Τελικώς, εκλογές στην Ελλάδα είναι μια διαδικασία που ακόμη κι αν δεν πέσει η κυβέρνηση τα σπασμένα πληρώνει ο υπουργός Οικονομικών. Αντε και ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων. Για να είμαστε ακριβείς δεν χρειάζεται καν να γίνουν εκλογές για να θυσιαστεί το οικονομικό επιτελείο. Οπως έγινε στις περιπτώσεις των κ. Γιώργου Αλογοσκούφη και Γιώργου Παπακωνσταντίνου οι υπουργοί μπορεί να αλλάξουν για χάρη εσωκομματικών ισορροπιών. Κι όλοι γνωρίζουμε πόσο κράτησαν οι κυβερνήσεις του κ. Κώστα Καραμανλή μετά τον Ιανουάριο του 2009 και του κ. Γιώργου Παπανδρέου μετά τον Ιούνιο του 2011, αφού έκαναν τους ανασχηματισμούς. Οι θυσίες των υπουργών εξευμένισαν (για λίγο) τους εσωκομματικούς Θεούς, αλλά ούριος άνεμος στα πανιά των κυβερνήσεων δεν φύσηξε. Το μόνο που κατάφεραν οι ραδιούργοι των κομμάτων ήταν να επισπεύσουν την ήττα του χώρου τους.
Η Ελλάδα έχει μπροστά της πολλά ανοιχτά μέτωπα στην οικονομία και μια ανοιχτή διαπραγμάτευση. Παρά την ικανοποίηση των ανόητων, για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού σε διάφορες χώρες του Βορρά, τα αποτελέσματα είναι δυσμενή για τις ελληνικές επιδιώξεις. Οι λαϊκιστές που ενισχύθηκαν είναι στον αντίποδα των ημέτερων λαϊκιστών. Ενώ οι δικοί μας θέλουν μια Ευρώπη Αλληλεγγύης χωρίς όρους και μνημόνια, οι Βόρειοι λαϊκιστές δεν θέλουν όρους και μνημόνια, αλλά δεν θέλουν και αλληλεγγύη. Μετά τις ευρωεκλογές οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, αυτές που λατρεύουμε να μισούμε, δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο για την αναγκαία διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Δυσκολότερη όμως κάνει τη διαπραγμάτευση και η κυβέρνηση με την «παραίτηση» του Γενικού Γραμματέα Εσόδων, επειδή διάφορα σαΐνια της κυβέρνησης βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο για τη δύσκολη πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ξέρουν (όπως το ξέρουμε κι εμείς από πρώτο χέρι) ότι η τεράστια φοροδιαφυγή είναι πρωτίστως αποτέλεσμα πολιτικών παρεμβάσεων και πιέσεων στον φορολογικό μηχανισμό. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τον «πολιτικό κύκλο της οικονομίας», όπως των είχε περιγράψει ο κ. Γιώργος Παγουλάτος. Κάθε φορά που γίνονται εκλογές οι κυβερνήσεις κλείνουν το μάτι στους φοροφυγάδες (που δεν είναι μόνο οι «μεγάλοι», όπως θέλουν οι αριστεροί μύθοι και θρύλοι) και τα έσοδα του Δημοσίου πέφτουν. Γι’ αυτό και μία από τις βασικές -και πολύ λογικές- απαιτήσεις του μνημονίου ήταν η δημιουργία της ανεξάρτητης από πολιτικές πιέσεις Γ.Γ. Εσόδων, με επικεφαλής κάποιον που θα έχει πενταετή θητεία, έτσι ώστε το κράτος να λειτουργεί και να μαζεύει φόρους, γίνονται, δεν γίνονται εκλογές…
Τώρα η κυβέρνηση, λίγους μήνες πριν ξεκινήσει η δύσκολη διαπραγμάτευση για το χρέος, θα πάει στους εταίρους και δανειστές μας με την παραίτηση του Γ.Γ. Εσόδων, τη μετάθεση του υπουργού Οικονομικών και θα τους ζητήσει επαναδιευθέτηση του χρέους διότι έχουμε success story. Πολύ λογικά κι αυτοί θα ρωτήσουν: «μα, μας δουλεύετε;…».
Το χειρότερο δε είναι ότι με αυτές τις αψυχολόγητες κινήσεις πανικού η κυβέρνηση θα θυμίσει στους εταίρους το διαρκές failure story της ελληνικής οικονομίας. Θα αποδείξει δε ότι οι φόβοι τους, για διολίσθηση της Ελλάδος στις κακές πρακτικές του παρελθόντος, είναι βάσιμοι. Και θα το ξανασκεφτούν. Οχι μόνο το χρέος, αλλά όλα…