Στις 13/7/2015, ώρα 11.30’ π.μ., ασθενής γυναίκα άνω των 3500 ετών εισάγεται επειγόντως στην ΜΕΘ τριτοβάθμιου Νοσοκομείου μετά από μακροχρόνια νοσηλεία σε Παθολογική Κλινική.

Στην εν λόγω κλινική, η ασθενής εισήχθη στις 25/1/2015. Από την αντικειμενική εξέταση επρόκειτο για άρρωστη εμφανώς ταλαιπωρημένη, απισχνασμένη, με ρυπαρές, πυορροούσες κατακλίσεις στην οσφύ και τους γλουτούς, πυρετό καθώς και διαταραχές προσανατολισμού στο χώρο και στο χρόνο.

Αναφορικά με την έναρξη της παρούσας νόσου οι γνώμες διίσταντο. Συνοδευόταν από αρκετούς συγγενείς, εμφανώς εξαγριωμένους, οι οποίοι παρουσίαζαν αντικρουόμενα δεδομένα. Ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς, αν η επιθετικότητά οφειλόταν στο ενδιαφέρον τους για την άρρωστη – μάλλον απίθανο – σε προϋπάρχουσες διαφωνίες ή κακές μεταξύ τους σχέσεις – πολύ πιθανό – ή τέλος, σε αυτό που είναι και το πιθανότερο σενάριο: τύψεις για την παρούσα κατάσταση.

Κατά τη μακροχρόνια – 6 μήνες σχεδόν – παραμονή της ασθενούς στην Παθολογική Κλινική, οι γνώμες των θεραπόντων ιατρών για την πορεία της νόσου, επίσης διίστανται.      Από τα λεγόμενά τους προκύπτουν σημαντικά διαγνωστικά και θεραπευτικά κενά και λάθος χειρισμοί, καθυστέρηση – ή ανυπαρξία – λήψης αποφάσεων, αστοχία θεραπευτικών σχημάτων, που οδήγησαν σε νέες επιπλοκές και κλινική εικόνα σταδιακά επιδεινούμενη.

Στο ανωτέρω διάστημα είχαν κληθεί δύο φορές οι χειρουργοί με σκοπό τον «ριζικό» καθαρισμό των κατακλίσεων ο οποίος , δυστυχώς, είχε ως αποτέλεσμα τη μία φορά αιμορραγία και την άλλη μικροβιαιμία, που είχαν θέσει σε κίνδυνο τη ζωή της.

Στις 5/7/2015 οι θεράποντες μετά την σύγκλειση επανειλημμένων, άκαρπων και άκαιρων ιατρικών συμβουλίων, παίρνουν την μεγαλειώδη απόφαση:                            «Το βρήκαμε, θα πετάξουμε την καυτή πατάτα στους συγγενείς!!»

• Τρέξτε γρήγορα, την χάνουμε… θα πρέπει να αποφασίσετε ΕΣΕΙΣ αν θέλετε να προχωρήσουμε σε περαιτέρω θεραπεία ή να την αφήσουμε να πεθάνει.

Ως αναμενόταν, ακολουθεί το απόλυτο μπάχαλο.

Οι συγγενείς τρέχουν θορυβημένοι, ΟΛΟΙ. ΠΑΝΙΚΟΣ!

«Τί μας λέτε τώρα Κυριακάτικα;»

«Είπαμε εμείς ποτέ να μην την θεραπεύσετε;»

«Εσείς δεν μας διαβεβαιώνατε μέχρι χθες, ότι όλα πάνε κατ΄ ευχήν;»

«Εσείς δεν μας διαμηνύσατε: μη φοβάστε τίποτα, θα νικήσουμε;»

«Αφήσαμε ποτέ να εννοηθεί ότι θέλουμε να πεθάνει Η ΜΑΝΟΥΛΑ; ΕΜΕΙΣ;;;!!!»

«Ανίκανοι, άχρηστοι γιατροί, που πήρατε ένα πτυχίο με τα ψέματα και μας κάνετε τους καμπόσους, φακελλάκηδες του ΕΣΥ που δώσατε και όρκο. Ακούς εκεί τώρα να αποφασίσουμε εμείς…»

Εδώ που τα λέμε, είναι και άτομα αυτοί οι θεράποντες να σου εμπνεύσουν εμπιστοσύνη;

Ο διευθυντής – μικρότερης ηλικίας από το αναμενόμενο – κλασσικός συνδικαλιστής αμφιθεάτρων των Πανεπιστημίων, με επιστημονικό έργο κατώτερο ποιοτικά και ποσοτικά από αυτό του μέσου, ευσυνείδητου τελειόφοιτου ιατρικής . Όποτε ανευρεθεί, περιφέρεται αορίστως καθησυχαστικός, σηματοδοτώντας εμφανέστατα την απουσία οποιουδήποτε θεραπευτικού σχεδίου.

