό μέτωπο’. Χρειάζεται ένα φιλοευρωπαϊκό μέτωπο κατά του λαϊκισμού που απειλεί να πνίξει τη χώρα και την Ευρώπη».
Ας μιλήσουμε πολιτικά. Είναι πράγματι «οι ακροδεξιοί του Καμμένου» που κυβερνούν από το 2015; Σε όλη την Ευρώπη, το μεταναστευτικό είναι η αιχμή του δόρατος της ακροδεξιάς. Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης μόνο ακροδεξιά δεν ήταν. Υπήρξε σίγουρα πιο προοδευτική από αυτήν που θα ακολουθούσε – πολλά τα παραδείγματα από τις «σκούπες» του παρελθόντος – μια συντηρητική κυβέρνηση. (Και η κυβερνητική στάση διευκόλυνε την αλληλέγγυα στάση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, γεγονός που άλλαξε τη διεθνή εικόνα της χώρας).
To ίδιο ισχύει για μια σειρά από νομοθετήματα με προοδευτικό πρόσημο (ταυτότητα φύλου κλπ), τα οποία πέρασαν παρά την αντίθετη στάση των βουλευτών των ΑΝΕΛ (και της ΝΔ για να μη ξεχνιόμαστε). Σε ποια άραγε θέματα η κυβέρνηση προώθησε ακροδεξιά ατζέντα ή το πρόγραμμα των ΑΝΕΛ;
Ας πάρουμε το άλλο επιχείρημα, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που πάει «να πνίξει» ο λαϊκισμός της κυβέρνησης. Από την ηγεσία της ΕΕ μέχρι τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές ηγέτες, όλοι εξυμνούν την ελληνική κυβέρνηση και προσωπικώς τον Τσίπρα. Ασφαλώς για την τήρηση των συμφωνηθέντων (τα οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις χειρίζονταν αλά Μαυρογιαλούρος λέγοντας άλλα μέσα κι άλλα έξω, τακτική που συνεχίζει και σήμερα ο πρόεδρος της ΝΔ) αλλά και για τις θέσεις του στο προσφυγικό ή το μακεδονικό, – στο τελευταίο αυτό θέμα τον λαϊκισμό θα πρέπει σίγουρα κανείς να τον ψάξει αλλού. Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα πνέει μένεα εναντίον της κ. Γεννηματά για τη στάση της απέναντι στη κυβέρνηση. (Ακόμη και οι συντηρητικοί υποπτεύονται τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ, ότι θα επιστρέψει στις παλιές πρακτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία). Αλλά πως είναι δυνατόν Έλληνες κεντροαριστεροί, φανατικοί φιλοευρωπαίοι, να παριστάνουν τον στρουθοκάμηλο για τη στάση της κεντροαριστεράς της Ευρώπης;
Yπάρχουν δύο κατηγορίες σε όσους από την κεντροαριστερά ετοιμάζονται να ψηφίσουν ΝΔ. Και μάλιστα αυτή τη ΝΔ, με έναν ανίσχυρο αρχηγό, όμηρο της ακροδεξιάς πτέρυγας. Η μία εκφράζει το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που θέλει να επιστρέψει στην εξουσία και στα λάφυρά της με κάθε τρόπο, έστω και ως συνιστώσα της «επάρατης δεξιάς». Και θα συνεχίσει να του δείχνει τη διαθεσιμότητά της, όσο τον βλέπει να προηγείται στις δημοσκοπήσεις.
Της δεύτερης κατηγορίας τα κίνητρα είναι κυρίως ιδεολογικά: πρόκειται για το «ακραίο κέντρο», αυτό το ρεύμα που ενσωμάτωσε την κεντροαριστερά στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της συντηρητικής δεξιάς. Η Θάτσερ, όταν είχε ερωτηθεί ποια ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της, απάντησε: «Ο Τόνι Μπλερ και οι Νέοι Εργατικοί». Αυτό το «ακραίο κέντρο», σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί είναι που διεξάγει τον «πόλεμο στους μετανάστες, τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, τους φτωχούς και τους εργαζόμενους». Παίρνοντας μαθήματα από την «πασοκοποίησή» της, η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά στρέφεται προς τα αριστερά, εξού και τα ανοίγματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη θλιβερή εγχώρια εξαίρεση. Στην απάντησή του στη Α. Σπανού, ο κ. Μειμάρογλου διατυπώνει με κόσμιο τρόπο τη στρατηγική του ακραίου κέντρου, την ιδεολογική ταύτιση με τη νεοφιλελεύθερη, νεοδημοκρατική δεξιά: «Το κυριότερο όμως είναι ότι η διακυβέρνηση της χώρας δεν κρίνεται στις αναμετρήσεις ανάμεσα στους ακραίους και τους λαϊκιστές των διαφόρων πλευρών αλλά στο σχέδιο για την ανόρθωση της χώρας». To οποίο προφανώς διαθέτει η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη και του υπόλοιπου συρφετού!
Φυσικά η απειρία και τα λάθη της αριστεράς στην κυβέρνηση, ιδίως το πρώτο εξάμηνο του 2015, έχουν δυναμώσει τα δύο προηγούμενα ρεύματα. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα και από το καλοκαίρι του ’15 μέχρι σήμερα. Κακοί υπολογισμοί, προχειρότητες και λάθη υπεροψίας ενίσχυσαν την τάση «να φύγουν αυτοί». Υστέρηση υπάρχει και στην ενημέρωση για τις μικρές καθημερινές μάχες που δίνονται στα υπουργεία, εναντίον της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Την οποία οι πολέμιοι της κυβέρνησης δεν φαίνεται να θεωρούν ιδιαίτερο πρόβλημα, ούτε να ανησυχούν ότι θα ξαναφουντώσει, με την επιστροφή της δεξιάς.
Η τελευταία, έχει κάθε λόγο να θέλει την επιστροφή της στην εξουσία και να το επιδιώκει με έναν χωρίς προηγούμενο λαϊκισμό, που δεν διστάζει από το να εύχεται τη μείωση των συντάξεων μέχρι και να καταφεύγει στη πιο ακραία τυμβωρυχία. Παρόλα αυτά, το παλιό σύστημα έχει τους λόγους του να είναι αδίστακτο και εκδικητικό. Μια ομάδα και ένας άνθρωπος (ίσως έτσι εξηγείται το μίσος εναντίον του Τσίπρα) τους πήρε το μαγαζί που διαχειρίζονταν ανεξέλεγκτα επί δεκαετίες, πριν ρίξουν το μεγαλύτερο κανόνι (χρεοκοπίας) σε όλη την Ευρώπη.
Μήπως ισχύει το ίδιο για τους ανανήψαντες κεντροαριστερούς; Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το δράμα τους: ενώ δεν ψήφισαν αριστερά (μερικοί την πολέμησαν από τη πρώτη στιγμή), απογοητεύτηκαν τόσο από αυτήν ώστε ετοιμάζονται να ψηφίσουν όχι ξανά κεντροαριστερά, αλλά… δαγκωτό Μητσοτάκη!
tvxs.gr