Η υποταγή των αναγκών της χώρας στις σκοπιμότητες της απερχόμενης κυβέρνησης ήταν σχεδόν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι των «δημοκρατικών» προεκλογικών μας παραδόσεων. Χιλιάδες πολίτες περίμεναν τις εκλογές για να ζητήσουν ένα ρουσφέτι, να ρίξουν μια πλάκα στο αυθαίρετό τους, να δώσουν την ψήφο τους προσδοκώντας να βρεθούν πιο κοντά στα κέντρα της εξουσίας.

Ότι σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης με την οικονομία και την κοινωνία σε οριακή κατάσταση, μια κυβέρνηση – και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς – θα ξεπέρναγε κάθε προηγούμενο, ήταν δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Οι ανεξέλεγκτες και στοχευμένες προσλήψεις, οι τροποποιήσεις- προσαρμογές των νόμων στις ανάγκες συντήρησης της αλλοπρόσαλλης πλειοψηφίας και η περιφρόνηση των θεσμών δημιουργούν ένα νοσηρό κυριολεκτικά περιβάλλον. Ο διχασμός, ο φανατισμός και η πόλωση κυριαρχούν στην πολιτική – και όχι μόνο – ζωή.

Το χειρότερο και πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι ωστόσο η επιχειρούμενη από κυβερνητικά στελέχη ιδεολογικοπολιτική επένδυση της ολοκληρωτικής και ακραίας διχαστικής πολιτικής. Δεν δίστασε ο υπουργός εσωτερικών Χαρίτσης να εκστομίσει δημόσια την άποψη ότι: «όταν τα διακύβευμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη δημοκρατία, δεν υπάρχει μεσαίος χώρος. Διαλέγεις ή Αριστερά ή Δεξιά».

Η εκλογική στήριξη και ενίσχυση της προοδευτικής παράταξης εκτός από ψήφος ενίσχυσης της πολιτικής σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. αποκτά πλέον και χαρακτήρα υπεράσπισης της Δημοκρατίας.