Tο συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν -για πολλούς από μας- το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, δυστυχώς. Αναμενόμενο, από τότε που η ΔΗΜ.ΑΡ.: α) Καταψήφισε την κυβέρνηση Παπαδήμου. β) Σαμποτάρισε την λήξη της θητείας του Πελεγρίνη και των ομοίων του. γ) Αντέδρασε ως άλλος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε όποια προσπάθεια μείωσης ή ελέγχου του δημοσίου τομέα ως τρίτος κυβερνητικός εταίρος. δ) Εγκατέλειψε- με τυμπανοκρουσίες κιόλας- την ευθύνη διαχείρισης της εξουσίας για να ξανανέβει στο άρμα της φωνάζουσας και αντιδραστικής αριστεράς (η κυβερνώσα κομματάκι δύσκολο, ασύμφορη και θέλει πολύ κόπο να φανταστούμε;). ε) Ψήφισε έναν προϋπολογισμό, την εφαρμογή του οποίου στη συνέχεια καταψήφισε (τα ήξεις αφήξεις είναι της μόδας στην ‘αριστερά της ευθύνης’ προφανώς). Μερικοί, όμως, ήλπιζαν σε θαύμα. Θαύματα δεν γίνονται, φίλτατοι, πάρτε το χαμπάρι. Ιστορία γράφουν οι επιλογές που κάνουμε κι όχι οι προσδοκίες που έχουμε. Σεβαστές οι απόψεις, κατανοητές οι προσπάθειες, αλλά δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλείτε λέγοντας ότι πάλι με χρόνια με καιρούς η πλειοψηφία θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Σφύρα μου κι έβρεξε, όπως θα ’λέγε κι η γιαγιά μου. Έπειτα, αναπαλαιώσεις τύπου Ε.ΑΡ. και ΚΚΕ Εσωτερικού που δεν βρίσκουν σύμφωνα ούτε καν τα ιδρυτικά τους μέλη, περιμένετε να πείθουν 25χρονους και άνω; Είτε σας διαφεύγει η πραγματικότητα, είτε την αγνοείτε. Και στις δυο περιπτώσεις, όμως, το πολιτικό διακύβευμα πάει περίπατο, σημειωτέον. Ύστερα, εφόσον αρνείστε a priori, ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο εδραίωσης μια ακροδεξιάς ατζέντας (τα σενάρια πολλά) να συνεργαστείτε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τότε πώς στα κομμάτια, μας προτείνετε συνεργασία με τον Καστανίδη ή και με τον Λοβέρδο; Από πού προήρθαν τα δυο αυτά στελέχη; Πρεσβεύουν κάτι πιο προοδευτικό από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άραγε; Θα μας επιτρέψετε να μην κάνουμε λοβοτομή τόσο στη μνήμη μας (επιλεκτικά κιόλας), όσο και στον πολιτικό ρεαλισμό κατά το δοκούν μάλιστα. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Επιπροσθέτως είναι για γέλια, αν όχι για κλάμματα το επιχείρημα που ακούστηκε από στελέχη της ηγετικής ομάδας σε πηγαδάκια, όσο και σε ομιλίες στο Συνέδριο, ότι θα συνεργαστείτε με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και θα καταφέρετε μάλιστα, λέει, να τον εκλογικεύσετε. Μα, «σύντροφοι», αυτό προϋποθέτει ότι: α) Την είσοδο στη Βουλή την έχετε στο τσεπάκι (πράγμα απίθανο όταν στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η ΔΗΜ.