Τα πράγματα – και σ’αυτή τη διαπραγμάτευση – έφτασαν στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στο μη παρέκει. Μήνα τον μήνα, eurogroup το eurogroup, εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια και τώρα έφτασε η ώρα του «ναι σε όλα». Πρώτα στη Βουλή, την περασμένη εβδομάδα και ακολούθως στα ευρωπαϊκά όργανα, τον επόμενο μήνα.

Το τελευταίο ιδιαίτερα διάστημα η ανευθυνότητα των κυβερνητικών χειρισμών και δηλώσεων έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Από το «αν δεν πάρουμε το χρέος, δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα», στη γραβατωμένη αισιοδοξία «τα νέα για την ελάφρυνση του χρέους είναι too good to be true» κι από την «συνολική συμφωνία στις 22/5 ή τίποτα», στο ότι «μπορεί ν’ αποδεχθούμε τελικά την πρόταση Σόιμπλε».

Είναι από καιρό φανερό ότι οι δανειστές δεν καταλαβαίνουν από εκλογές, αλλαγές κυβερνήσεων και άλλες κομματικές σκοπιμότητες. Προτείνουν μέτρα που ξεπερνούν αυτή την κυβερνητική θητεία και επιδιώκουν μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις και σχεδιασμούς που φτάνουν μέχρι και το 2060!

Η όποια συμφωνία για το χρέος της χώρας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έξοδό της από την κρίση, δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα μιας ολοκληρωμένης συλλογικής διαπραγμάτευσης με τη συμμετοχή όλων των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Κανένας δεν δικαιούται, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, να δεσμεύει μόνος τη χώρα, την οικονομική της πολιτική και την αναπτυξιακή της προοπτική για περιόδους που ξεπερνούν όχι μόνο τα συνταγματικά όρια μιας διακυβέρνησης αλλά και τα βιολογικά όρια μιας γενιάς.