Στις δραματικές ώρες που ζει η χώρα μας υπάρχουν αίτια και υπαίτιοι.
Αίτια είναι η στρεβλή αντίληψη των Ελλήνων για την Ευρώπη όπου για 40 χρόνια η επαφή ήταν μονομερής οικονομικά και μονοδιάστατη με πλήρη απόσταση πολιτισμική πολιτική και συνολικά θεσμική ζώντας αυτιστικά στην τριτοκοσμική νιρβάνα μας όπου ο θρησκευτικός αναχρονισμός βάδιζε παράλληλα με την πολιτική διαφθορά την έλλειψη παραγωγικής βάσης τον κρατικό συνδικαλισμό τον οικονομικό παρασιτισμό την έλλειψη παιδείας την έλλειψη αξίων και ιεράρχησης προτεραιοτήτων.
Στηριγμένοι στο θράσος του απαίδευτου επαρχιώτη που μπαίνει στα σαλόνια των αστών και θέλει να μην φανεί η μειονεκτικότητα του η αντιμετώπιση της Ευρώπης και ότι εκπροσωπεί ήταν αμφίθυμη έως πολλές φορές απορριπτική.
Παρότι όλοι οι πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί πιπίλιζαν το ωραίο παραμύθι της γένεσης της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών αρχών από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε συστηματικά τι σχέση είχε η νεοελληνική πραγματικότητα με την Αρχαία Ελλάδα.
Σε αυτό συνέβαλλε και το πολιτικό κατεστημένο το οποίο διαχρονικά και εξελικτικά πέρα από την πτώση της ποιότητας του είχε προφανώς και σκοπό την χειραγώγηση της εκλογικής του πελατείας μέσα από την διατήρηση των δομών αυτών και την διαμεσολάβηση του στις Βρυξέλλες κυρίως για ίδιον όφελος.
Οι όποιες κινήσεις σύγκλεισης και εκσυγχρονισμού μεμονωμένων εκπροσώπων του υπονομεύονταν εν τη γενέσει τους από κοινωνικές ομάδες και πολιτικά κόμματα θεωρώντας ότι η εξέλιξη θα έθιγε τα συμφέροντα τους.
Έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση όπου η σύγκλειση φαντάζει πολύ δύσκολη έως αδύνατη.
Δεν είναι μόνο το τεράστιο πρόβλημα της οικονομικής χρεωκοπίας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η ανικανότητα θεσμικής και ιδεολογικής σύγκλεισης η χρεωκοπία των ιδεών.
Η αποκορύφωση αυτής της πορείας ήταν η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του εθνολαικισμου αριστερού και δεξιού στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό που απομόνωσε ακόμη περισσότερο τη χώρα από τη υπόλοιπη Ευρώπη.
Τώρα συμβαίνει ότι όλο αυτόν τον καιρό προετοιμαζόταν Το διαζύγιο
Και όπως κάθε διαζύγιο έχει ένταση αντεγκλήσεις πάθος θύματα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι έχουν να χάσουν αλλά κάποιοι χάνουν πολύ περισσότερο από τους άλλους. Θυμίζει Αρχαία Ελληνική Τραγωδία, όπου μετα την Ύβρι προς τους θεούς ακολουθεί η Νέμεση. Και δυστυχώς στη περίπτωση αυτή η Νέμεση πίπτει επι δικαίων και αδίκων.
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στο ανεύθυνο συνονθύλευμα σοσιαλιστών του χαβιαριού σταλινικών παλαιοκομμουνιστων και ακροδεξιών ψεκασμένων.
Αυτοί είναι το αποτέλεσμα της κορύφωσης της απομάκρυνσης και της αποξένωσης από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν έχει επίσης να κάνει με την απέχθεια μας με την συγκυριακή νεοφιλελεύθερη επικράτηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά με κάτι βαθύτερο.
Ότι ποτέ δεν καταλάβαμε την σημασία του εγχειρήματος και τον ρόλο μας σαν χώρα και σαν έθνος σε αυτό.
Τώρα είναι αργά και ίσως η απομάκρυνση να οδηγήσει σε μια μορφή αυτοκριτικής και αυτογνωσίας αναπολώντας τον χαμένο Παράδεισο και προσπαθώντας να τον επαναπροσεγγισουμε με διαφορετικούς ορους έχοντας βέβαια και το δικαίωμα να αναρωτηθούμε πια αν ποτέ ήταν τέτοιος.