Είναι κατανοητό, λίγες μέρες πριν την έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας, κάθε πολιτική δύναμη να θέτει τους δικούς της εκλογικούς στόχους. Άλλο κόμμα διεκδικεί την ψήφο των πολιτών για να κυβερνήσει τη χώρα, άλλο για να δικαιώσει τα πεπραγμένα του, άλλο για να αυξήσει τη δύναμή του και να κυριαρχήσει σε ένα πολιτικό χώρο, άλλο για να πετύχει την είσοδό του στη Βουλή.

Εκείνο που δεν είναι κατανοητό – ούτε και αποδεκτό – είναι να ανάγονται οι στενοί κομματικοί ή και προσωπικοί στόχοι σε συνολικό δήθεν διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης. Ούτε και μπορεί δημοκρατικοί πολιτικοί οργανισμοί να δεσμεύονται σε τέτοιες κοντόφθαλμες και ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Οι εκλογές δεν αφορούν την ικανοποίηση ατομικών ή συλλογικών εγωισμών, πολύ περισσότερο δεν αφορούν ανακατατάξεις και διευθετήσεις στο εσωτερικό των κομμάτων.

Η κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου αφορά το μέλλον της χώρας και θα κρίνει ποια ή ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναλάβουν να την βγάλουν από την κρίση και να την οδηγήσουν στο δρόμο της ανάπτυξης. Πηγαίνοντας στην κάλπη οι πολίτες, ένα πράγμα θα έχουν στο μυαλό τους. Ποιον ή ποιους εμπιστεύονται να κυβερνήσουν τη χώρα.

Αντίστοιχος πρέπει να είναι και ο στόχος που πρέπει να θέσουν και τα κόμματα. Πως θα πείσουν – με τις προγραμματικές τους προτάσεις και την πολιτική τους στάση – τους πολίτες να τους εμπιστευτούν για να κυβερνήσουν και να συμβάλλουν στη χάραξη της νέας πορείας. Το κόμμα ή τα κόμματα που θα πείσουν, θα κερδίσουν τις εκλογές και θα κυβερνήσουν. Οι ηττημένοι θα βρεθούν αναγκαστικά στην αντιπολίτευση.