Είναι πράγματι ένας λεκτικός πειρασμός το να γράφει κάποιος για τον Βενιζέλο και την γνωστή πιά διαδρομή του στα μονοπάτια της μέγγενης του Δημοσίου Χρέους. Αφορμή για τον, εκ νέου, πειρασμό μου είναι το βιβλίο του «ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ 2012 – 2017» , που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες.
Μπορεί να βρεί κανείς τα πάντα μιας διαδρομής της Πολιτείας με αιχμή του δόρατος τον ίδιο, να ξαναδεί με μιάν απόσταση τα κύρια συμβάντα της κυβέρνησης Παπαδήμου στην πορεία για την στάθμιση του χρέους, να εντρυφήσει στις διαφορετικές οικονομετρικές προσεγγίσεις – μοντέλα, που όμως μέσες άκρες καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα και στο ίδιο αριθμητικό μέγεθος.
Ωστόσο, από τα καλοζυγισμένα κεφάλαια του βιβλίου κράτησα – και μ΄αυτό θα πορευτώ για λίγο εδώ – τον πρόλογο .
Στο πρελούδιο ο συγγραφέας αφήνει να υπονοηθούν αγωνίες , άγχη, ανθρώπινα «πάσχειν» , για την επιτυχία – μερική θεραπεία ενός πατριωτικού στόχου …ενός στόχου που διακονεί έναν αλλιώτικο πατριωτισμό από αυτόν τον αλλοιωμένο εθνολαϊκιστικό των πρόσφατων χρόνων. Στον πρόλογο – άρτιος κι αυτός από την σύνοψη των πιο πολλών τεχνικών στοιχείων – εμπεριέχεται υπόρρητα και η αυθόρμητη παρότι καλιμπραρισμένη γραφή του συγγραφέα. Είναι αυτή που δίνει το έναυσμα στον αναγνώστη να φτιάξει στην βάση του γραπτού την δική του συνέχεια, όπως λέει κι ο Ρολάν Μπάρτ στο βιβλίο του «Ο ΒΑΘΜΟΣ ΜΗΔΕΝ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ».
Τι μένει από την διήγηση του Βενιζέλου; Η άτακτη αναγνώριση του προβλήματος, η προσπάθεια αντίληψής του εντός γεωμετρικών και χρονικών ορίων, οι εναλλάξ απαγωγές και επαγωγές για τον αποκλεισμό των δυσμενών, η πορεία του προβλήματος προς την εκκοσμίκευση, η απάρνηση του ηθικού στοιχείου ώστε να καταστεί ωμό και άρα – με όρους – επιλύσιμο, οι ατέλειωτες βουτιές σε θάλασσες της Ευρώπης, που ούτε κι αυτή εγνώριζε τα βάθη τους παρά μόνον τα πιάναμε μαζί και βήμα – βήμα ρίζωναν οι δημιουργίες αμυντικών , αποτρεπτικών αλλά και διασωστικών μηχανισμών μιας πατρίδας σε αόρατο πλην υπαρκτό χρεοστάσιο.
Φαντάζομαι τον Βενιζέλο σε κάποιο υπόγειο ξενοδοχείου να ακούει ορθά – κοφτά την πρόταση του μακρινού επιγόνου του Κόνραντ Αντενάουερ για απομάκρυνση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και το μυαλό μου πηγαίνει στα μακράς διαρκείας τρόφιμα που ρίχνει ο ΟΗΕ στην υποσαχάρια Αφρική κι αλλού ή τα μπαξίσια των Εγγλέζων στους βουνίσιους αντάρτες της Κατοχής.
Και μετά εκεί στα υπόγεια η λεόντειος αλλά σωστική αντρίκεια συμφωνία.
Είναι ένα αποκαλυπτικό οδοιπορικό μιας πυκνής ιστορικά δραματικής περιόδου, όπου ο εφιάλτης έγινε χώμα που πατάμε και το ανάποδο.
Και μετά, το κουρεμένο χρέος – που με όποιο μοντέλο κι αν το δείς – με την δυσθεώρητη μείωση άρχισε να ανεβαίνει. Λες και οι διδαχές από τις απρόσμενες επιτυχίες κόπων και στιγμιαίων θανάτων , ήταν μια πλάκα.
Οι άλλοι – όπως αυτοαποκαλούνται – κρέμασαν στο φαντασιακό τους αυτούς , που μετέτρεψαν τον ζόφο σε μικρό όνειρο και ξεκίνησαν τον γύρο του θανάτου με σαδισμό.
Η Ελλάδα δυσκολεύεται μα η διδαχή του Βενιζέλου και όσων εργάστηκαν μαζί του, είναι πως ο αληθινός πατριωτισμός θέλει κότσια . Το χρέος αναμφίβολα σημάδεψε τον Βενιζέλο δια παντός , τον φόρτωσε όμως με ένα άλλο χρέος ή καλύτερα οφειλή – για να μαλακώσουμε τις λέξεις -…..να μπορεί όσον αντέχει και από όποιο προμαχώνα επιλέγει να διαπαιδαγωγεί πολιτικά και να διεκδικεί επανορθωτικά και πατριωτικά για λογαριασμό μας , για λογαριασμό κι όσων συμπατριωτών μας δεν τον πάνε . Είναι ο αβάσταχτος ρόλος , που του επιδόθηκε και με πονηρή γλαφυρότητα περιγράφει στο βιβλίο του και κυρίως στον πρόλογό του , ο οποίος πίσω από την κρυφή μελάνη δείχνει την άνοδο και την πτώση του πρόσφατου παρελθόντος του ΄Εθνους..