Σε δύο εβδομάδες θα έχουμε την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά τον Σεπτέμβριο 2015. Ένας πρόχειρος απολογισμός θα δείξει τις ακόλουθες διαπιστώσεις:
Α. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, μέσα σε διάστημα τριών ετών, έχει κατορθώσει να επιτύχει μία σημαντική ανανέωση τόσο του προσωπικού όσο και των θέσεων του κόμματός του. Με αυτόν τον τρόπο έχει δείξει ένα φιλελεύθερο και, συγχρόνως, κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο, με αφοσίωση στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην Ενωμένη Ευρώπη, με απέχθεια στον κρατισμό, που κυριάρχησε επί δεκαετίες στη χώρα και έφθασε στο ζενίθ στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, και ένα συγκεκριμένο και αναλυτικό πρόγραμμα επαναφοράς των μεταρρυθμίσεων στον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας και της κοινωνικής ευημερίας, δηλαδή στην Παιδεία.
Β. Το Κίνημα Αλλαγής πραγματοποίησε (έστω με μεγάλη καθυστέρηση) το απαραίτητο βήμα, το οποίο πολλοί είχαμε προτείνει από το 2013, δηλαδή το ιδρυτικό συνέδριο ενός νέου και ενιαίου κόμματος του Προοδευτικού Χώρου. Η καθυστέρηση είχε αρνητικά αποτελέσματα, αφού από το 2015 έως σήμερα ενήργησαν φυγόκεντρες δυνάμεις και χάθηκε η ευκαιρία προσέλκυσης και ενεργοποίησης όλων των δυνάμεων του χώρου. Η θέση του για τρίτη εντολή και πρόσκληση σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσουν κυβέρνηση είναι όχι μόνον ανέφικτη, αλλά και απορριπτέα από το σύνολο των προοδευτικών πολιτών, λόγω διαμετρικά αντίθετων θέσεων στα περισσότερα ζητήματα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Όμως, είναι θετικό ότι πολλές προγραμματικές θέσεις του είναι προς την ίδια κατεύθυνση με εκείνες της ΝΔ και ότι θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μη προοδευτικό κόμμα.
Γ. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ένα αρχηγικό κόμμα, το οποίο επιβεβαίωσε τους αρχικούς φόβους μας για ροπή στον λαϊκισμό και στον αυταρχισμό, στον μη σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών και στη δημιουργία μιας κοινωνίας ανενεργών πολιτών, που θα εξαρτώνται από τα αντίδωρα του Ηγέτη. Απέδειξε πλέον ότι θέλει και στοχεύει σε μία κοινωνία εξαρτώμενων από το Κράτος εξαθλιωμένων ατόμων και ότι επιδιώκει μεθοδευμένα να δημιουργήσει μία κοινωνία, από την οποία θα απουσιάζουν ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Ισοπέδωσε όλες τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, επιδεικνύοντας μία απέχθεια στο τρίπτυχο Αριστεία – Αξιολόγηση – Αξιοκρατία. Εν κατακλείδι, απέδειξε ότι όχι μόνον δεν είναι προοδευτικό κόμμα, αλλά ούτε καν δημοκρατικό.
Το δίπολο «προοδευτικό – συντηρητικό» έχει χρησιμοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους γεφυροποιούς κατά κόρον για ιδιοτελείς σκοπούς. Πώς θα αποκαλέσεις την κατάργηση της αξιολόγησης σε όλο το φάσμα του Δημοσίου και της Εκπαίδευσης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Τι επιθετικό προσδιορισμό θα θέσεις προ της κατάργησης των Προτύπων Σχολείων; Πώς θα χαρακτηρίσεις τη ρήση του Αριστείδη Μπαλτά «Η Αριστείας είναι ρετσινιά»; Πού κατατάσσεις την εργώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει τα ΜΜΕ; Πώς θα χαρακτηρίσεις την απαξίωση των Ανεξάρτητων Αρχών, την προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης και τη διάλυση των Πανεπιστημίων; Πώς θα χαρακτηρίσεις το διαχωρισμό των πολιτών σε Λαό και Ελίτ και την πρόσφατη ρήση στη Βουλή του Α. Τσίπρα ότι «Εμείς είμαστε με την Ελλάδα των πολλών ενάντια στην Ελλάδα των ελίτ και οι δύο Ελλάδες δεν χωρούν στη χώρα»; Εντάσσονται όλες αυτές οι ενέργειες στη χωρία των προοδευτικών ενεργειών; Ή μήπως η συμφωνία των Πρεσπών θεωρείται τόσο καταλυτική, που υπερκαλύπτει όλα τα ανωτέρω; Τέλος, για να θυμηθούμε αυτό που είπε τον Μάρτιο 2018 σε συνέντευξή του ο Πάνος Σκουρλέτης, τότε υπουργός και νυν Γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «πολλές φορές η κυβέρνηση πήγαινε να νομοθετήσει και σκόνταφτε πάνω στο Σύνταγμα». Αυτή η δήλωση υποδηλώνει δημοκρατικό κόμμα ή μήπως ένα κόμμα με σταλινικά κατάλοιπα, που προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα και να καθυποτάξει κάθε εξουσία;
Επαναφέρω και πάλι το διάλογο δύο πολύ σημαντικών Γάλλων φιλοσόφων, του Alain Badiou και του Marcel Gauchet (Τι να κάνουμε; ΔΙΑΛΟΓΟΣ για τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό και το μέλλον της Δημοκρατίας, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ 2016). Στις σελίδες 72 και 73 συμφωνούν ότι «στον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό το πρόταγμα της απόλυτης κυριαρχίας επί της κοινωνίας υλοποιείται με την έμφαση στο έθνος – κράτος (θυμόμαστε ότι κατ’ επανάληψη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπουργοί έχουν δηλώσει ότι οι αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης επί προτάσεων της Κυβέρνησης στρέφονται κατά του έθνους και του κράτους) και στη δημοψηφισματικού τύπου επικύρωση της παντοδυναμίας του ηγέτη». Αντίστοιχα, «στον σοβιετικό κομμουνισμό, το πρόταγμα της αυτονομίας υλοποιείται με την απόλυτη κυριαρχία του Κράτους επί της κοινωνίας». Και αν αυτά αναφέρονται κατ’ αρχάς από τον Marcel Gauchet, ο οποίος πρεσβεύει τη σοσιαλδημοκρατία, έρχεται στη συνέχεια ο Alain Badiou, ο οποίος πρεσβεύει την παλιννόστηση του κομμουνισμού, λέγοντας ότι «δεν αρνούμαι τα κοινά στοιχεία μεταξύ φασισμού, ναζισμού και κομμουνισμού, που είναι η δεσποτική εξουσία του Κόμματος και η καταστολή κάθε αντιπολιτευτικής φωνής».
Μετά από αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κάποιος που θα ισχυρισθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο Δημοκρατικό Τόξο ή ακόμη και στο Προοδευτικό Τόξο; Ελπίζω πως όχι. Εκτός εάν το πράξει από υστεροβουλία και μόνον, θεωρώντας μας σανοφάγους. Όχι λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται στα σταλινικά κατάλοιπα και σε εκείνες τις ομάδες, που προσπαθούν να απαλλαγούν από το παρόν Σύνταγμα, ώστε να καθιερώσουν ένα αυταρχικό και ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προβλέπει δημοψηφίσματα, ώστε να εκφράζεται η βούληση του Ηγέτη και δεν θα σέβεται το διαχωρισμό των εξουσιών και τις αξίες του ευρωπαϊκού αστικού πολιτισμού.