Ήταν πρωί, έγραφα, όταν η σύζυγός μου μού ανήγγειλε τον θάνατο του μεγάλου Μίκη. Αρχικά δεν το πίστεψα. Υποσυνείδητα σκέφτηκα «δεν μπορεί κάποια υπερβολή των πρωινάδικων» θα είναι πάλι. Μόνο μετά από κάποιες ώρες συνειδητοποίησα πως έχασα τον οδηγό της νιότης μου. Ήμουν έξι ετών, το 1965, όταν οι γονείς μου, μη δηλωσίες εξόριστοι της Μακρονήσου, όπου ο πατέρας μου είχε γνωρίσει τον Μίκη, με πήραν σε μια συναυλία του μεγάλου συνθέτη στη Θήβα. Και ήμουν δεκαπέντε, όταν ήρθα μόνος μου για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1974 για να παρακολουθήσω την πρώτη, από τις δυο, μεγάλες συναυλίες του Οκτωβρίου στο Καραϊσκάκης. Καθόλου τυχαίο που ο Μίκης δήλωνε το 2003 πως άλλαξε ιδέες, κόμματα, απόψεις αλλά ποτέ δεν άλλαξε ομάδα. Τον Ολυμπιακό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που από τότε πήγαινα τακτικά στο παλιό και έγινα μόνιμος στο νέο Καραϊσκάκης.
Πριν δέκα χρόνια ο πολύ καλός ηθοποιός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος σε μια συναυλία για τα ογδόντα πέντε χρόνια του συνθέτη είπε πως ο Μίκης ήταν δώρο Θεού. Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί τίποτα πιο εύστοχο για τον Μίκη. Πολλές φορές απογοητεύτηκα από τις πολιτικές του κινήσεις, μια με το ΚΚΕ, την άλλη με το «Καραμανλής ή τανκς», στη συνέχεια ΚΚΕ εσωτερικού, μετά υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και στα τελευταία χρόνια με τους αντιμνημονιακούς Καζάκηδες στα προπύλαια του Πανεπιστημίου και μετά με τους ψευδοπατριώτες της Πλατείας Συντάγματος κατά του συμβιβασμού της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλοίμονο όμως αν οι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Δεν θα υπήρχε τέχνη. Αλλοίμονο αν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης δεν άλλαζαν απόψεις. Δεν θα υπήρχε ο Παρθενώνας. Αλλοίμονο αν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν συνεπείς στις απαιτήσεις της Σινιορία (Συμβούλιο των Αρχόντων της Φλωρεντίας), η οποία έδωσε το 1503 παραγγελία στον Λεονάρντο να αναπαραστήσει στην Αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου τη μάχη στο Ανγκιάρι. Εκεί όπου οι Φλωρεντίνοι νίκησαν τους Μιλανέζους. Ο Λεονάρντο παραδίδει το έργο ημιτελές. Κλήθηκε τότε ο Μιχαήλ Άγγελος να αναπαραστήσει στην άλλη πλευρά της αίθουσας μια άλλη νίκη της Φλωρεντίας κατά της Πίζας. Και αυτός αφήνει το έργο ημιτελές. Δεν συμφωνούσαν με τις «προδιαγραφές». Αν είχαν συμμορφωθεί δεν θα ήταν ο Λεονάρντο και ο Μιχαήλ Άγγελος.
Ο Μίκης παρά τις πολιτικές του παλινωδίες δεν έπαψε να εκφράζει τις αγωνίες και τους αγώνες της όλης Αριστεράς, αν και ό ίδιος θέλησε να αφήσει τον κόσμο ως κομμουνιστής. Ο Μίκης όμως ποτέ δεν έπαψε να είναι «συνομιλητής» με όλο τον ελληνικό λαό. Όπως γράφει στην τελευταία επιστολή του στον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα "τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ' το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα "Μεγάλα Μεγέθη". Ο Μίκης ήταν και θα είναι ένα μεγάλο μέγεθος. Πάπας της Υψηλής Τέχνης.
Πηγή: www.tanea.gr