Το «δικαίωμα» στον μη εμβολιασμό

Γιάννης Μεϊμάρογλου 17 Δεκ 2020



Πλησιάζει η μέρα-σταθμός στη μάχη κατά του κορωνοϊού που ο εμβολιασμός θα ξεκινήσει και στη χώρα μας. Κανείς, ακόμα κι ο πιο αισιόδοξος πολίτης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, όταν η φονική πανδημία έκανε την εμφάνισή της στον κόσμο, ότι η επιστήμη θα κατάφερνε μέσα σε ένα διάστημα μηνών, ουσιαστικά, να βρει ένα αποτελεσματικό και ασφαλές εμβόλιο. Η ανθρωπότητα αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, ικανή να αντιμετωπίσει  αποτελεσματικά ένα μεγάλο κίνδυνο και να επιβιώσει.


Η προετοιμασία για το εγχείρημα των μαζικών εμβολιασμών, με όλες τις δυσκολίες της πρωτόγνωρης αυτής διαδικασίας, είναι μια μεγάλη πρόκληση για ολόκληρη την κοινωνία. Από την άποψη αυτή, το μεγαλύτερο πρόβλημα που απειλεί να υπονομεύσει την επιτυχία του εγχειρήματος είναι ο αριθμός όσων δηλώνουν κατηγορηματικά ότι έχουν αποφασίσει να μην εμβολιασθούν και που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ανέρχεται στο 20% περίπου του πληθυσμού. Προφανώς, η επικοινωνιακή καμπάνια για την αναγκαιότητα αλλά και την ασφάλεια του εμβολίου, δεν έχει τύχη σε αυτό το ποσοστό.


Η πολιτεία και όλοι οι εμπλεκόμενοι διαβεβαιώνουν, σε όλους τους τόνους, για το αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών να μην εμβολιασθούν, εφ΄ όσον δεν το επιθυμούν. Θα πρέπει όμως να απαντηθούν ταυτόχρονα και μερικά κρίσιμα ερωτήματα: θα μπορούν για παράδειγμα να συναλλάσσονται με τους πολίτες εργαζόμενοι που δεν έχουν εμβολιαστεί; Θα μπορούν να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία ή να ταξιδεύουν με αεροπλάνα, πλοία και τρένα ή να πηγαίνουν στις εκκλησίες άνθρωποι που αρνήθηκαν να κάνουν εμβόλιο; 


Το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό δεν μπορεί να μετατραπεί σε  απειλή κατά της δημόσιας υγείας και της ζωής των πολιτών που θα αποφασίσουν να εμπιστευτούν τους επιστήμονες και να κάνουν το εμβόλιο.