Οι επιμελητές…πανηγύρι: ο γνωστός εγωπαθής νάρκισσος που εντυπωσιάζει αποκλειστικά γυναικείο πληθυσμό κατώτερου νοητικού επιπέδου γιατί μόνον αυτές δεν κατανοούν ότι ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του και ΜΟΝΟ. Ψύχραιμος κατά τα λοιπά, αποκαλύπτει εκ των υστέρων, ότι όχι μόνο υπήρχε θεραπευτικό plan A αλλά και plan B! Ουάου!!!

Η αναμενόμενη επίσης τρελή, με τα παραπανίσια κιλά της σφηνωμένα σε κοστούμια τρία νούμερα μικρότερα από αυτό που θα χρειαζόταν και την απεριποίητη χαίτη να ανεμίζει – όχι «στην τρελή νοτιά», αλλά στα… πολυανθεκτικά μικρόβια του Νοσοκομείου. Φωνακλού, επιθετική, εμφανώς χωρίς συναίσθηση – κανενός – κινδύνου και χωρίς στοιχειώδες ένστικτο (αυτο)προστασίας, πομπώδης και αυταρχική, ωρύεται από την αρχή υπέρ της λύσης της μη θεραπείας.

Παρέα της ο ψυχοπαθής –κατ΄ άλλους  βέβαια γραφικός – μπόμπος, που έτρωγε ΟΟΛΟ το φαί της μανούλας της διαφήμισης, αποφάσισε όψιμα να το γυρίσει στο πολεμοχαρές, αλλά και αυτό χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό.

Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις…

Δίκαιο λοιπόν το μένος των – φτωχών – συγγενών. ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΟ. Στο πυρ το εξώτερον ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ!!!

Ομόφωνη λοιπόν η καταδίκη των άχρηστων, ανίκανων και ανίδεων γιατρών.

Και εδώ τελειώνει η οποιαδήποτε ομοφωνία μεταξύ των συγγενών. Και αρχίζει το επόμενο τσίρκο – μεταξύ τους τώρα:

• ΟΧΙ θεραπεία στη μανούλα. Εμείς – που κατά τα λοιπά την λατρεύαμε – θέλουμε ένδοξο, ηρωικό θάνατο. Ανασύρονται από το χρονοντούλαπο μέχρι και λαϊκά άσματα: «ο αετός πεθαίνει στον αέρα, περήφανος και δυνατός».
• ΝΑΙ, αλλά οι άνθρωποι – που σημειωτέον δεν είναι αετοί – συνήθως χαροπαλεύουν σε κάποιο νοσοκομειακό κρεβάτι μέχρι να πεθάνουν.
• ΝΑΙ, γιατί δεν νοείται το 2015, στον δυτικό κόσμο, να πεθάνει άνθρωπος από λοίμωξη για την οποία υπάρχει αντιβίωση και άρα θεραπεία.
• ΟΧΙ, γιατί είσαι δειλός.
• ΝΑΙ, γιατί δεν έχεις καμία συναίσθηση ούτε ευθύνης ούτε κινδύνου.
• ΝΑΙ, γιατί πρέπει να εξαντληθούν τα θεραπευτικά περιθώρια που υπάρχουν, ακόμα και μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία, ολιγωρίες και πισωγυρίσματα, αφού υπάρχει η δυνατότητα.
• ΟΧΙ
• ΝΑΙ
• ΟΧΙΝΑΙ

Τελικό πόρισμα συγγενών: (5/7/2015) 60% ΟΧΙ, 40% ΝΑΙ, ανακοινώνεται άμεσα

Στο μεταξύ, οι γιατροί έστω και στο και πέντε, έχουν καταλάβει ότι δεν βγαίνει άκρη…

