Είναι δύσκολο να διατυπωθεί εν συντομία μια σκέψη για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως αυτό της αποτέφρωσης του σώματός του, για όποιον έχει αποφασίσει να βάλει μ’ αυτό τον τρόπο την τελεία στη ζωή του. Αναρωτιέμαι: ποιον άλλον αφορά η κατάληξη ενός σώματος εκτός από εκείνον που το κατοίκησε για χρόνια; Γιατί να αποφασίζει για το θέμα αυτό η Εκκλησία ή το Κράτος; Είναι αυτονόητα ερωτήματα και πολλές φορές διατυπωμένα, αλλά και αναπάντητα από εκείνους τους φορείς τους οποίους γνωρίζουμε πολύ καλά με ποιους τρόπους εμποδίζουν την αποτέφρωση, μέσω μιας οργανωμένης αντίστασης απέναντι στην επιθυμία πολιτών οι οποίοι επιλέγουν διαφορετικά και επιθυμούν για το σώμα τους την καύση αντί της ταφής. Υψώνουν τεράστια τείχη γραφειοκρατίας και τόσο υπερβολικού κόστους με την αναγκαστική μεταφορά στο εξωτερικό, ώστε να καταφεύγουν στην εκκλησία της ενορίας τους με τις γνωστές διαδικασίες και τα κυκλώματα, που αποφέρουν χρήμα, πολύ χρήμα…
Αλήθεια, πού βρίσκεται το ηθικό μέρος τής ελεύθερης βούλησης το οποίο υποτίθεται «προστατεύει» η εκκλησία; Ψάχνω ένα πειστικό ρεαλιστικό επιχείρημα για να χωνέψω το γιατί οποιοσδήποτε «νομιμοποιείται» να αναλαμβάνει τη μετά θάνατον διαχείριση του σώματός μου! Είναι καιρός που τα «περί αποτέφρωσης» έχουν ψηφιστεί ήδη από τη Βουλή, από ένα πολιτικό Σώμα όμως, που δεν έχει τολμήσει να προχωρήσει στην υλοποίηση της απόφασης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που-στη χώρα μας-υπάρχουν νόμοι που δεν τηρούνται. Που παλιώνουν, αραχνιάζουν, από τον άκρατο συντηρητισμό πολιτικών που άσκησαν εξουσία, αλλά και από τον βαθύτατο συντηρητισμό τής ελληνικής κοινωνίας που εξακολουθεί να συντηρεί το πανάκριβο «όνειρο» της μετάβασης στο επέκεινα (ταφή-μνήμα-εκταφή-τελετές-σαραντάμερα-ευχέλαια και μνημόσυνα). Πλήρης αναχρονισμός!
Το θέμα της αποτέφρωσης είναι τεράστιο σε μια χώρα που ακόμα αμφιταλαντεύεται μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, αφού δεν έχει κάνει τον αυτονόητο διαχωρισμό των δυο θεσμών. Που εξαρτάται από την παλαιότατη παράδοση ενός εξουσιαστικού βυζαντινισμού, που ακόμα και σήμερα πρυτανεύει, αδιαφορώντας αν το διεθνές περιβάλλον δείχνει, εδώ και χρόνια, άλλες κατευθύνσεις για όποιον επιλέγει να διαθέσει κατά βούληση το μετά θάνατον σαρκίο του.
Όλα αυτά δεν είναι ανεξάρτητα από την ελευθερία τού ατόμου. Ένα θέμα που έχει μπει στο τραπέζι των συζητήσεων και των προβληματισμών από αρχαιοτάτων χρόνων… Το πρόβλημα των «αναβολών» τής υλοποίησης και τήρησης του νόμου «περί καύσης νεκρών» και ο σεβασμός τής επιλογής τού καθενός, είναι θέματα που-δυστυχώς-δεν θα πάψουν να μας προβληματίζουν και να μας θυμώνουν, γιατί στερούν ένα από τα βασικά δικαιώματα του πολίτη που το κρύβουμε (κι αυτό) πάντα κάτω από το χαλί…
Εδώ είμαστε για να γκρινιάζουμε και να απαιτούμε ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία, έστω και μέσα από τα δικά μου Σχολιάκια…