Ξαφνικά τα πράγματα σκούρυναν πολύ, ανέβηκαν επίπεδο δυσκολίας. Το φονικό της Παρασκευής 1/11/13 άλλαξε πολλά. Μία κοινωνία εξαντλημένη, μία κυβέρνηση χωρίς περιθώρια ελιγμών, ένα πολιτικό σκηνικό αντιμέτωπο με πολλές εκλογικές αναμετρήσεις και ενδεχόμενο πλήρη ανασχεδιασμό του χάρτη. Αυτά, με φόντο μία Ευρώπη σε κατάσταση εκνευρισμού, ανυπόμονη και αμήχανη μπροστά σε μείζονες υπαρξιακές αναζητήσεις.
Αυτή η κοινωνία φάνηκε να αντιδρά σωστά στην πρόκληση της Χ.Α. με τη δολοφονία του Φύσσα. Συσπειρώθηκε, αποφάσισε γρήγορα και έδρασε. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο, αποτυπώθηκε, και οι πιθανότητες ανάκτησης της στοιχειώδους αξιοπιστίας που απαιτείται για την οριστική απεμπλοκή από το σπιράλ της κρίσης αυξήθηκαν. Η επερχόμενη διαπραγμάτευση θα ήταν ίσως η τελευταία που διεξάγεται σε καθεστώς ωμού εκβιασμού.
Τώρα ήρθε άλλη μία δοκιμασία, ίσως πιο δύσκολη. Η κοινωνία μας πρέπει να αναμετρηθεί με τον εαυτό της για να επεξεργασθεί ένα πολύ πιο σύνθετο θέμα. Η καταδίκη της δολοφονίας Φύσσα από τον χρυσαυγίτη ήταν σε αρμονία με τα πολιτικά «νερά», ήρθε φυσιολογικά σε μία κοινωνία εθισμένη στη σημειολογία «κακός φασίστας εγκληματίας – καλό αριστερό θύμα». Τώρα, όμως, τα πράγματα αντιστρέφονται. Εχουμε δύο νεαρούς, όπως ο Φύσσας, νεκρούς, όπως ο Φύσσας, από εγκληματική ενέργεια, με πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως ο Φύσσας. Εδώ, οι ομοιότητες τελειώνουν και «θα μιλήσουν» οι διαφορές.
Ο Φύσσας ήταν ένας ράπερ, αριστερός, μία φιγούρα ενταγμένη, στρατευμένη και αξιαγάπητη στη νεολαία μας και όχι μόνο. Είχε μία οικογένεια που έδειξε μεγαλείο στην τραγωδία της, σε μία κοινωνία έτοιμη να δεχθεί και να συμπάσχει με το στερεότυπο. Το όνομα έγινε γνωστό άμεσα, η θλίψη έγινε πολύ εύκολα και δική μας. Οι δύο χρυσαυγίτες είναι φιγούρες που δύσκολα θα «παίξουν» αυθόρμητα στο θυμικό μίας κοινωνίας αλλιώς «εκπαιδευμένης». Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν δάκρυα και λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος από όλους μας. Και κάτι άλλο, μία σημαντική διαφορά. Οι ένοχοι δολοφόνοι. Είκοσι χρόνια πριν, ένα βουβό κύμα συμπάθειας τύλιξε τη 17 Νοέμβρη. Κόμματα βρήκαν απολογητικά θεωρητικά κατασκευάσματα για τη δολοφονία αθώων ανθρώπων. Δεν ξέρω πώς θα «παίξουν» όλα αυτά. Ξέρω όμως ποιο είναι το χρέος της Δημοκρατίας. Ο Φύσσας και οι δύο νεαροί χρυσαυγίτες ανήκουν στον ίδιο τάφο, τους αξίζει η ίδια κηδεία. Το χρέος της Δημοκρατίας είναι να το εξηγήσει στην κοινωνία και να το κάνει πραγματικό.