ΑΡ. αιμορραγεί τραγικά φθάνοντας το εκπληκτικό 2,8%) και ότι β) ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα επιθυμεί, διακαώς κιόλας (αυτό πάλι ξεπερνάει κάθε καλπάζουσα φαντασία μπορεί να διαθέτει κάποιος), να συνεργαστεί μαζί σας (πράγμα δύσκολο όταν ηγετικά στελέχη του σας έχουν λοιδορήσει είτε ως ουρά της δεξιάς, είτε ως γιαλαντζί αριστερούς). Και για να καταλάβουμε επιτέλους κι εμείς οι αφελείς, τόσα χρόνια που ήσασταν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν το καταφέρατε να ακουστούν, πόσο μάλλον να υιοθετηθούν μετριοπαθείς φωνές/αντιλήψεις, τώρα θα το πετύχετε με τη ΡΟΖΑ και τη κάθε τύπου μανιχαϊστική αριστερά που έχει το πάνω χέρι; Και το πείραμα θα πλησιάζει ταυτόχρονα τον δημοκρατικό σοσιαλισμό; Χίλια συγγνώμη που δεν μας συγκινούν τα παραμύθια, αλλά ευτυχώς, μερικοί τουλάχιστον, την εφηβεία την περάσαμε έγκαιρα. Τέλος, παρακολουθώντας το συνέδριο, δεν ακούστηκε, ούτε προτάθηκε τίποτε για την ταμπακιέρα: Ποια είναι τελικά η κοστολογημένη πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. για την μεταμνημόνιο εποχή; Ποιο το παραγωγικό κι αναπτυξιακό μοντέλο που προτείνει για τη χώρα και τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις; Ποια η θέση της για τις τρέχουσες και τσουρουφλίζουσες ευρωπαϊκές εξελίξεις; Τι προτείνει επιτέλους για την κρίση στην Παιδεία και την Υγεία των τελευταίων δυο μηνών; Το τίποτε με μπόλικο καθόλου υπερίσχυσε, το βλέποντας και κάνοντας υιοθετήθηκε, το θα δούμε νίκησε. Ένα κρίσιμο συνέδριο που δυστυχώς αναλώθηκε στο τι ΔΕΝ θέλει να είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. και με ποιους ΔΕΝ επιθυμεί να συνεργαστεί, όταν το ζητούμενο ήταν να μας ξεκαθαρίσει τι πρεσβεύει και ποιοι τελοσπάντων είναι οι εν δυνάμει πολιτικοί σχηματισμοί για συνεργασία ή κυρίως για συγκυβέρνηση. Ειλικρινά αν δεν υπήρχαν οι «58», θα είχε ειπωθεί τίποτε ουσιαστικό ή έστω σημαντικό; Μάλλον όχι. Εν κατακλείδι, όταν ένα συνέδριο έχει ως παντιέρα το ΔΕΝ, υιοθετεί παλιές αριστερίζουσες κομματικές διαδικασίες και ορολογίες, δεν απευθύνει κάλεσμα στην κοινωνία, αλλά ξεκαθαρίζει τα του οίκου του με αφορισμούς και απώλεια ικανότατων στελεχών, τότε δεν μπορεί κάποιος που ανήκει στο λεγόμενο μεταρρυθμιστικό κέντρο να καλείται να κάνει τα στραβά μάτια και να ελπίζει σε κάτι θετικό από την ΔΗΜ.ΑΡ., πόσο μάλλον καταλυτικό για την πρόοδο αυτής της χώρας από τον εν λόγω χώρο παρά την αξιόλογη προσπάθεια ικανότατων εναπομείναντων στελεχών του (χαρά στο κουράγιο και στην υπομονή τους, τέτοια αποθέματα ούτε ο Βούδας). Με λίγα λόγια το ατύχημα, έγινε δυστύχημα. Τα σημάδια ήταν κραυγαλέα. Τα προεόρτια δεν είχαν αφήσει περιθώρια ή παράθυρα ελπίδας. Καλό ταξίδι «σύντροφοι» σε άλλη μια περιπέτεια της ‘ανανεωτικής’ αριστεράς. Δυστυχώς-ευτυχώς μερικοί μπουχτίσαμε να είμαστε θεατές… στο ίδιο έργο μάλιστα που ήταν και οι γονείς μας. Και εν πάση περιπτώσει αν είμαστε τρισάθλιοι (ακούστηκε κι αυτό) που μας προσελκύει περισσότερο ο λόγος του Γιάννη Βούλγαρη ή του Γιώργου Παγουλάτου, αντί του Φώτη Κουβέλη και του Θόδωρου Μαργαρίτη, τότε προφανώς αντιλαμβανόμαστε εκ διαμέτρου διαφορετικά τι εστί πολιτικός πολιτισμός, κεντροαριστερά, φιλελεύθερος σοσιαλισμός, δημοκρατικό και μεταρρυθμιστικό κέντρο. Κρίμα.