Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, διαβάζω: «Προκηρύχθηκε από την ΕΕΤΤ ο Διαγωνισμός για την εκχώρηση των αδειών κινητής τηλεφωνίας». Θετική η είδηση, κατ’ αρχήν, αλλά αφού δεν είχα τί άλλο να κάνω, άρχισα να το «βασανίζω». Πολύ σύντομα κατάλαβα πως θα με πιάνανε πάλι τα …νεύρα μου. Τον τελευταίο καιρό, αυτό μου συμβαίνει συχνά και πάντα καταλήγω στο ίδιο σημείο και θα καταλάβετε γιατί.
Προκηρύχθηκε διαγωνισμός, προφανώς από το «Δημόσιο», από κάποιο Υπουργείο. Δηλαδή, κάποιες εταιρείες και κάποιοι ιδιώτες θα πληρώσουν ένα σκασμό λεφτά στο Κράτος για να αποκτήσουν το «δικαίωμα» να ξοδέψουν και άλλα λεφτά για να στήσουν τις κεραίες και τα μηχανήματα που θα επιτρέψουν σε εμένα να μιλάω στο κινητό μου και να κάνω όλα όσα μου επιτρέπει η σημερινή τεχνολογία. Πράγματα για τα οποία το Κράτος δεν θα κάνει απολύτως τίποτα, αλλά είναι έτοιμο να εισπράξει. Το Κράτος νταβατζής σε πλήρη εξέλιξη.
Βέβαια, θεωρητικά, το Κράτος είμαι εγώ. Μου λένε πως για λογαριασμό μου το Κράτος χαρατσώνει τον ιδιώτη, ο οποίος, με τη σειρά του, και εφ’ όσον δεν είναι ηλίθιος, θα χαρατσώσει εμένα για να μου «πουλήσει» το προϊόν του. Εδώ το … «παραμύθι» γίνεται … ιστορία τρόμου. Το Κράτος χρεώνει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» και με κοροϊδεύει ασύστολα, με «κλέβει» δηλαδή, και μάλιστα διπλά. Ναι, διπλά…
Η πρώτη «κλεψιά» είναι όταν ακριβαίνει ένα προϊόν, μία υπηρεσία που θα μπορούσα να απολαμβάνω φτηνότερα, αν δεν έμπαινε το Κράτος – νταβατζής στη μέση. Για παράδειγμα, αν το Κράτος έβαζε παρόμοιο νταβατζιλίκι στη μπύρα, θα την πλήρωνα ακριβότερα. Στην προκείμενη περίπτωση, της άδειας «κινητής», το Κράτος χρεώνει, κυριολεκτικά, «αέρα» και λέει πως το κάνει για λογαριασμό μου.
Εδώ υπάρχει η δεύτερη «κλεψιά». Η χρέωση γίνεται για λογαριασμό μου, αλλά με τα έσοδα καταλήγει να πληρώνει το Κράτος, δηλαδή εγώ, Καρανίκες και Παππάδες. Τότε, έχω κάθε λόγο να αισθάνομαι … περίεργα, να μην πω πως. Αισθάνομαι ότι κάποιος με μεταχειρίζεται άδικα και μόνο για δικό του όφελος. Σε κάθε λογαριασμό που πληρώνω στην εταιρεία – πάροχο, νοιώθω πως πληρώνω νταβατζιλίκι σε κάποιον που, λέει πως, ενεργεί για λογαριασμό μου ή «το κάνει για το καλό μου».
Εδώ, φυσικά, παίζεται όλο το «δράμα» της Δημοκρατίας όπου η εκλεγμένη Κυβέρνηση θεωρείται πως ενεργεί για λογαριασμό όλων μας. Είναι η, σκόπιμη από την κάθε εξουσία, σύγχυση μεταξύ Δημόσιου και Κρατικού. Η γη, τα νερά, το υπέδαφος, τα ορυκτά, ο άνεμος, ο ήλιος, οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι όλοι, οι … συχνότητες και το τηλεοπτικό φάσμα, δεν ανήκουν, φυσικά, σε κανέναν ιδιώτη αλλά και σε κανένα Κράτος. Είναι Δημόσιοι, «του Δήμου», δηλαδή πόροι που ανήκουν σε όλους και, μάλιστα, σε όλες τις γενεές. Ο τρόπος με τον οποίο τους διαχειρίζεται το Κράτος είναι ένα κεντρικό ζήτημα Δημοκρατίας, με όλη τη σημασία της λέξης.
Το Κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «μηχανισμός διαχείρισης», που προκύπτει από μία «κοινωνική σύμβαση» που εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες. Η σύμβαση αυτή αλλάζει και εξελίσσεται διαρκώς και μπορεί να περιλαμβάνει εμάς, αλλά και τις επόμενες γενεές. Μάλιστα, ο βαθμός στον οποίο περιλαμβάνει «όλους εμάς» αλλά και τις επόμενες γενεές δείχνει την ιδέα που έχει η Κοινωνία για αυτό που θεωρεί συμφέρον της. Το Κράτος συμπίπτει με το Δημόσιο μόνο αν ενεργεί για λογαριασμό ημών αλλά και των επόμενων. Δημοκρατία, το «συμφέρον του Δήμου», δεν είναι το συμφέρον μίας γενιάς, πολλώ μάλλον ενός κόμματος που εύκολα μπορεί να καταλάβει την εξουσία, αλλά μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Το Δημόσιο συμφέρον, αντίθετα, είναι μακρόχρονο, ίσως και …αιώνιο.
Η Δημόσια περιουσία μπορεί να «αξιοποιείται», να παράγει έσοδα, μόνο για το δημόσιο συμφέρον, τώρα αλλά και στο μέλλον. Αν, αντίθετα, αυτά τα έσοδα πηγαίνουν μόνο, σε τρέχουσα διαχείριση με σκοπό τη διαιώνιση μίας εξουσίας ή το πρόσκαιρο όφελος μίας γενιάς, είναι «κλοπή». Μία γενιά, δηλαδή, με δημοκρατικό, έστω, τρόπο, ιδιοποιείται έσοδα που «δεν της ανήκουν».
Για το λόγο αυτό, έσοδα από πετρέλαια, αέριο και άλλες πηγές πρέπει να κατευθύνονται σε κάποιο διαγενεακό Ταμείο και όχι σε εφήμερους πολιτικούς και κομματικούς διαχειριστές. Το διαγωνισμό για τις άδειες κινητής τηλεφωνίας, συνεπώς, πρέπει να κάνει το «Ταμείο των Γενεών» που θεσμοθετήθηκε το 2014 για τους ενεργειακούς πόρους και τα έσοδα πρέπει να πάνε εκεί. Οι συχνότητες ανήκουν σε όλους και σε όλες τις γενεές.