Δεν ανήκει, ως γνωστόν, στις αρετές μας να βλέπουμε το «δάσος» και να μην παρασυρόμαστε από κάποιο «δέντρο» που θέλει και καταφέρνει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας. Και πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο συμβαίνει ακόμη κι όταν έχουμε να κάνουμε με περισσότερα του ενός «δάση». Οπως συμβαίνει αυτές τις μέρες. Που πολλοί επιμένουν να τα αγνοούν και να ζουν με τις ψευδαι­σθήσεις ενός φανταστικού, μάλιστα, «δέντρου» που η ιδιοτέλειά τους έχει κατασκευάσει.

Ζήσαμε επί μέρες την ιστορία των συναθροιζόμενων ή μη βουλευτικών ψήφων για να στηριχτεί το αίτημα της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα σε σχέση με τη «μικρή ΔΕΗ». Και φυσικά όλοι γνωρίζαμε ότι στην πραγματικό­τητα άλλος ήταν ο στόχος. Εκείνο που ήθελαν ήταν να δείξουν ότι έχουν τη δυνατότητα να εμποδίσουν την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Μόνο που η μη εκλογή Προέδρου και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι το «δέντρο» που λέγαμε στην αρχή. Το «δάσος» είναι η πολιτική πραγμα­­­­­­τι­κότητα που θα προκύψει από τις εκλογές αυτές. Κι εκεί οι «συναθροιζό­μενοι» δεν περιορίζονται στους 120 αλλά οφείλουν να υπερβαίνουν τους 150.

Και προ ημερών ήρθε η δημοσκόπηση της MRB που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας έδειξε πως τίποτα ουσιαστικά δεν άλλαξε και πως το μετεκλογικό πρόβλημα του σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης μόνο με την εξασφάλιση «συναθροιζόμενων» (διάβαζε: συνεργα­ζό­­­μενων) κομμάτων μπορεί να λυθεί. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και ο κυβερνητικός ανα­σχη­­ματισμός δεν κατάφεραν να μεταβά­λουν τη δημοσκο­πική πραγματικό­τητα που θέλει τους δύο «μεγάλους» να κινούνται λίγο πάνω και λίγο κάτω από το 20%.

Για όσους σοβαρά προβληματίζονται για το σήμερα και το αύριο του τόπου αυτό πρέπει να είναι το «δάσος». Η απειλή να βρεθούμε την επομένη των εκλογών μπροστά σε ακυβερνησία λόγω αδυναμίας συγκρότησης όχι μόνο αυτοδύ­ναμων αλλά ακόμη και συμμα­χικών κυβερνήσεων.

Λογικό και απόλυτα θεμιτό είναι να θέλει το κάθε κόμμα να φτάσει στην εξουσία και ο κάθε πολιτικός να σφρα­γί­σει με την παρουσία την πορεία της χώρας. Αλλά δεν αρκεί η φιλοδοξία και η διάθεση. Πρέπει να υπάρχουν και οι αναγκαίες προϋποθέσεις. Και βασικό­τερη όλων είναι η διασφάλιση κυβερνη­τικής σταθερότητας. Χωρίς αυτήν κανέ­νας Σαμαράς και κανένας Τσίπρας δεν θα μας βγάλει από την κρίση.