Η πρόσφατη εκδήλωση του “Δικτύου” έφερε ξανά στο προσκήνιο τις σημαντικές τομές που πραγματοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη, αλλά και τις μάχες που δόθηκαν για μία κοινωνία προσκολλημένη από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Δεν θέλω όμως να μείνω ούτε στο κομμάτι των υποδομών, ούτε της οικονομικής πολιτικής, αλλά στην ουσιαστική προσπάθεια για μία συμπεριληπτική κοινωνία με χαρακτηριστική την μάχη για τις ταυτότητες.Μία μάχη που έδειξε την ανάγκη για τον οριστικό Διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας.
«Τόσο ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης όσο και ο υπουργός Παιδείας Πέτρος Ευθυμίου κατέστησαν σαφές προς την Ιεραρχία ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεχθεί συζήτηση για τις ταυτότητες και έκλεισαν έτσι την πόρτα σε κάθε αίτημα διαλόγου επ’ αυτού με την Ιεραρχία» έγραφε ρεπορτάζ του Γιώργου Παπαχρήστου στα “ΝΕΑ” τον μακρινό Ιούνιο του 2000 αναφορικά με την διαμάχη κυβέρνησης – Εκκλησίας.
Ο Διαχωρισμός Κράτος – Εκκλησίας είναι ένα διαρκές αίτημα μίας μεγάλης πλειοψηφίας του προοδευτικού κόσμου, είναι ένα απαραίτητο βήμα, μία στροφή που θα μας οδηγήσει πιο κοντά σε μία συμπεριληπτική κοινωνία.
Γιατί αυτό το αίτημα είναι στις μέρες μας πιο επίκαιρο παρά ποτέ;
Το σχετικά πρόσφατο ζήτημα των αντιδράσεων που σήκωσε το θέμα των νέων ταυτοτήτων έδωσε συμβολικά την απάντηση.Η εικόνα ενός εκπροσώπου του ελληνικού λαού να δίνει τα διαπιστευτήρια του για μία πολιτική απόφαση στον Εκπρόσωπο τι εκκλησίας θύμισε σε πολλούς από εμάς σκοτεινές εποχές.
Σε μια εποχή που συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις έχουν μετατρέψει την πίστη των ανθρώπων σε εμπόρευμα η σημασία μια στάσης που να θέτει σκοταδιστικές αντιλήψεις στο περιθώριο είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Η πίστη είναι δικαίωμα απόλυτα σεβαστό και προσωπική υπόθεση του κάθε ανθρώπου.Δεν είναι εργαλείο για άσκηση της πολιτικής με όρους Μεσαίωνα.
Ο Διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας δεν είναι και δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να γίνει ένα κενολόγιο που θα γεμίζει ατζέντες χωρίς αντίκρισμα, αλλά μία πραγματικότητα.