Δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση συμφωνεί και ψηφίζει σκληρά μνημόνια. Μνημόνια έφεραν στη Βουλή και οι προηγούμενες.

Δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ολοκληρωμένο σχέδιο δεν παρουσίασαν και οι προηγούμενες.

Είναι ότι αυτή η κυβέρνηση υπερηφανεύεται για την καταστροφική πολιτική της, ότι συμπεριφέρεται με τον πιο αλαζονικό τρόπο, ότι καταφεύγει στον χυδαίο λαϊκισμό και την κοροϊδία, ότι κάνει αστειάκια παίζοντας με το μέλλον της χώρας.

Κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, βουλευτές και λοιποί παρατρεχάμενοι δεν διστάζουν να κάνουν τη νύχτα-μέρα καταφεύγοντας αδίστακτα στην πιο απροσχημάτιστη παραποίηση της πραγματικότητας που ζουν καθημερινά οι πολίτες της χώρας. Για πολλά από τα στελέχη αυτά δεν νιώθεις καμιά έκπληξη. Ιδιαίτερα για τους πολιτικούς που μετακινήθηκαν κομματικά επειδή μετακινήθηκε αντίστοιχα και η εξουσία. Ή για κάποιους νεόκοπους «αριστερούς» που είδαν φως και μπήκαν.

Υπάρχουν ωστόσο και οι παλιοί σύντροφοι. Όλοι αυτοί που μεγάλωσαν πολιτικά στα συνέδρια, τις κεντρικές επιτροπές και τους μηχανισμούς της αριστεράς κουβαλώντας επαναστατικές ιδέες ρήξης με το κατεστημένο. Όλοι όσοι υποσχέθηκαν να φέρουν την ελπίδα που σήμερα, αγκαλιασμένοι με τον Καμμένο, αποκαλούν αυταπάτη.

Το θέμα τελικά είναι τι κάνεις όταν έχεις το δάχτυλο βουτηγμένο στο μέλι της εξουσίας. Οι περισσότεροι δυστυχώς προτίμησαν να το γλείψουν.