Η όψη του νησιού έχει αλλάξει. Οι παραλίες είναι βαμμένες κόκκινες από τα σωσίβια παρά τις προσπάθειες να μαζεύονται κάθε τόσο. Ντόπιοι και τουρίστες παρακολουθούν ως αξιοθέατο (εάν δεν έχουν βαρεθεί την επανάληψη), την άφιξη των λέμβων που προσεγγίζουν τις ακτές σε σειρά. Πρόσφυγες φθάνουν στα παράλια, φιλούν το χώμα, ζητωκραυγάζουν δακρυσμένοι, αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και ευχαριστούν το Θεό για τη σωτηρία τους. Εικόνες τόσο δραματικές που δύσκολα αφήνουν κάποιο ασυγκίνητο.  Μόνο που σε όλο αυτό το «πράμα» υπάρχει μια πινελιά παράλογου. Κουστωδία επισήμων αρχών ελληνικών, ευρωπαϊκών και διεθνών αναμένουν νυχθημερόν αυτούς τους πρόσφυγες που καταφθάνουν στις βόρειες παραλίες της Λέσβου σκιαγραφώντας μια από τις δραματικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του κόσμου. Σκάφη του λιμενικού της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών που μετέχουν στην FRONTEX  μαζεύουν ναυαγούς, πτώματα και αναζητούν αγνοούμενους. Και κάπου εκεί η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά και τα αισθήματα γεννούν θυμό και απόλυτη οργή. Καθώς σε όλο αυτό τον ορυμαγδό αρμοδίων και θυμάτων κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται γιατί να τίθενται τόσες υπηρεσίες στη διεκπεραίωση των επιλογών όλων αυτών των εγκληματικών στοιχείων που εμπλέκονται στο κύκλωμα της παράνομης διακίνησης προσφύγων και να μην υπάρχει ένα πλοίο, ένα απλό πλοίο της γραμμής που να διακινεί με ασφάλεια όλους αυτούς που ξέρουμε ότι διακινούνται και θα διακινούνται.. Ένα πλοίο, ένα απλό πλοίο της γραμμής που πρέπει να περιμένει τις συνεννοήσεις μεταξύ Μέρκελ, του όποιου Ερντογάν προκύψει στις εκλογές της «γείτονος» και του δικού μας Ερτογανάκου (που προέκυψε στις δικές μας εκλογές)… Και όσο αυτή η συνεννόηση καθυστερεί και το πλοίο δεν έρχεται τόσο πληθαίνουν τα κέρδη της σύγχρονης δουλεμπορίας όσο και της αναπτυσσόμενης αλληλεγγύης κάθε είδους ΜΚΟ ελληνικής και ξένης-  που δυστυχώς φιλοξενούν μεταξύ αυτών και ορισμένες που με άδηλες πηγές χρηματοδότησης όσο και άδηλους σκοπούς, εγκαθίστανται στη χώρα (και δη στα νησιά) και παρέχουν υπηρεσίες ανεξέλεγκτες ως προς το ποιόν τους αλλά και τον πραγματικό προορισμό τους. Και εμείς όλοι οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, χρηματοδοτούμε εντωμεταξύ ένα ντροπιαστικό δράμα και αναρωτιόμαστε για αυτό το απλό πλοίο της γραμμής που θα έλυνε το γόρδιο δεσμό του παραλόγου που πνίγει βρέφη, μανάδες και ανήμπορους πρόσφυγες στο αγώνα τους για το απόλυτο δικαίωμα.. το δικαίωμα στη ζωή..