Πριν από την δικτατορία του 1967 η έννοια του Κέντρου είχε νόημα διότι διαφοροποιούσε ένα μεγάλο τμήμα του αστικού πολιτικού προσωπικού από τις τότε εμφυλιοπολεμικές κρατικές πρακτικές και τον ακραίο ιδεολογικό λόγο της Δεξιάς. Οι ευρύτατες λαϊκές μάζες όμως που ψήφιζαν Ένωση Κέντρου βρίσκονταν σαφέστατα πιο αριστερά από τους κομματάρχες της και προσδοκούσαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Μετά την δικτατορία , όταν εγκαθιδρύθηκε η χωρίς αποκλεισμούς κοινοβουλευτική δημοκρατία , η ανάγκη του πολιτικού Κέντρου εξέλιπε και γι’ αυτό εξαφανίστηκε. Η κοινωνία στοιχήθηκε φυσιολογικά στον άξονα Δεξιάς και Αριστεράς με την δημιουργία δύο αντίστοιχων διακριτών μπλόκ. Κύριοι πολιτικοί φορείς των δύο αυτών μπλόκ ήταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ενώ υπήρχαν , κυρίως σ’εκείνο της κοινωνικής Αριστεράς και άλλες, μικρότερες και πιο ιστορικές δυνάμεις που διακήρυτταν και διεκδικούσαν την αυθεντική έκφραση του.
Οι εκλογές που έγιναν μετά την εκδήλωση της οξύτατης τρέχουσας πολλυεπίπεδης κρίσης κατέγραψαν τις τεκτονικές πολιτικές μετακινήσεις και κυρίως την μεγάλη ανατροπή στο εσωτερικό του μπλόκ της κοινωνικής Αριστεράς. Το άλλοτε κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ απομειώθηκε παντελώς και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε κόμμα εξουσίας , την οποία και αργότερα κατέκτησε. Η Νέα Δημοκρατία , παρά τους κλυδωνισμούς της και την σχετική μείωση των ποσοστών της κατόρθωσε να διατηρήσει σημαντικές δυνάμεις. Έτσι έχει διαμορφωθεί ένας νέος διπολισμός, ο οποίος εκφράζει, έστω και σχηματικά πλέον , την κοινωνική διαιρετική τομή Δεξιάς και Αριστεράς με κύριους πολιτικούς σχηματισμούς την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα. Τι είδους Αριστερά είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και πως εκπροσωπεί τα συμφέροντα των καθημαγμένων λαϊκών τάξεων ; Δυστυχώς συμπυκνώνει και εκφράζει τις χειρότερες παραδόσεις όλων των εκδοχών της Αριστεράς .Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία , οι πάμπολλες σταλινικές συμπεριφορές , η απόλυτη εφαρμογή του σμιτιανού σχήματος φίλος /εχθρός , η συνωμοσιολογία , ο νεποτισμός και η κομματοκρατία είναι κάποια στοιχεία αυτών των παραδόσεων και της τρέχουσας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική αυτή όμως , εκτός από την στρεβλή εκπροσώπηση των λαϊκών τάξεων , επιδείνωσε και επιδεινώνει όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας.
Απέναντι σ’ αυτήν την πολλαπλά τραγική αποτυχία , οι πολιτικές δυνάμεις που εκπηγάζουν από τις παραδόσεις της εγχώριας και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς , με ενιαία έκφραση πλέον και με όλες τις κριτικές αναστοχαστικές αναπροσαρμογές , πρέπει να συγκροτήσουν και να προτείνουν στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα και στην κοινωνία την δική τους πρόταση εξόδου από την κρίση. Οι επαναλαμβανόμενες όμως εκκλήσεις σε μορφώματα χωρίς ιστορικές και κοινωνικές αναφορές και η αναζήτηση ενός ανύπαρκτου χαμένου πολιτικού Κέντρου δεν έχουν κανένα νόημα ούτε και αποτέλεσμα. , παρά μόνον την σύγχυση και την καθυστέρηση.