Η μανούλα έχει αποσταθεροποιηθεί πλήρως, η πίεση πέφτει, ο πυρετός ανεβαίνει, αρχίζουν αρρυθμίες… Η ασθενής κάνει διαταραχές αναπνοής. Στις 28/6/2015 ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΝΕΤΑΙ. Οι θεράποντες βρίσκονται ήδη σε διαβουλεύσεις με την μονάδα εντατικής, της οποίας ο διευθυντής είναι γνωστός αδιάλλακτος τεχνοκράτης με πολύχρονη μετεκπαίδευση σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αυτός, ατάραχος, ατενίζει τους – εμφανώς ταλαίπωρους – θεράποντες. Αυτοί – πελιδνοί – ψελλίζουν έντρομοι και παρακαλάνε τρέμοντας «Σας παρακαλούμε, κάντε κάτι, ένα κρεβάτι μόνο, τώρα, να μη μας πεθάνει στα χέρια, θα μας φάνε ζωντανούς!…»

«Κρεβάτι στην ΕΝΤΑΤΙΚΗ;; ΠΑΛΙ;; Είναι η τρίτη φορά που η κλινική σας καταφθάνει παρακαλώντας και εκλιπαρώντας για κρεβάτι μονάδας, ενώ έχει κάνει σοβαρά σφάλματα στη διάρκεια της νοσηλείας και φέρει την κύρια ευθύνη για την κρισιμότητα του περιστατικού. Και ποια η θέση μου αν αύριο μου ζητηθεί ο λόγος για την παραχώρηση του κρεβατιού στο δικό σας περιστατικό, όταν εκεί έξω περιμένουν ουρά άτομα ηλικίας 20-25 χρονών από τροχαία ατυχήματα; Σημειωτέον η ασθενής σας μπορεί και να μην είναι βιώσιμη έτσι που την καταντήσατε…»

ΑΔΙΕΞΟΔΟ! ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ! ΑΠΟΓΝΩΣΗ!

Με παρέμβαση των λοιπών συνεργατών της μονάδας εντατικής αρχίζει ολονύχτια διαβούλευση κεκλεισμένων των θυρών, παρουσία του διευθυντή της παθολογικής και του ιατρού εφημερίας – αυτός τελικά ανέλαβε τον ένδοξο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου…

Για πρώτη φορά – μετά από 6 μήνες – πέφτουν στο τραπέζι τα δεδομένα: πυρετικά διαγράμματα, φύλλα νοσηλείας, καταγραφές ισοζυγίων, αιμοκαλλιέργειες, αντιβιογράμματα, αντοχές μικροβίων, θεραπευτικές συγκεντρώσεις φαρμάκων, φαρμακοκινητικές… Τί είναι όλα αυτά τα… γαλλικά; Κοινή, καθημερινή ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ιατρική, απλώς.

Στο τέλος ξημερώνει. Διευθυντής Παθολογικής και ιατρός εφημερίας έχουν θολώσει και είναι τόσο αποδιοργανωμένοι που δεν είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν τι γίνεται.

10.30΄π.μ. (15/7/2015). Το πόρισμα: «Εντάξει, την παίρνουμε λοιπόν την ασθενή σας. Δεν μπορούμε να την παρατήσουμε διασωληνωμένη στο θάλαμο. Α, παρεμπιπτόντως, οι συγγενείς τί είπαν;»

Ο απόλυτος αιφνιδιασμός.

«Εεε, βασικά είπαν όοοχι στην περαιτέρω θεραπεία, αλλά μάλλον δεν το εννοούσαν». Και η επίδειξη της απόλυτης μεγαλοψυχίας: «Καλά, αφήστε τους. Πώς να ξέρουν κι αυτοί τί τους γίνεται, με τέτοιους θεράποντες. Φέρτε την, τώρα!»

Και έτσι λοιπόν, στις 11.30΄π.μ. το φορείο με την δύσμοιρη, διασωληνωμένη, μισοπεθαμένη Ελλάδα βρίσκεται στο διάδρομο προς την εντατική… μέσα δεν έχει μπει ακόμα… Βέβαια δεν πέθανε κιόλας… ΑΚΟΜΑ.

Όποιος από εδώ και πέρα μπορεί να προβλέψει πορεία νόσου και έκβαση, σίγουρα δεν είναι γιατρός.

Θα σταματούσα εδώ, αλλά λείπει κάτι ακόμα:

Η αγαπημένη επωδός του νεοέλληνα, ο οποίος – για να μην ξεχνιόμαστε – έχει γαλουχηθεί με ένα στρεβλό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»: Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ! Ας το βάλει λοιπόν και αυτός. ΤΩΡΑ βέβαια, όχι ΠΡΙΝ!