Oταν πραγματοποιήθηκε η Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η Τουρκία είχε πριν από πέντε μόλις χρόνια βγει από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ηττημένη και κατεστραμμένη. Η Ελλάδα αντίθετα βρέθηκε στο στρατόπεδο των νικητών το 1918, αλλά κατάφερε να υποστεί τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Διέθετε όμως ακόμη η Ελλάδα τότε έναν πανίσχυρο στόλο, που της επέτρεπε να διατηρεί τον έλεγχο του Αιγαίου και των ελληνικών νησιών μέσα σε αυτό. Τα εκ των υστέρων τουρκικά φληναφήματα ότι τάχα ο Ισμέτ Ινονού δεν πέτυχε την εκχώρηση του συνόλου των ελληνικών νησιών το 1923, αποτελούν αναχρονισμό πρώτου μεγέθους.

Ο αρχηγός του τουρκικού κράτους σήμερα έχει πολλές ικανότητες, αλλά η γνώση της Ιστορίας δεν είναι μια από αυτές. Θέτοντας ζήτημα για τα ελληνικά νησιά εγγύς των ακτών της Τουρκίας, είναι πιθανό ότι ο κ. Ερντογάν επιθυμεί να ανταλλάξει την απαίτηση αυτή με το ελεύθερο από τις ΗΠΑ στην υποταγή των Κούρδων της Συρίας.

Το πιθανότερο είναι ότι θα αποτύχει και στα δύο μέτωπα. Οποιαδήποτε απαίτηση επί των νησιών δεν θα ήταν δυνατό να επιχειρηθεί χωρίς να γίνει η Τουρκία ένας διεθνής παρίας. Hδη οι χιλιάδες εγκάθετοι του πραξικοπήματος του Ιουλίου και η επιθυμία του Τούρκου προέδρου να επαναφέρει τη θανατική ποινή έχουν μειώσει την αξιοπιστία της χώρας του διεθνώς.

Η Συνθήκη της Λωζάνης θεσπίζει συνοριακό καθεστώς και η οποιαδήποτε αναθεώρησή της μπορεί να αποβεί εις βάρος και της Τουρκίας. Μια ενέργεια εναντίον εδαφών με αμιγή ελληνικό πληθυσμό θα διαρρήξει κάθε δεσμό της γειτονικής μας χώρας με τον πολιτισμένο κόσμο.