Βγήκαμε στα μπαλκόνια και τους χειροκροτήσαμε συγκινημένοι. Μπήκαν μπροστά στον άνισο αγώνα απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό. Πήραν την υγεία μας στα χέρια τους, γνωρίζοντας ότι η αυτοθυσία τους μπορεί να τους στοιχίσει ακριβά. Έγιναν οι δικοί μας «άγιοι», την ώρα που οι άλλοι άγιοι δεν νοιαζόντουσαν παρά για το πως θα διατηρήσουν αλώβητοι τα ιερά κεκτημένα τους.

Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο αόρατος εχθρός δεν είναι πια ανίκητος. Μετά πολλές θυσίες και μεγάλες απώλειες σε ζωές η ανθρωπότητα κατάφερε να βρει τρόπους, εμβόλια και φάρμακα, για να τον αντιμετωπίσει και να τον εξοντώσει. Ωστόσο, χρειάζεται ακόμα υπευθυνότητα και χρόνος. Τις κρίσιμες αυτές στιγμές διαπιστώνουμε καθημερινά ότι, δυστυχώς, ένα σημαντικό μέρος των σύγχρονων «αγίων» που χειροκροτήσαμε τότε, πέρασε στην πλευρά του εχθρού, με σοβαρές συνέπειες ακόμα και για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό είναι απολύτως κατοχυρωμένο, στον βαθμό που αφορά αποκλειστικά την υγεία εκείνου που αποφασίζει να το ασκήσει. Στην περίπτωση των ανθρώπων που εξακολουθούν να αναλαμβάνουν, ανεμβολίαστοι, την προστασία της υγείας των ασθενών, δεν μπορεί να αναγνωριστεί τέτοιο δικαίωμα. Οι ατομικές ελευθερίες, γι αυτό άλλωστε λέγονται και «ατομικές», δεν μπορεί να θέτουν σε κίνδυνο τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των άλλων. Πολύ περισσότερο το δικαίωμα στη ζωή. Η πολιτεία έχει χρέος να διασφαλίσει την προστασία των πολιτών που καταφεύγουν αναγκαστικά στα νοσοκομεία για να γίνουν καλά.